Η Fred & Friends σε φροντίζει ενόψει καλοκαιριού.
Επειδή πολύς ντόρος γίνεται, μάθε την αυθεντική βραζιλιάνικη συνταγή...
Ξέρεις ότι η caipirinha φτιάχνεται από cachaca, το εθνικό ποτό των Βραζιλιάνων. Πρόκειται δηλαδή για cachaca με την προσθήκη μοσχολέμονου, ζάχαρης και πάγου!
Ήξερες όμως ότι η Caipirinha είναι ο παράγοντας που οδήγησε την cachaca στο διεθνές στερέωμα; Κι όμως, το αναζωογονητικό αυτό ποτό απέκτησε τόσο μεγάλη φήμη μόνο όταν το δεύτερο βασικό συστατικό του, το μοσχολέμονο, καθιερώθηκε σε όλο τον κόσμο. Αυτό συνέβη κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1990 και από τότε η cachaca απέκτησε μια ξεχωριστή θέση σε κάθε μπαρ, αλλά και στην καρδιά μας.
Ένα βραζιλιάνικο ρητό λέει: «quanto pior a cachaca, melhor a caipirinha», όσο φτωχότερη η cachaca δηλαδή, τόσο καλύτερη η caipirinha. Όποιος όμως έχει δοκιμάσει caipirinha από καλή cachaca, θα αμφισβητήσει σίγουρα τη σοφία του ρητού! Η ονομασία της caipirinha προέρχεται από τη λέξη caipira, που σημαίνει στην τοπική διάλεκτο «βλάχος, χωριάτης», συν την υποκοριστική κατάληξη inha. Κι αυτό γιατί η cachaca φτιαχνόταν σε μικρά επαρχιακά εργοστάσια και το ακατέργαστο συνήθως πρωτεύον ποτό πουλιόταν στις γύρω αγροτικές περιοχές.
Μια πραγματικά καλή caipirinha βασίζεται σε μια τέλεια αποσταγμένη cachaca, με καθαρό, δροσερό και έντονο άρωμα, που μπορεί να γίνει αισθητό ακόμα και το ζαχαροκάλαμο από το οποίο φτιάχτηκε! Στη Βραζιλία η caipirinha δεν σερβίρεται ποτέ με μαύρη ζάχαρη, όπως εδώ στας Ευρώπας, αλλά αποκλειστικά με λευκή, ψιλή ζάχαρη. Επιπλέον, πίνεται αρκετά γλυκιά. Τα καλύτερα μοσχολέμονα για τον σκοπό αυτό είναι τα μικρά με λεπτή φλούδα. Κόβονται σε φέτες, πολύ ελαφρά στυμμένα, και ο χυμός τους ανακατεύεται με τη ζάχαρη. Κι ενώ στις υπόλοιπες χώρες χρησιμοποιούν θρυμματισμένο πάγο, που κάνει την caipirinha ελαφρύτερη, στη Βραζιλία προτιμούν τα παγάκια, που αφήνουν περισσότερο χώρο για cachaca.
Πώς φτιάχνεται λοιπόν η caipirinha η βραζιλιάνικη;
Πώς τη φτιάχνεις
1. Βάλε τις φέτες μοσχολέμονου σε ένα γουδί και χτύπησέ τες ελαφρά με ένα γουδοχέρι.
2. Ανακάτεψε τον χυμό μοσχολέμονου με τη ζάχαρη σε ένα ποτήρι και πρόσθεσε μετά την cachaca, ανακατεύοντας καλά μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη.
3. Γέμισε το ποτήρι μέχρι πάνω με τον θρυμματισμένο πάγο και ανακάτεψε.
4. Πασπάλισε με μια πρέζα κανέλα (αν θες, δοκίμασέ το πάντως) ή στόλισε με μια φλούδα μοσχολέμονου.
Ξέρεις ότι η caipirinha φτιάχνεται από cachaca, το εθνικό ποτό των Βραζιλιάνων. Πρόκειται δηλαδή για cachaca με την προσθήκη μοσχολέμονου, ζάχαρης και πάγου!
