Periergo

Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σήμερα 8 Η Google γιορτάζει την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας με ένα doodle διακοσμημένο με τα σύμβολα των γυναικών στην θέση των γραμμάτων.


Το "G" στην αρχική σελίδα της μηχανής αναζήτησης έχει αντικατασταθεί με το θηλυκό σύμβολο, ενώ ένα από τα «o» έχει αντικατασταθεί με ένα λουλούδι.

Κάνοντας κλικ στο doodle οδηγούμαστε σε μία σελίδα αποτελεσμάτων αναζήτησης για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας 2012.

Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε 2 χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή μετά από πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρας Τσέτκιν.
Η φετινή διοργάνωση - η 101η - χαρακτηρίζεται από χιλιάδες εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο που σκοπό έχουν να στηρίξουν τις προσπάθειες εξίσωσης της γυναίκας με τον άνδρα σε όλες τις χώρες, σε όλα τα επαγγέλματα.

Οι ηγέτες του κόσμου συμπεριλαμβανομένων των Μπαράκ Ομπάμα και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Ban Ki-moon καλούν για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών.

Υπάρχει ειδικά διαμορφωμένη σελίδα www.internationalwomensday.com στην οποία γίνεται συλλογή όλων των πληροφοριών για την γυναίκα και για τις εκδηλώσεις που θα γίνουν σε όλο τον κόσμο.

Η 8η Μαρτίου «σημάδεψε» το γυναικείο φύλο μετά την μεγάλη απεργία που έκαναν οι εργάτριες στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας στην Νέα Υόρκη των ΗΠΑ το 1857, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Η ίδια ημερομηνία επιλέχτηκε και τα επόμενα χρόνια από τις γυναίκες, όταν ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τις κακές συνθήκες εργασίας και να διεκδικήσουν ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη Αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.

Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.

Στο παρελθόν, ήταν μέρα διεκδικήσεων για τις γυναίκες του δυτικού κόσμου. Σήμερα, που έχουν πλέον χειραφετηθεί είναι απλώς μέρα εορτασμού.

Η φετινή επέτειος βρίσκει τις εργαζόμενες γυναίκες της χώρας μας σε δυσμενέστερες συνθήκες, λόγω της οικονομικής κρίσης που περιορίζει τα εισοδήματα και κατά συνέπεια αυξάνει τα βάρη φροντίδας των παιδιών και των εξαρτημένων ατόμων που οι ίδιες επωμίζονται.

Ο αγώνας της γυναίκας για μια ισότιμη θέση στην κοινωνία είναι διαρκής και δεν είναι λίγες οι φορές που πραγματώνεται κάτω από συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες. Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί σε επίπεδο ενημέρωσης, θεσμών και συλλογικής κινητοποίησης, οι γυναίκες εξακολουθούν να πέφτουν θύματα πρωτοφανούς βίας, αδικίας και εκμετάλλευσης.

Η πρόσβαση στην εκπαίδευση, η ίση αντιμετώπιση στο χώρο της εργασίας, η ενεργός και ισότιμη συμμετοχή στα κοινά, η προστασία απέναντι στη σωματική και ψυχολογική βία, δεν αποτελούν δυστυχώς ακόμα για όλες τις γυναίκες αυτονόητα δικαιώματα.

Σήμερα τιμούμε τις ιστορικές κατακτήσεις και την προσφορά του γυναικείου κινήματος. Η σημασία όμως αυτής της ημέρας δεν θα πρέπει να εξαντλείται στη θεωρητική της ανάδειξη. Επείγουν πράξεις εμπέδωσης κανόνων πλήρους ισοπολιτείας

Η Καθαρά Δευτέρα σηματοδοτεί τη λήξη της αποκριάς και την έναρξη της νηστείας.


Το ξεκίνημα της Σαρακοστής γιορτάζεται με διάφορα σαρακοστιανά εδέσματα, όπως η παραδοσιακή λαγάνα, η ταραμοσαλάτα και οι ελιές.

Μια χαρακτηριστική λέξη που χρησιμοποιούμε για την Καθαρά Δευτέρα είναι τα Κούλουμα, τα οποία σηματοδοτούν το τέλος της αποκριάς και αναφέρονται στο παραδοσιακό λαϊκό πανηγύρι που στήνεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα.

