Απολαύστε τα....
Με τις παρακινήσεις των πιστωτών οι Έλληνες φέρνουν τα πάνω κάτω. Όπου κι αν γυρίσεις στην Αθήνα βλέπεις ό,τι κάτι αλλάζει στην καθημερινότητα ή το δημόσιο. Η εφημερίδα Die Welt επιλέγει 50 χαρακτηριστικές αλλαγές.
Το "G" στην αρχική σελίδα της μηχανής αναζήτησης έχει αντικατασταθεί με το θηλυκό σύμβολο, ενώ ένα από τα «o» έχει αντικατασταθεί με ένα λουλούδι.
Κάνοντας κλικ στο doodle οδηγούμαστε σε μία σελίδα αποτελεσμάτων αναζήτησης για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας 2012.
Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε 2 χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή μετά από πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρας Τσέτκιν.
Η φετινή διοργάνωση - η 101η - χαρακτηρίζεται από χιλιάδες εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο που σκοπό έχουν να στηρίξουν τις προσπάθειες εξίσωσης της γυναίκας με τον άνδρα σε όλες τις χώρες, σε όλα τα επαγγέλματα.
Οι ηγέτες του κόσμου συμπεριλαμβανομένων των Μπαράκ Ομπάμα και ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Ban Ki-moon καλούν για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και των κοριτσιών.
Υπάρχει ειδικά διαμορφωμένη σελίδα www.internationalwomensday.com στην οποία γίνεται συλλογή όλων των πληροφοριών για την γυναίκα και για τις εκδηλώσεις που θα γίνουν σε όλο τον κόσμο.
Η 8η Μαρτίου «σημάδεψε» το γυναικείο φύλο μετά την μεγάλη απεργία που έκαναν οι εργάτριες στον τομέα της κλωστοϋφαντουργίας στην Νέα Υόρκη των ΗΠΑ το 1857, ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Η ίδια ημερομηνία επιλέχτηκε και τα επόμενα χρόνια από τις γυναίκες, όταν ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τις κακές συνθήκες εργασίας και να διεκδικήσουν ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα.
Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη Αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.
Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.
Στο παρελθόν, ήταν μέρα διεκδικήσεων για τις γυναίκες του δυτικού κόσμου. Σήμερα, που έχουν πλέον χειραφετηθεί είναι απλώς μέρα εορτασμού.
Η φετινή επέτειος βρίσκει τις εργαζόμενες γυναίκες της χώρας μας σε δυσμενέστερες συνθήκες, λόγω της οικονομικής κρίσης που περιορίζει τα εισοδήματα και κατά συνέπεια αυξάνει τα βάρη φροντίδας των παιδιών και των εξαρτημένων ατόμων που οι ίδιες επωμίζονται.
Ο αγώνας της γυναίκας για μια ισότιμη θέση στην κοινωνία είναι διαρκής και δεν είναι λίγες οι φορές που πραγματώνεται κάτω από συνθήκες εξαιρετικά αντίξοες. Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί σε επίπεδο ενημέρωσης, θεσμών και συλλογικής κινητοποίησης, οι γυναίκες εξακολουθούν να πέφτουν θύματα πρωτοφανούς βίας, αδικίας και εκμετάλλευσης.
Η πρόσβαση στην εκπαίδευση, η ίση αντιμετώπιση στο χώρο της εργασίας, η ενεργός και ισότιμη συμμετοχή στα κοινά, η προστασία απέναντι στη σωματική και ψυχολογική βία, δεν αποτελούν δυστυχώς ακόμα για όλες τις γυναίκες αυτονόητα δικαιώματα.
Σήμερα τιμούμε τις ιστορικές κατακτήσεις και την προσφορά του γυναικείου κινήματος. Η σημασία όμως αυτής της ημέρας δεν θα πρέπει να εξαντλείται στη θεωρητική της ανάδειξη. Επείγουν πράξεις εμπέδωσης κανόνων πλήρους ισοπολιτείας
Πηγή: http://www.madata.gr/
Ο Τζοακίνο Ροσίνι ήταν Ιταλός συνθέτης από το Πέζαρο (29 Φεβρουαρίου 1792 - 13 Νοεμβρίου 1868). Ο πατέρας του ήταν επιθεωρητής κρεοπωλείων και "tubatοre" (τρομπέτα του δήμου). Η μητέρα του τραγουδούσε και ακολούθησε τελικά το θέατρο. Ο ίδιος αρχικά δούλεψε σε αλλαντοπωλείο και έπειτα σε σιδηρουργείο. Γρήγορα όμως έδειξε σημεία της μουσικής του κλίσης, γι' αυτό άρχισε να παίρνει μαθήματα πιάνου. Έπειτα έψαλλε στην εκκλησία και έμαθε να παίζει βιολί και κόρνο.
Σε ηλικία 14 χρόνων είχε γράψει μια όπερα σε δύο πράξεις με τίτλο "Ο Δημήτριος και η Πολυβία". Στα 15 του χρόνια γράφτηκε στο Μουσικό Λύκειο της Μπολόνια, στην τάξη της σύνθεσης. Εκεί ενθουσιάστηκε με τους Γερμανούς συνθέτες και διασκέδαζε ανασχηματίζοντας ....
τις παρτισιόν των κουαρτέτων του Χάιδν και του Μότσαρτ.