Ήξερες όμως ότι η Caipirinha είναι ο παράγοντας που οδήγησε την cachaca στο διεθνές στερέωμα; Κι όμως, το αναζωογονητικό αυτό ποτό απέκτησε τόσο μεγάλη φήμη μόνο όταν το δεύτερο βασικό συστατικό του, το μοσχολέμονο, καθιερώθηκε σε όλο τον κόσμο. Αυτό συνέβη κάποια στιγμή στη δεκαετία του 1990 και από τότε η cachaca απέκτησε μια ξεχωριστή θέση σε κάθε μπαρ, αλλά και στην καρδιά μας.
Ένα βραζιλιάνικο ρητό λέει: «quanto pior a cachaca, melhor a caipirinha», όσο φτωχότερη η cachaca δηλαδή, τόσο καλύτερη η caipirinha. Όποιος όμως έχει δοκιμάσει caipirinha από καλή cachaca, θα αμφισβητήσει σίγουρα τη σοφία του ρητού! Η ονομασία της caipirinha προέρχεται από τη λέξη caipira, που σημαίνει στην τοπική διάλεκτο «βλάχος, χωριάτης», συν την υποκοριστική κατάληξη inha. Κι αυτό γιατί η cachaca φτιαχνόταν σε μικρά επαρχιακά εργοστάσια και το ακατέργαστο συνήθως πρωτεύον ποτό πουλιόταν στις γύρω αγροτικές περιοχές.
Μια πραγματικά καλή caipirinha βασίζεται σε μια τέλεια αποσταγμένη cachaca, με καθαρό, δροσερό και έντονο άρωμα, που μπορεί να γίνει αισθητό ακόμα και το ζαχαροκάλαμο από το οποίο φτιάχτηκε! Στη Βραζιλία η caipirinha δεν σερβίρεται ποτέ με μαύρη ζάχαρη, όπως εδώ στας Ευρώπας, αλλά αποκλειστικά με λευκή, ψιλή ζάχαρη. Επιπλέον, πίνεται αρκετά γλυκιά. Τα καλύτερα μοσχολέμονα για τον σκοπό αυτό είναι τα μικρά με λεπτή φλούδα. Κόβονται σε φέτες, πολύ ελαφρά στυμμένα, και ο χυμός τους ανακατεύεται με τη ζάχαρη. Κι ενώ στις υπόλοιπες χώρες χρησιμοποιούν θρυμματισμένο πάγο, που κάνει την caipirinha ελαφρύτερη, στη Βραζιλία προτιμούν τα παγάκια, που αφήνουν περισσότερο χώρο για cachaca.
Πώς φτιάχνεται λοιπόν η caipirinha η βραζιλιάνικη;
 | Τι θα χρειαστείς
|
Πώς τη φτιάχνεις
1. Βάλε τις φέτες μοσχολέμονου σε ένα γουδί και χτύπησέ τες ελαφρά με ένα γουδοχέρι.
2. Ανακάτεψε τον χυμό μοσχολέμονου με τη ζάχαρη σε ένα ποτήρι και πρόσθεσε μετά την cachaca, ανακατεύοντας καλά μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη.
3. Γέμισε το ποτήρι μέχρι πάνω με τον θρυμματισμένο πάγο και ανακάτεψε.
4. Πασπάλισε με μια πρέζα κανέλα (αν θες, δοκίμασέ το πάντως) ή στόλισε με μια φλούδα μοσχολέμονου.
Πηγή: http://www.delamagen.gr/
Henri IV Dudognon Heritage Cognac Grande Champagne
Πρόκειται για το ακριβότερο κονιάκ του κόσμου. Και όχι μόνο για το περιεχόμενο αλλά και για την συσκευασία του. Η παραγωγή του ξεκίνησε το 1776 και παλαιώνει σε βαρέλια για περισσότερο από 100 χρόνια. Η φιάλη του είναι επενδυμένη με χρυσό 24 καρατίων και πλατίνα, ενώ είναι διακοσμημένο με 6.500 πιστοποιημένα διαμάντια. Τη φιάλη κατασκεύασε ο Jose Davalos και η τιμή της ανέρχεται στα 1.946.000 δολάρια.