Τι σημαίνει η λέξη "κούλουμα"

Για την προέλευση της λέξης "κούλουμα" αλλά και την καθιέρωση της συγκεκριμένης γιορτής, υπάρχουν διαφορετικές απόψεις.

Μία από τις λανθασμένες ερμηνείες που ακούγονται, είναι εκείνη που λέει ότι τα "κούλουμα" προέρχονται από την λατινική λέξη "CULUMUS", κάτι που δεν μπορεί να ισχύει αφού... δεν υπάρχει τέτοια λέξη στα λατινικά.

Η παραπάνω παρανόηση οφείλεται στην εκδοχή που θέλει τα "κούλουμα" να αποτελούν αναγραμματισμό του λατινικού "CUMULUS" που σημαίνει "σωρός, αφθονία", αλλά και "τελείωμα". Το πιθανότερο λοιπόν, είναι το cumulus να έγινε "κούμουλα" και στη συνέχεια "κούλουμα", με την ένοια ότι την ημέρα καταναλώνουν όλοι αφθονία νηστίσιμων τροφών και παράλληλα σηματοδοτεί το τελείωμα της Αποκριάς.

Τα τελευταία χρόνια αναφέρεται επίσης ότι η λέξη "κούλουμα", προέρχεται από την αλβανική λέξη KULM ή KOLUM που -υποτίθεται- σημαίνουν "καθαρός" και συνδιάζονται με την Καθαρά Δευτέρα. Στην αλβανική γλώσσα όμως από τις παραπάνω λέξεις υπάρχει μόνο το kulm και σημαίνει "κορυφή", οπότε δεν γνωρίζουμε πού στηρίζεται αυτή η θεωρία και πόσο βάσιμη μπορεί να είναι.

Σύμφωνα με την δεύτερη πιθανή εκδοχή τώρα, η λέξη "κούλουμα", προέκυψε από την λατινική λέξη "COLUMNA", που σημαίνει "κολώνα". Αν και δεν υπάρχουν στοιχεία για αρχαία προέλευση της γιορτής, η παράδοση λέει ότι οι Αθηναίοι πριν από τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο, γιόρταζαν την Καθαρά Δευτέρα στις πλαγιές του λόφου του Φιλοπάππου όπου έτρωγαν και έπιναν καθισμένοι στους βράχους, μέχρι τη δύση του ηλίου. Αμέσως μετά, οι Ρουμελιώτες γαλατάδες που ζούσαν στην Αθήνα έστηναν χορό -κυρίως τσάμικο- στους στύλους του Ολυμπίου Διός, στις "κουλώνες", όπως έλεγαν με την ιδιαίτερη ντοπιολαλιά τους.

Τα κούλουμα, είναι γνωστά και με ορισμένες παραλλαγές της λέξης όπως κουμουλάθες, κούλουμπα, κούμουλες.

Πηγή: http://www.madata.gr/

Από τα παλιά χρόνια οι διάφορες Καρναβαλίστικες εκδηλώσεις φτωχών και πλουσίων, άρχιζαν από την Τσικνοπέμπτη, δηλαδή την Πέμπτη ημέρα της εβδομάδος πριν από την Κυριακή της Απόκριας….


Η Τσικνοπέμπτη είναι μια ετήσια τελετή, της οποίας η αρχή χάνεται μέσα στους αιώνες. Η ημέρα που τρώγεται κρέας. Τσικνοπέμπτη είναι η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου,οι τρεις εβδομάδες που συμπεριλαμβάνονται στο τριώδιο είναι, η Απολυτή, η Απόκρεω και η Τυροφάγος. Κατά τη διάρκεια της πρώτης εβδομάδας (Απολυτή) σταματούσε η συνηθισμένη νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής, ενώ στη δεύτερη εβδομάδα (απόκρεω) ίσχυε η νηστεία, έτσι η Τσικνοπέμπτη αποκτούσε ιδιαίτερη σημασία και εθεωρείτο εορτάσιμη ημέρα και το τραπέζι ήταν γιορτινό.

Η λέξη Τσικνοπέμπτη προέρχεται από τις λέξεις «τσίκνα» (η μυρωδιά του καμένου ψημένου κρέατος) και «Πέμπτη». Στις μέρες μας η Τσικνοπέμπτη θεωρείται η αρχή της αποκριάς.