Ο Ροσίνι. όμως αντιμετώπιζε πιεστικά προβλήματα διαβίωσης και στράφηκε προς το θέατρο. Την πρώτη του επιτυχία τη σημείωσε με το έργο του "L' Ιgnannο Felice" (1811). Ήταν μια φάρσα γεμάτη ζωή. Ακολούθησαν ο "Τancrede" και "Η Ιταλίδα στο Αλγέρι" (1813) κ.ά., που επικύρωσαν τη φήμη του. Ένας διευθυντής θεάτρου της Νάπολης τον προσέλαβε με μισθό 15.000 φράγκα, για να του γράφει δύο όπερες το χρόνο. Το ύφος του Ροσίνι γίνεται από εδώ και πέρα πιο ανδρικό, ενεργητικό και πιο εύγλωττο. "Η Ελισάβετ, η βασίλισσα της Αγγλίας" είναι ο νέος θρίαμβός του. Αμέσως μετά ανέβασε στη Ρώμη τον "Κουρέα της Σεβίλης" (1816). Η παρτισιόν αυτή η τόσο δροσερή, η τόσο πεταχτή, η τόσο ζωντανή, που γράφτηκε σε 13 ημέρες, υπήρξε το αριστούργημα του Ρ. και του ιταλικού κωμικού μελοδράματος. Τον ίδιο χρόνο έδωσε τον "Οθέλλο" στη Βενετία. Η καλύτερη σελίδα του έργου του αυτού ήταν η περίφημη ρομάνς της "Ιτιάς". Το 1818 σύνθεσε το "Μωυσή στην Αίγυπτο", του οποίου περίφημη είναι η προσευχή, το 1823 τη "Σεμίραμη" κ.ά. Μία περιοδεία του για συναυλίες στην Αγγλία του απέδωσε 175.000 φράγκα.
Μετά από την οικονομική αυτή επιτυχία έφυγε για τη Γαλλία. Στην αρχή διορίστηκε διευθυντής του ιταλικού θεάτρου του Παρισιού για 18 μήνες, έπειτα επιθεωρητής του τραγουδιού στη Γαλλία και συνθέτης του βασιλιά. Η "Πολιορκία της Κορίνθου" (1826) αποτέλεσε κολοσσιαία επιτυχία. Ο "Μωυσής" προξένησε ακόμα μεγαλύτερη εντύπωση. Το έργο όμως που θα καθιέρωνε οριστικά το Ρ. στη Γαλλία ήταν ο "Γουλιέλμος Τέλλος" (1829), αν και απέχει πολύ από την τελειότητα του "Κουρέα της Σεβίλης". Μετά το "Γουλιέλμο Τέλλο" ο Ρ. άφησε το θέατρο σε ηλικία 37 χρόνων. Επέστρεψε και πάλι στην Ιταλία, αλλά πολύ γρήγορα επέστρεψε για να εγκατασταθεί στο Παρίσι. Από το 1829 μέχρι το θάνατό του το 1868, επί 40 χρόνια, δεν έγραψε τίποτε άλλο αξιόλογο παρά μόνο τα Stabat mater (1832-1842). Από το τεράστιο έργο του ο ίδιος ο Ρ. ξεχωρίζει με καταπληκτική φαεινότητα: την 3η πράξη του "ΟθέλουGIOACHINO ROSSINI
(1792 - 1868)
ektiesthisi.blogspot.com
Γεννήθηκε στο Αμβούργο. Πρώτα σπούδασε μηχανικός στο Μόναχο, αργότερα ασχολήθηκε με τη Φυσική. Έγινε βοηθός πανεπιστημίου (Assistent) δίπλα στον Helmholtz, ο οποίος και υπέδειξε στον Hertz να ασχοληθεί με την ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell. Το αρχικό πρόβλημα προς διευκρίνιση ήταν, αν «η ηλεκτρική δύναμη οδεύει με απεριόριστη ταχύτητα», όπως υπεστήριζε ο Weber, ή συμπεριφερόταν «ως κύμα», όπως έλεγε ο Maxwell. Αποτέλεσμα αυτής της έρευνας ήταν να επιβεβαιωθεί πειραματικά η ηλεκτρομαγνητική θεωρία και η ύπαρξη ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων.
Για την ολοκλήρωση των ερευνών του παρήγαγε ο Hertz με τα πρωτόγονα μέσα της εποχής ηλεκτρομαγνητικά κύματα με συχνότητες μέχρι 1 GHz! Οι σχετικές δημοσιεύσεις έγιναν το 1888. Στο πλαίσιο των ίδιων ερευνών διαπιστώθηκε ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα ανακλώνται σε μεταλλικές επιφάνειες, αλλά «διαπερνούν ξύλινες πόρτες», όπως γράφτηκε τότε εντυπωσιακά. Πολλά από τα ερευνητικά θέματα των πρωτοπόρων αποτελούν βέβαια για τον 21ο αιώνα γραφικότητες, πρέπει όμως να σκεφτούμε ότι θεμέλιο των δορυφορικών επικοινωνιών, της κινητής τηλεφωνίας, των δικτύων Η.Υ., της εγγραφής/ αναγνώσεως με ακτίνες Laser και ό,τι άλλο σχετικό προκύψει μελλοντικά, είναι οι εργασίες ιδιοφυών ανθρώπων του 19ου αιώνα.
Ο Hertz είχε εντυπωσιακή ικανότητα να συνδυάζει τη θεωρία με το πείραμα. Δημοσίευσε δε σημαντικές εργασίες για πολλά θέματα Ηλεκτρομαγνητισμού, καθώς επίσης για θέματα Θερμότητας και Μηχανικής. Δίδαξε για μικρό χρονικό διάστημα στο Κίελο και μετά έγινε καθηγητής στην Καρλσρούη. To 1889 έγινε καθηγητής στη Βόννη, όπου και δημοσίευσε το βιβλίο «Αρχές Μηχανικής». Πέθανε την πρωτοχρονιά του 1894 σε ηλικία μόλις 37 ετών!
Πηγή: http://sfrang.com/