La Ley del Diamante (Diamond Sterling) Tequila
Και εδώ πληρώνεις ακριβά τόσο το μπουκάλι, όσο και το ποτό. Η φιάλη είναι κατασκευασμένη στο χέρι και συνεργάστηκαν 32 Μεξικάνοι τεχνίτες γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Πλατίνα και ασήμι σε συνδυασμό με 6.000 διαμάντια διακοσμούν την πιο ακριβή τεκίλα του κόσμου. Όσο για το περιεχόμενο, τριών, έξι και εννέα ετών τεκίλα είναι ανακατεμένες σε ιδανική αναλογία. Η τιμή της φιάλης είναι 1.547.880 δολάρια.
DIVA Premium Vodka
Οι πρώτες ύλες αλλά και η διύλισή της είναι αυτά που την κάνουν να ξεχωρίζει. Είναι κατασκευασμένη από φυσικό μεταλλικό νερό και έχει αποσταχθεί τρεις φορές. Την πρώτη μέσω πάγου, μετά από σκανδιναβική σημύδα και τέλος από κοκκοποιημένα διαμάντια και άλλους πολύτιμους λίθους. Το μπουκάλι της είναι διακοσμημένο από πολύτιμους και ημιπολύτιμους λίθους. Η τιμή της κυμαίνεται περίπου στα 1.060.000 δολάρια και μπορεί ν΄ αλλάξει ανάλογα με τους πολύτιμους λίθους που θέλεις να υπάρχουν στο μπουκάλι σου.
Wine 1787 Chateau Lafite
Είναι τόσο παλιό αυτό το κρασί που οι περισσότεροι αμφιβάλουν στο αν πίνεται. Το Chateau Lafite είχα αγοραστεί αρχικά από τον Thomas Jefferson στην Γαλλία και πουλήθηκε σε δημοπρασία στο Λονδίνο το 1985. Ιδιοκτήτης του πλέον ένας Άγγλος συλλέκτης που έδωσε το ποσό των 160.000 δολαρίων για να το αποκτήσει.
Nun’s Island, 25-Year-Old Pure Pot Still Whisky
Είναι η ακριβότερη ετικέτα ουίσκι που κυκλοφορεί. Δυστυχώς όμως δεν έχουμε πολλές πληροφορίες γι’ αυτό. Τα μπουκάλια διυλίστηκαν το 19ο αιώνα, ενώ το αποστακτήριο Galway σταμάτησε την παραγωγή και έκλεισε το 1908. Η φιάλη εκτιμάται στην τιμή των 194.660 δολάρια.
Wray and Nephew Rum
Πρόκειται για το πιο ακριβό ρούμι του κόσμου. Είναι φτιαγμένο από τους γνωστούς Τζαμαϊκανούς αποστάκτες Wray και Nephew και εμφιαλώθηκε τη δεκαετία του ’40 και αποτελείται από ένα μείγμα διάφορων ρούμι. Χρονολογείται όμως από 1915. Σε όλο τον κόσμο υπάρχουν μόνο τέσσερα κλειστά μπουκάλια και το κόστος τους είναι 50.630 δολάρια το καθένα.
Perrier-Jouet 2000 Belle Epoque
Ο γνωστός οίκος δημιουργήθηκε το 1811 και πήρε το όνομα του από τον ιδρυτή και τη γυναίκα του. Είναι ένας οίκος που τολμάει να πρωτοπορεί, όπως το 1845 που ήταν ο πρώτος οίκος που κυκλοφόρησε ξηρή σαμπάνια. Έτσι κυκλοφόρησε και τη Perrier-Jouet 2000 Belle Epoque σε περιορισμένη κυκλοφορία φιαλών. Κοστίζει 50.000 ευρώ και η φιάλη της είναι διακοσμημένη με τα γνωστά λουλούδια του οίκου.
Νερό Kona Nigari
Δεν υπάρχουν μόνο ακριβά ποτά, αλλά και ακριβά νερά. Το Kona Nigari παρασκευάζεται στην Ιαπωνία και ένα μικρό μπουκαλάκι κοστίζει περίπου 20 ευρώ. Πρόκειται για αφαλατωμένο νερό με υψηλή περιεκτικότητα σε ανόργανα άλατα. Το νερό προέρχεται από τις θάλασσες της Χαβάης και αντλείτε από βάθος περίπου 2000 ποδιών. Πολλοί είναι και εκείνοι που του αποδίδουν ιαματικές ιδιότητες.