Πήρε το όνομα Τσικνοπέμπτη από τις τσίκνες, μυρωδιές, που βγαίνουν από τα αναμμένα κάρβουνα όταν ψήνουν σουβλάκια, χαλλούμια, ρέγγες, λουκάνικα, λούντζες. Έτσι οι τσίκνες γεμίζουν την ατμόσφαιρα του χωριού ή της γειτονιάς. Και τούτο γίνεται εν όψει της Μεγάλης Σαρακοστής, όπου αρχίζει μεγάλη νηστεία για τη Μεγάλη Εβδομάδα και την Ανάσταση του Χριστού.

Κατά το έθιμο την Τσικνοπέμπτη συγγενικές ή και φιλικές, οικογένειες μαζεύονται σε ένα σπίτι και το ρίχνουν στο γλέντι, στο χορό και στο τραγούδι και στο τσούγκρισμα των ποτηριών με την ευχή υγεία και καλό Πάσχα να φτάσουμε. Η Τσικνοπέμπτη βρίσκεται στο μέσο των 3 εβδομάδων του εορτασμού του καρναβαλιού. Πρόκειται για τη Πέμπτη της 2ης εβδομάδας, της Κρεατινής.

Γιορτάζεται την Πέμπτη που είναι 11 ημέρες πριν την Καθαρά ∆ευτέρα. Είναι ημέρα χαράς αλλά και προετοιμασίας για τους Ελληνορθόδοξους χριστιανούς, καθώς η σαρανταήμερη περίοδος της Σαρακοστής πριν το Πάσχα πλησιάζει. Την μέρα αυτή επιβάλλεται από το έθιμο το ψήσιμο κρέατος στα κάρβουνα.

Πηγή: http://www.tsantiri.gr/

Το Σάββατο, 4 Φεβρουαρίου, έχει καθιερωθεί ως Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Καρκίνου. Με αφορμή αυτή τη μέρα λοιπόν, γίνεται εκστρατεία ενημέρωσης κάθε χρόνο, η οποία δίνει έμφαση στην πρόληψη της επάρατης νόσου.


Ας δούμε πώς σχετίζεται η επάρατη νόσος με τη διατροφή και άλλες συνήθειές μας.

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η εμφάνιση καρκίνου είναι καθαρά θέμα γονιδίων ή κακής τύχης.Όμως, μέσω της επιστημονικής έρευνας, γνωρίζουμε ότι ο κίνδυνος εξαρτάται στην πραγματικότητα από ένα συνδυασμό γονιδίων, περιβάλλοντος και πτυχών της ζωής μας, παραγόντων δηλαδή που μπορούμε να ελέγξουμε.

Στο Ηνωμένο Βασίλειο, περισσότερα από ένα στα τρία άτομα θα αναπτύξει καρκίνο κάποια στιγμή στη ζωή του. Κάθε χρόνο, σε περίπου 309.000 άτομα γίνεται διάγνωση της νόσου.

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι περισσότερες από τέσσερις στις 10 περιπτώσεις καρκίνου θα μπορούσαν να αποφευχθούν με αλλαγές στον τρόπο ζωής, όπως:

Αποφυγή καπνίσματος
Διατήρηση ενός υγιούς σωματικού βάρους
Περιορισμό κατανάλωσης αλκοόλ
Υγιεινή, ισορροπημένη διατροφή
Φυσική δραστηριότητα
Προστασία από συγκεκριμένες λοιμώξεις
Ασφαλής έκθεση στον ήλιο
Επάγγελμα (από έκθεση σε χημικές ουσίες στο χώρο εργασίας, αφού μερικοί άνθρωποι διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο, ως αποτέλεσμα των χημικών ουσιών ή πρακτικών που χρησιμοποιούνται στην εργασία τους. Η βελτίωση της ασφάλειας στο χώρο εργασίας σημαίνει ότι και λιγότεροι άνθρωποι θα κινδυνεύουν τώρα από ό, τι στο παρελθόν).

Πηγή: Ιατροnet

Ήταν μία εποχή κάποτε στην Ελλάδα όπου ο κόσμος δεν ήξερε ποιά είναι η μητρική του γλώσσα. Μάλλον για να γίνουμε πιο σωστοί, από την ίδρυση του νέου ελληνικού κράτους, υπήρχε ένα βασικό πρόβλημα,η Ελλάδα ήταν δίγλωσση, και μάλιστα πολλές φορές ακόμη και τρίγλωσση! Οι γλώσσες αυτές ήταν τα ελληνικά, τα ελληνικά, και φυσικά τα ελληνικά...


