Το κρασί έχει εισβάλλει στη ζωή σου και γίνεται πραγματικά πολύς λόγος για αυτό, είτε στα εστιατόρια, είτε στα «καλά» (ας πούμε) περιοδικά life style, ενώ δε λείπει σχεδόν κι από καμία κοινωνική εκδήλωση. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι έχεις ξεπεράσει το στάδιο του ποιό κρασί πάει με ποιο φαγητό κι έχεις αποκτήσει όλες τις βασικές γνώσεις. Έχεις πληροφορηθεί μέχρι και για προχωρημένους συνδυασμούς. Από εκεί και πέρα; Όλοι θα θελαν να ξέρουν δυο πράγματα παραπάνω για το πώς μπορούν να ξεχωρίζουν τα κρασιά, να μπορούν να πάρουν κάτι από τις μαγικές γνώσεις ενός σομελιέ, ή στο φινάλε να ξέρουν από πριν αυτό το κρασί που μόλις παράγγειλαν στο εστιατόριο τι θα είναι. Το ψάχνεις από εδώ, το ψάχνεις από κει και…. φτάνεις να βομβαρδίζεσαι με μία ορολογία οινική, που σε κάνει να νιώθεις δύσπιστος. Μας δουλεύουν; Πού βρήκαν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σε μια μόνο γουλιά? Και τι να σημαίνει άραγε ο χαρακτηρισμός ενός ερυθρού οίνου «έντονα τανικό»; Τέλος πάντων, συνήθως προτιμάς να μην εκτεθείς και απλά κουνάς το κεφάλι και συμφωνείς με όσα λέγονται.
Το πράγμα είναι πολύ απλό. Η γευσιγνωσία στηρίζεται στις βασικές μας αισθήσεις. Όραση, όσφρηση, γεύση. Χρειάζεται λοιπόν να ενεργοποιήσεις τις αισθήσεις σου και την παρατηρητικότητα σου. Αυτό είναι πολλές φορές αρκετό για να αντιληφθείς και να ξεχωρίσεις βασικά χαρακτηριστικά του κρασιού.
Για να το δούμε με απλά βήματα:
Πρώτα-πρώτα λοιπόν παρατηρούμε το χρώμα του κρασιού. Εκεί τα πράγματα είναι εύκολα. Περιγράφεις το χρώμα που βλέπεις σηκώνοντας το ποτήρι ψηλά στο ύψος των ματιών. Στα κόκκινα κρασιά για να δούμε το πραγματικό τους χρώμα χρειάζεται να γείρουμε το ποτήρι μας πάνω σε ένα άσπρο φόντο επιτρέποντας μία δέσμη φωτός να περάσει. Η ερυθρωπή σκιά που θα δούμε είναι και το πραγματικό χρώμα του κρασιού.
Στη δεύτερη φάση ανακινείς κυκλικά το κρασί στο ποτήρι σου ώστε να αναδυθούν τα αρώματα του και το φέρνεις κοντά στη μύτη εισπνέοντας καλά. Η όσφρηση λένε οι επιστήμονες ότι ξεκλειδώνει τη μνήμη. Πάρε το χρόνο σου κι επανέλαβε τη διαδικασία όσες φορές χρειάζεσαι. Εκεί λοιπόν εντοπίζεις αυτό που οι οινολόγοι ονομάζουν μπουκέτο. Μνήμες ξυπνούν και ξαφνικά εντοπίζεις αρωματικές νότες όπως τομάτα, φρούτα, εσπεριδοειδή, βανίλια, ξύλο. Τα αρώματα στο κρασί δεν έχουν να κάνουν απαραίτητα με την ποικιλία από την οποία προέρχονται, αν και η κάθε ποικιλία έχει ασφαλώς τα δικά της κοινά χαρακτηριστικά, εδώ παίζει ρόλο η τέχνη του οινοποιού και ποια στοιχεία θέλει να αναδείξει.
Τέλος φτάνουμε στην ουσία, το στόμα. Παίρνεις μια μέτρια γουλιά κρασιού μαζί με μια ποσότητα αέρα, το επεξεργάζεσαι λίγη ώρα και καταπίνεις. Το πρώτο πράγμα που αντιλαμβάνεσαι είναι το σώμα του κρασιού. Δηλαδή η αίσθηση της πυκνότητας του. Έτσι λέμε ότι το κρασί ανάλογα έχει ελαφρύ ή βαρύ σώμα, ή μια πολύ καλή ισορροπία ανάμεσα στα δύο, άρα απλά σώμα. Έπειτα διακρίνουμε τα γευστικά χαρακτηριστικά του. Εκεί λοιπόν εντοπίζουμε την οξύτητα στα λευκά, την αίσθηση της οξύνισης και αντίστοιχα λέμε αν είναι υψηλή, μέτρια καθώς και το αν είναι ξηρό, γλυκό, ημίγλυκο, φρουτώδες. Στα κόκκινα κρασιά εντοπίζουμε τις τανίνες, που μας αφήνουν μια στυφή αίσθηση και κάνουν το στόμα τραχύ. Όσο πιο έντονες είναι σημαίνει πως το κρασί είναι ακόμη πολύ νέο και επιδέχεται παλαίωσης. Αρχίζουν και ξεδιπλώνονται οι αρωματικές νότες και αποτυπώνονται γευστικά, καθώς διασπώνται στο στόμα κι όσο αρχίζουν να ξεθωριάζουν δημιουργούν την τελική γεύση, αυτό που ονομάζουμε επίγευση.
Αυτά γι αρχή. Ο κανόνας δεν είναι δύσκολος: Ενεργοποίησε τις αισθήσεις σου, δώσε έμφαση στις λεπτομέρειες κι όσο περισσότερο κρασί πίνεις και μαθαίνεις πράγματα γύρω από αυτό, τόσο καλύτερα θα καταλάβεις τον πολύπλοκο και μαγικό του κόσμο. Γιατί πέρα από τα όποια (αντικειμενικά) ποιοτικά χαρακτηριστικά του, το καλό κρασί είναι πάντα το κρασί μας αρέσει, για τους δικούς μας προσωπικούς λόγους. Και το μόνο που έχεις να κάνεις, είναι να βρεις το δικό σου αγαπημένο κρασί…
0 σχόλια