Πηγή: http://www.oneman.gr/
1. Wells Banana Bread Beer – Link
2. Rogue Voodoo Doughnut Bacon Maple Ale – Link
3. Cave Creek Chili Beer – Link
4. O’Fallon Cherry Chocolate Beer – Link
5. Short’s Brew S’more Stout – Link
6. 21st Amendment Brewery Hell or High Watermelon Wheat Beer – Link
7. Southern Tier Crème Brûlée – Link
8. Mamma Mia Pizza Beer – Link
9. Wostyntje Torhouts Mostaard Bier – Link
10. Harpoon Island Creek Oyster Stout – Link
Πηγή: http://ministryofmen.gr/
Το φυτό που καλλιεργείται στην Κεντρική Αμερική για περισσότερο από 8.000 χρόνια...
Ώρα για λίγη ποτο-ιστορία. Το φυτό agave (αγαύη) έχει παίξει σημαίνοντα ρόλο στη ζωή της Κεντρικής Αμερικής εδώ και πολλούς-πολλούς αιώνες. Η γλυκιά σάρκα του φρούτου είναι βρώσιμη, ενώ από τις ίνες της υφαίνονται υφάσματα και χαλιά, πλέκονται νήματα και κλωστές και μετατρέπονται σε χαρτί. Τα φύλλα της έχουν χρησιμοποιηθεί σε στέγες και τα αγκάθια της έχουν γίνει βελόνες ραψίματος. Επίσης, έχει λειτουργήσει ως θεραπευτικό φυτό, με τον ζυμωμένο χυμό της, το pulque, να έχει παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη θρησκεία των Αζτέκων...
Έπρεπε βέβαια να έρθουν οι ισπανοί κατακτητές για να γίνει η αγαύη mezcal και αργότερα τεκίλα! Έκτοτε, και τα δύο έχουν κατοχυρωθεί ως εθνικά ποτά του Μεξικού και κομμάτι της πολιτιστικής του κληρονομιάς.
Σύμφωνα με τους θρύλους των Αζτέκων, η αγαύη οφείλει την ύπαρξη, το σχήμα, το μπλε χρώμα και την κλίση της προς τον ουρανό στα πεφταστέρια. Αλλά και το ίδιο το pulque θεωρείται θεόσταλτο: ένας κεραυνός χτύπησε μια αγαύη και έβαλε φωτιά στην καρδιά της (πυρήνα). Αυτό που απέμεινε ήταν ένα υπέροχο νέκταρ, το οποίο οι αποσβολωμένοι ιθαγενείς εξέλαβαν ως δώρο από τους θεούς! Γι' αυτό και το έπιναν με ευλάβεια, τιμώντας πάντα τη γεύση του και πιστεύοντας ότι έτσι μεταφέρονται σε μια κατάσταση που τους έφερνε πιο κοντά στους θεούς τους.
Όχι πολύ αργότερα από την κατάκτηση του Μεξικού από τον Hernando Cortes το 1521, οι Ισπανοί έφεραν το πρώτο δοχείο απόσταξης στη χώρα. Οι πρώτες προσπάθειες ωστόσο απόσταξης του pulque και παραγωγής ενός δυνατότερου ποτού απέτυχαν παταγωδώς! Το γαλακτώδες προϊόν ζύμωσης της αγαύης αποδείχτηκε ακατάλληλο για απόσταξη. Μόνο όταν έβρασαν τις καρδιές του φυτού σε φωτιά με ξύλα, πριν εκχυλίσουν τον χυμό και ζυμωθεί, πέτυχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα και το υγρό κατάφερε να περάσει από απόσταξη.
Το ποτό που παραγόταν με τη διαδικασία αυτή, με το χαρακτηριστικό του καπνιστό άρωμα, ήταν το mezcal, που στην τοπική διάλεκτο σήμαινε «καρδιά αγαύης». Η παραγωγή του «vino mezcal» γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο το Μεξικό, αλλά επικεντρώθηκε κυρίως στα δυτικά, στην πασίγνωστη σήμερα τεκιλο-περιοχή Jalisco.