Με αφορμή δύο «επετείων» σήμερα, το iefimerida, κάνει μία μικρή ανασκόπηση του γλωσσικού ζητήματος που απασχόλησε την Ελλάδα για σχεδόν 150 χρόνια, και τον ελληνισμό για σχεδόν 2000 χρόνια. Σαν σήμερα το 1902, με διαταγή του Υπουργείου Στρατιωτικών στην Ελλάδα, δίνεται εντολή για την κατάσχεση των μεταφράσεων του Ευαγγελίου στη Δημοτική, ενώ, ακριβώς 75 χρόνια μετά, εφαρμόζεται η εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία όλα τα δημόσια έγγραφα στην Ελλάδα θα συντάσσονται πλέον στη Δημοτική.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά τους. Από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους τέθηκε άμεσα το θέμα, ποιά γλώσσα θα μιλούν επισήμως, οι κάτοικοί του. Οι πολλές κοινότητες είχαν και πολλές διαφορετικές διαλέκτους, ενώ η απουσία ελληνικού κρατικού μηχανισμού για πάνω από τέσσερις αιώνες οδήγησε τους Έλληνες όχι μόνο στο να είναι αγράμματοι με συνέπεια η γλώσσα να καταρρακώνεται, αλλά και στην υιοθέτηση πλειάδας ξενικών λέξεων, όπως τουρκικών, σλαβικών, αλλά και λατινικών, αναλόγως την περιοχή.

Οι ταγοί του ελληνικού διαφωτισμού όμως κατάφεραν στο τέλος του 18ου αιώνα να «εξυγιάνουν» κατά πολύ την γλώσσα μας με αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθούν πλέον ελληνικές λέξεις για καθημερινές που βασίζονταν σε ξένες ρίζες. Ένα ωραίο παράδειγμα είναι αυτό της λέξης «γαζέττα», που πολύ απλά αντικαταστάθηκε από την αρχαία «εφημερίδα», ή του «μινίστρου», που έγινε υπουργός...

Με την ίδρυση της σύγχρονης Ελλάδος τέθηκε επί τάπητος το ζήτημα της επικρατούσας γλώσσας στην εκπαίδευση, και αυτό γιατί, η λαϊκή γλώσσα είναι ακαλλιέργητη, παραφθαρμένη και δεν μπορεί να εκφράσει πολυσύνθετες ιδέες, έτσι, παίρνοντας ως βάση, την αρχαΐζουσα που έχει τις βάσεις της στην βυζαντινή, αλλά και την λαϊκή γλώσσα, δημιουργήθηκε ένα νέο μόρφωμα. Αυτό της Καθαρεύουσας. Η γλώσσα αυτή είχε «καθαριστεί» (εξού και το όνομα) από τις ξενικές προσθήκες, χρησιμοποιούσε τους κανόνες των αρχαίων και της αρχαΐζουσας, αλλά είχε ως θεμέλιο λίθο την λαϊκή γλώσσα. Στο μόρφωμα της Καθαρεύουσας συνέβαλε κατά πολύ και ο Αδαμάντιος Κοραής.

Κάπως έτσι πορεύθηκε η χώρα για σχεδόν 150 χρόνια. Άλλη «γλώσσα» μιλούσαν τα παιδιά στο σπίτι τους και τις παρέες τους, και άλλη στο σχολείο. Άλλη «γλώσσα» μιλούσαν οι βουλευτές στο βήμα της Βουλής και άλλη στα έδρανα, στις μεταξύ τους συζητήσεις. Τα εισαγωγικά μπαίνουν διότι κυριολεκτικά δεν μπορεί να υπάρξει διαχωρισμός γλωσσών εφόσον μιλάμε για μία ενιαία γλώσσα, την ελληνική. Η Καθαρεύουσα, η αρχαΐζουσα, η Δημοτική, η αρχαία ελληνική, αλλά και η Σύγχρονη ελληνική, αποτελούν απλώς διαφορετικές μορφές της ίδιας «μητέρας γλώσσας». Της Ελληνικής.