Κι όταν ο don Pedro Sanches de Tagle, μαρκήσιος της Altamira, καλλιέργησε αγαύη στη χασιέντα του το 1600, καθαρά για απόσταξη, ούτε που φανταζόταν τι ξεκινούσε! Κι ο κυβερνήτης Nuno de Guzman είχε μια ακόμα καλύτερη ιδέα, όταν επέβαλε τον πρώτο φόρο στο «κρασί mezcal» το 1608. Σύντομα η απόσταξη ήταν επίσημα εγκεκριμένη, η παραγωγή ελεγχόταν καλύτερα και η φορολογία έγινε αποτελεσματικότερη.
Η απόσταξη ωστόσο οινοπνευματωδών ποτών στο Μεξικό ήταν πηγή εσόδων για το ισπανικό στέμμα, που για τους δικούς του λόγους απαγόρευσε την παραγωγή mezcal το 1785. Δεν τα υπολόγισαν βέβαια καλά τα πράγματα και το 1792 ο νέος βασιλιάς, Φερδινάνδος IV, ενέκρινε και πάλι την παραγωγή του δημοφιλούς ποτού. Και 3 μόνο χρόνια αργότερα ξεκινάει η σύγχρονη ιστορία της τεκίλας, με τον Jose (Maria Guadaloupe) Cuervo από τη μικρή πόλη Τεκίλα να παίρνει άδεια για να αποστάξει mezcal! Η πρώτη τεκιλίτσα ήταν γεγονός...
Ώρα για λίγη ποτο-ιστορία. Το φυτό agave (αγαύη) έχει παίξει σημαίνοντα ρόλο στη ζωή της Κεντρικής Αμερικής εδώ και πολλούς-πολλούς αιώνες. Η γλυκιά σάρκα του φρούτου είναι βρώσιμη, ενώ από τις ίνες της υφαίνονται υφάσματα και χαλιά, πλέκονται νήματα και κλωστές και μετατρέπονται σε χαρτί. Τα φύλλα της έχουν χρησιμοποιηθεί σε στέγες και τα αγκάθια της έχουν γίνει βελόνες ραψίματος. Επίσης, έχει λειτουργήσει ως θεραπευτικό φυτό, με τον ζυμωμένο χυμό της, το pulque, να έχει παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη θρησκεία των Αζτέκων...
Σύμφωνα με τους θρύλους των Αζτέκων, η αγαύη οφείλει την ύπαρξη, το σχήμα, το μπλε χρώμα και την κλίση της προς τον ουρανό στα πεφταστέρια. Αλλά και το ίδιο το pulque θεωρείται θεόσταλτο: ένας κεραυνός χτύπησε μια αγαύη και έβαλε φωτιά στην καρδιά της (πυρήνα). Αυτό που απέμεινε ήταν ένα υπέροχο νέκταρ, το οποίο οι αποσβολωμένοι ιθαγενείς εξέλαβαν ως δώρο από τους θεούς! Γι' αυτό και το έπιναν με ευλάβεια, τιμώντας πάντα τη γεύση του και πιστεύοντας ότι έτσι μεταφέρονται σε μια κατάσταση που τους έφερνε πιο κοντά στους θεούς τους.
Όχι πολύ αργότερα από την κατάκτηση του Μεξικού από τον Hernando Cortes το 1521, οι Ισπανοί έφεραν το πρώτο δοχείο απόσταξης στη χώρα. Οι πρώτες προσπάθειες ωστόσο απόσταξης του pulque και παραγωγής ενός δυνατότερου ποτού απέτυχαν παταγωδώς! Το γαλακτώδες προϊόν ζύμωσης της αγαύης αποδείχτηκε ακατάλληλο για απόσταξη. Μόνο όταν έβρασαν τις καρδιές του φυτού σε φωτιά με ξύλα, πριν εκχυλίσουν τον χυμό και ζυμωθεί, πέτυχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα και το υγρό κατάφερε να περάσει από απόσταξη.
Το ποτό που παραγόταν με τη διαδικασία αυτή, με το χαρακτηριστικό του καπνιστό άρωμα, ήταν το mezcal, που στην τοπική διάλεκτο σήμαινε «καρδιά αγαύης». Η παραγωγή του «vino mezcal» γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο το Μεξικό, αλλά επικεντρώθηκε κυρίως στα δυτικά, στην πασίγνωστη σήμερα τεκιλο-περιοχή Jalisco.
Η απόσταξη ωστόσο οινοπνευματωδών ποτών στο Μεξικό ήταν πηγή εσόδων για το ισπανικό στέμμα, που για τους δικούς του λόγους απαγόρευσε την παραγωγή mezcal το 1785. Δεν τα υπολόγισαν βέβαια καλά τα πράγματα και το 1792 ο νέος βασιλιάς, Φερδινάνδος IV, ενέκρινε και πάλι την παραγωγή του δημοφιλούς ποτού. Και 3 μόνο χρόνια αργότερα ξεκινάει η σύγχρονη ιστορία της τεκίλας, με τον Jose (Maria Guadaloupe) Cuervo από τη μικρή πόλη Τεκίλα να παίρνει άδεια για να αποστάξει mezcal! Η πρώτη τεκιλίτσα ήταν γεγονός...
Πηγή: http://www.delamagen.gr/
Ο συνδυασμός των κρεάτων με το κρασί εξαρτάται από το χρώμα τους, τη σύσταση τους, το άρωμα της σάρκας, τον τρόπο μαγειρέματος και ασφαλώς τις σάλτσες και τα καρυκεύματα.
Τα λευκά ή κόκκινα κρέατα που μαγειρεύτηκαν με κρασί, συνοδεύονται με κρασί της ίδιας κατηγορίας ή το κρασί που χρησιμοποιήθηκε στη σάλτσα. Αυτό αποτελεί βασικό κανόνα.
Η συνήθεια που έχουν ορισμένοι να μαγειρεύουν με κρασιά αλλοιωμένα (ξινισμένα, οξειδωμένα) αποτελεί μεγάλο σφάλμα.
Λευκά κρέατα
Χοιρινό: Ελαφρό, κόκκινο νεαρό κρασί.
Μοσχάρι γάλακτος, αρνάκι και ρίφι γάλακτος: Παλαιωμένο λευκό, λιπαρό ή δυνατό ροζέ ή κόκκινο ελαφρό, αρωματικό.
Κοτόπουλο και γαλοπούλα ψητή: Λευκό ημίξηρο ή κόκκινα κομψά και μαλακά κρασιά. Ειδικά το κοτόπουλο. που ανάλογα με το μαγείρεμά του μπορεί να αποτελέσει ένα φθηνό αλλά και ένα πιάτο πολυτελείας, μπορεί άνετα να συνδυαστεί με το πιο εκλεπτυσμένο λευκό κρασί αλλά και με οποιοδήποτε άλλο λευκό ή κόκκινο κρασί.
Αρνί ή μοσχάρι μαγειρεμένο: Κόκκινο ελαφρό ή μέτριο μαλακό ή δυνατό αρωματικό.
Σνίτσελ ή φιλετάκια χοιρινά ή ψαράκια στη σχάρα: Κόκκινο μαλακό ή λευκό αρωματικό.
Κόκκινα κρέατα
Στέικ βοδινό, φιλέτο Μινιόν, μπουργκινιόν, Ουέλινγκτον: Εκλεκτό κόκκινο κρασί.
Αρνί : Κόκκινα λεπτά και γεμάτα κρασιά.
Κυνήγι ή μαύρα κρέατα
Φτερωτό κυνήγι (ορτύκια, φασιανοί, φάσσες, τσίχλες): Λεπτά κόκκινα κρασιά.
Πέρδικες, πάπιες: πλούσια αρωματικά κόκκινα κρασιά.
Αγριόχοιρος, ελάφι, λαγός: Πλούσια, δυνατά, παλαιωμένα κόκκινα κρασιά.
Πηγή: http://www.menslounge.gr/
Ενα βιβλίο 1.000 περίπου σελίδων για 1001 Whiskies You Must Taste Before You Die, αν μη τι άλλο, ένα ακόμα must για την ανδρική βιβλιοθήκη.
Πηγή: http://ministryofmen.gr/
Στα 17 μας ίσως να ήταν και αστείο να περνάς την Κυριακή στον καναπέ με το στομάχι χάλια και να απαντάς με βαριεστημένη φωνή στο τηλέφωνο περιγράφοντας το ξενύχτι σου. Ίσως ακόμα να ήταν και μαγκιά που έγινες “τόσο λιώμα ρε φίλε” που δεν μπορούσες να πάρεις τα πόδια σου. Αλλά δεν μπορείς να μείνεις για πάντα στα 17.