Κατά καιρούς και ενώ όλο και περισσότεροι λόγιοι υποστήριζαν την απλοποίηση της γλώσσας και αντικατάσταση τής καθαρεύουσας με την δημοτική, ξεσπούσαν διάφορα επεισόδια. Ναι καλά διαβάζουμε, επεισόδια στους δρόμους της Αθήνας για την ελληνική γλώσσα. Κάπου εκεί στα 1901 είναι όταν ο συγγραφέας Αλέξανδρος Πάλλης, «αποδίδει εις την γνησίαν γλώσσαν του ελληνικού Λαού», το Ευαγγέλιο, τις τέσσερις αφηγήσεις των Ευαγγελιστών της Αγίας Γραφής, που τις προσονόμασε «Η Νέα Διαθήκη κατά το Βατικανό Χειρόγραφο». Το έργο αυτό εκτυπώθηκε σε «εργαστήριον εν Αλεξανδρεία της Αιγύπτου» το 1901 με έξοδα της βασίλισσας Όλγας.

Υπήρξαν αντιδράσεις αρχαϊστών από την κίνηση αυτή, όμως η αλήθεια είναι πως το γεγονός πέρασε απαρατήρητο. Το «μπάχαλο» έγινε όταν η εφημερίδα Ακρόπολις αποφάσισε τον Οκτώβριο του 1901 να το δημοσιεύει σε συνέχειες, υπό τον τίτλο «Το έργον της Βασιλίσσης η Ακρόπολις το συνεχίζει». Ο ιδρυτής και διευθυντής της εφημερίδας Βλάσης Γαβριηλίδης, φυσιογνωμία προοδευτική, έκρινε ότι «θεάρεστον έργον είναι» να φθάσει σε κάθε ελληνικό σπίτι και να «γίνει απολύτως αντιληπτόν» από κάθε Ορθόδοξο Έλληνα το Ευαγγέλιο.

Όπως καταλάβατε σκοπός ήταν οι περισσότεροι Έλληνες εκείνη την εποχή οι οποίοι δεν είχαν ούτε την βασική εκπαίδευση να αποκτήσουν «πρόσβαση» στα πατερικά κείμενα. Αυτό όμως προκάλεσε τρομερές αντιδράσεις. Κάτι παράξενο για την σημερινή εποχή, ήταν πως αυτοί που αντέδρασαν πρώτοι ήταν οι φοιτητές. Όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο Γαβριηλίδης ενήργησε έχοντας την σύμφωνη γνώμη τού τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Προκοπίου για την δημοσίευση του Ευαγγελίου και την συγκατάθεση του κοσμήτορα της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή Εμμανουήλ Ζολώτα.

Με την παρακίνηση καθηγητών τους, όπως οι «γλωσσαμύντορες» αντιδημοτικιστές ακαδημαϊκοί Κόντος, Βάσης και Μιστριώτης, οι φοιτητές άρχισαν να δραστηριοποιούνται. Αποτέλεσμα ήταν πως μετά την σύσκεψη πολλών φοιτητών και καθηγητών, να μεταβούν στα γραφεία της Ακροπόλεως και να ζητήσουν την άμεση διακοπή των δημοσιεύσεων. Το επεισόδιο έμεινε εκεί, όμως όχι για πολύ. Το ζήτημα, μέρα με την ημέρα λάμβανε διαστάσεις και όλο και περισσότερος κόσμος αντιδρούσε.

Η αλήθεια είναι πως οι αντιδράσεις ήταν εν μέρει δικαιολογημένες και αυτό διότι το γλωσσικό ζήτημα δεν αφορούσε μόνο την γλώσσα, αλλά ήταν ένα «εθνικόν ζήτημα». Μην ξεχνάμε το μέγεθος της χώρας εκείνη την περίοδο, αλλά και τις απειλές από το εξωτερικό. Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων ήταν «αλύτρωτοι», και ο εθνικισμός είχε γερές βάσεις στην ελληνική κοινωνία. Έτσι οποιαδήποτε προσπάθεια κάποιου να «ακουμπήσει» την γλώσσα αυτομάτως τον μετέτρεπε σε εθνοπροδότη, διότι διέκοπτε την «ακέραιη σχέση» με την γλώσσα των προγώνων μας. Στα πρωτοσέλιδα διαφόρων εφημερίδων οι δημοτικιστές παρουσιάζονταν ως άθεοι, προδότες και Σλάβοι, λόγω της ρωσικής καταγωγής της βασίλισσας.