Έχω μιλήσει σε τρεις ιδιοκτήτες καταστημάτων στη ζωή μου να τους πω για τα ποτά τους. Να τους πω ότι αυτό που κάνουν είναι κακό για τον πελάτη και για την ίδια την επιχείρηση. Αποτέλεσμα και οι τρεις να σταματήσουν να μου μιλάνε.
Πόσο όμως μπορείς να ανεχτείς να σου σερβίρουν στο ποτήρι μαζούτ; Καθαρό πετρέλαιο που αν το έβαζες στο αυτοκίνητο θα σου έφτανε να πας τουλάχιστον μέχρι Λαμία; Όχι, το στομάχι σου δεν θα πάθει τίποτα αν μια φορά πιεις μερικές μπόμπες. Αλλά αν το κάνεις καθημερινά, κάποια στιγμή θα τρέχεις στο φαρμακείο για Losec, Zadac και κάθε άλλο στομαχοβάλσαμο.
Αλλά ποιός λέει ότι είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε παραπάνω για να πιούμε ένα καθαρό ποτό; Να αλλάξουμε το ποτό που έχουμε συνηθίσει επειδή κάποιος αποφάσισε ότι “εντάξει μωρέ, δεν αλλοιώνεται τόσο η γεύση, δεν θα το καταλάβει κανείς”.
Κι όσο κι αν μας αρέσει σε μερικές στιγμές να πίνουμε χαλαροί ένα ποτό στο Lounge ή το bar ενός ξενοδοχείου, δεν είναι αυτός ο τρόπος για να περνάς τα βράδια κάθε εβδομάδας. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα αλλά σκοπός είναι κάθε βράδυ που είσαι σπίτι σου και μιλάς με τον κολλητό σου στο τηλέφωνο για να κανονίσετε που θα πάτε, να έχετε όλα τα options ανοιχτά. Από τα μικρά χωμένα bar, στα bar των ξενοδοχείων, τα club και τα μπουζούκια. Και όχι να στρώνετε τον χάρτη της Αθήνας προσπαθώντας να βρείτε την κατάλληλη διαδρομή ποτού για να αποφύγετε το ναρκοπέδιο.
Γιατί υπάρχουν πολλά bar εκεί έξω με καθαρά ποτά. Που σέβονται τον καταναλωτή και τον στέλνουν να πάρει το πρωινό του με το κεφάλι καθαρό. Πιωμένο αλλά υγιή. Και αυτά τα bar είναι που θα επιβιώσουν όταν ο πελάτης ξυπνήσει και ρίξει ένα εμπάργκο στα μαγαζιά που του χαλάνε το στομάχι.
Μέχρι τότε, ας είναι καλά τα φαρμακεία που είναι ανοιχτά τις Κυριακές.
Έχω μιλήσει σε τρεις ιδιοκτήτες καταστημάτων στη ζωή μου να τους πω για τα ποτά τους. Να τους πω ότι αυτό που κάνουν είναι κακό για τον πελάτη και για την ίδια την επιχείρηση. Αποτέλεσμα και οι τρεις να σταματήσουν να μου μιλάνε.
Πόσο όμως μπορείς να ανεχτείς να σου σερβίρουν στο ποτήρι μαζούτ; Καθαρό πετρέλαιο που αν το έβαζες στο αυτοκίνητο θα σου έφτανε να πας τουλάχιστον μέχρι Λαμία; Όχι, το στομάχι σου δεν θα πάθει τίποτα αν μια φορά πιεις μερικές μπόμπες. Αλλά αν το κάνεις καθημερινά, κάποια στιγμή θα τρέχεις στο φαρμακείο για Losec, Zadac και κάθε άλλο στομαχοβάλσαμο.
Η λύση που βολεύει όλους εκτός από εσένα
Φυσικά και έχεις επιλογή. Να πίνεις μπίρα. Ή για να μην χάνεις την απόλαυση που μπορεί να σου προσφέρει ένα ποτό, να πίνεις μόνο premium ποτά. Τα οποία στην τελική είναι καλύτερα από κάθε άποψη από τα απλά. Και βολεύει όλους να παραγγείλεις ένα ποτήρι premium ποτό. Και το μαγαζί κερδίζει περισσότερο και η βιομηχανία ποτού κινεί τα premium ποτά της.Αλλά ποιός λέει ότι είμαστε διατεθειμένοι να πληρώσουμε παραπάνω για να πιούμε ένα καθαρό ποτό; Να αλλάξουμε το ποτό που έχουμε συνηθίσει επειδή κάποιος αποφάσισε ότι “εντάξει μωρέ, δεν αλλοιώνεται τόσο η γεύση, δεν θα το καταλάβει κανείς”.