Τελικά, στις 7 Νοεμβρίου μια ογκώδης και οχλοκρατική συγκέντρωση στους Στύλους του Ολυμπίου Διός, την οποία συγκάλεσαν αυτόκλητοι «γλωσσαμύντορες» και πολιτικάντηδες της ομάδας Δηλιγιάννη, κατέληξε σε φονικό. Οι χωροφύλακες, χάνοντας τον έλεγχο της κατάστασης, πυροβόλησαν στο πλήθος όταν κάποιοι, παρακινούμενοι από το υβρεολόγιο εναντίον του Αρχιεπισκόπου, άρχισαν να κινούνται προς την Αρχιεπισκοπή. Ο τραγικός απολογισμός των επεισοδίων αυτών ήταν οκτώ έως έντεκα, σύμφωνα με διάφορες πηγές, νεκροί. Επίσης, υπήρξαν 70 τραυματίες και 22 συλληφθέντες, οι οποίοι παρέμειναν στα κρατητήρια των στάβλων της Χωροφυλακής τρία εικοσιτετράωρα.

Τελικά η Ακρόπολις πείστηκε και διέκοψε τις δημοσιεύσεις βγάζοντας και ανακοίνωση στην οποία τόνιζε πως, παραμένει «πολέμιος αμείλικτος παντός φρονούντως αντεθνικώς και ατίμως ότι το Ευαγγέλιον πρέπει να αναγιγνώσκεται εν ταις εκκλησίαις εις άλλην τινά γλώσσαν πλην εκείνης εις την οποίαν εγράφη υπό των Θεοπνεύστων ανδρών».

Ανάλογες αντιδράσεις είχε προκαλέσει δύο χρόνια μετά, η μετάφραση της Ορέστειας του Αισχύλου από τον Γεώργιο Σωτηριάδη, ενός «ευρυμαθούς ελληνιστού και διαπρεπούς αρχαιολόγου». Τον Νοέμβριο του 1903, φοιτητές, υποκινημένοι και αυτή τη φορά από τον καθηγητή τους Γεώργιο Μιστριώτη, διαδήλωσαν απαιτώντας να μην γίνει η παράσταση. Οι διαδηλώσεις κατέληξαν σε αιματηρά επεισόδια με έναν, ή κατά άλλες πηγές δύο, νεκρούς και πολλούς τραυματίες. Τα θλιβερά αυτά επεισόδια έμειναν στην Ιστορία ως «Ορεστειακά».

Αυτά ήταν από τα πιο σημαντικά γεγονότα που σημαδεύουν το γλωσσικό ζήτημα, το οποίο όπως αναφέρθηκε παραπάνω δεν ήταν πρόβλημα της σύγχρονης Ελλάδος, αλλά ένα ζήτημα που απασχολούσε τους Έλληνες και ελληνόφωνους πληθυσμούς από την αρχαιότητα. Είναι λίγο μετά την ρωμαϊκή κατάκτηση που εμφανίζονται οι πρώτοι αττικιστές. Την περίοδο εκείνη μετά από σχεδόν 2 αιώνες ελληνιστικής κυριαρχίας στην ανατολική Μεσόγειο, πολλοί αλλόγλωσοι χρησιμοποιούσαν τα ελληνικά προκειμένου να συνεννοηθούν, πράγμα που συνεχίστηκε και μετά την επικράτηση των Ρωμαίων στις περιοχές αυτές. Οι αττικιστές εναντιώνονταν στην απλοποίηση της γλώσσας εκφράζοντας την αντίληψη πως τα σωστά ελληνικά αντιπροσωπεύονται από την γλώσσα που ομιλείτο στην κλασσική Αθήνα.

Τέλος, λίγο μετά την μεταπολίτευση η καθαρεύουσα μπήκε στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας λήγοντας αυτό το πρόβλημα. Σαν σήμερα το 1977 ήταν που ξεκίνησε να εφαρμόζεται η εγκύκλιος, σύμφωνα με την οποία όλα τα δημόσια έγγραφα στην Ελλάδα θα συντάσσονται πλέον στη Δημοτική.

Πηγή: http://www.iefimerida.gr/