Τα ασφαλή bar
Στην προσπάθεια να αποφύγεις ένα bar με μπόμπες μπορείς είτε ασφαλώς να δοκιμάσεις πρώτα ένα μαγαζί είτε να καταφύγεις σε safe επιλογές. Τα bar των ξενοδοχείων σπάνια έχουν μπόμπες γιατί δεν θα τολμήσουν να διακινδυνεύσουν την φήμη του ξενοδοχείου τους για μερικά ποτά. Και ούτως ή άλλως δεν είναι το bar τους εκείνο στο οποίο προσβλέπουν για αύξηση των εσόδων.Κι όσο κι αν μας αρέσει σε μερικές στιγμές να πίνουμε χαλαροί ένα ποτό στο Lounge ή το bar ενός ξενοδοχείου, δεν είναι αυτός ο τρόπος για να περνάς τα βράδια κάθε εβδομάδας. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα αλλά σκοπός είναι κάθε βράδυ που είσαι σπίτι σου και μιλάς με τον κολλητό σου στο τηλέφωνο για να κανονίσετε που θα πάτε, να έχετε όλα τα options ανοιχτά. Από τα μικρά χωμένα bar, στα bar των ξενοδοχείων, τα club και τα μπουζούκια. Και όχι να στρώνετε τον χάρτη της Αθήνας προσπαθώντας να βρείτε την κατάλληλη διαδρομή ποτού για να αποφύγετε το ναρκοπέδιο.
Η ανάγκη επιβίωσης του κάθε μαγαζιού
Κατανοούμε όλοι τις δυσκολίες που μπορεί να έχει κάθε bar της πόλης στο να τα βγάλει πέρα. Και το σύστημα το οποίο τους το κάνει πολύ απλό να διαλέξουν την Β' ποιότητα κάβας από την Α'. Αλλά το να μειώνουν τα δικά τους έξοδα δεν είναι η απάντηση στην κρίση. Γιατί όσο μειώνονται τα έξοδά τους, άλλο τόσο θα μειώνεται και ο κόσμος που μαζεύουν στην μπάρα τους.Γιατί υπάρχουν πολλά bar εκεί έξω με καθαρά ποτά. Που σέβονται τον καταναλωτή και τον στέλνουν να πάρει το πρωινό του με το κεφάλι καθαρό. Πιωμένο αλλά υγιή. Και αυτά τα bar είναι που θα επιβιώσουν όταν ο πελάτης ξυπνήσει και ρίξει ένα εμπάργκο στα μαγαζιά που του χαλάνε το στομάχι.
Μέχρι τότε, ας είναι καλά τα φαρμακεία που είναι ανοιχτά τις Κυριακές.
Πηγή: http://www.oneman.gr/
Δεν μπαίνουν όλα τα ποτά στα ίδια ποτήρια. Δες τη λίστα των ποτηριών και απόκτησε αυτά που σου λείπουν...
Όταν ξεκινάς να μένεις μόνος σου, είτε είσαι φοιτητής είτε εργαζόμενος, αποκτάς αρχικά δύο ειδών ποτήρια. Ένα είδος για νερό και αναψυκτικά και ένα είδος για κρασί. Μόνο που υπάρχουν δεκάδες είδη ποτηριών εκεί έξω, που αντιστοιχούν σε πολύ διαφορετικά κοκτέιλ και ποτά.
Δεν λέμε ότι αν δεν σερβίρεις το port στο κατάλληλο ποτήρι ή αν δεν έχεις cocktail glass για daquiri, θα ξενερώσει η παρέα σου. Ούτε ότι χριεάζεται να αγοράζεις ό,τι καινούριο βγαίνει για να απολαμβάνεις το ουίσκι σου. Όταν όμως φτιάχνεις ένα σπίτι, θα ήταν καλό σιγά σιγά να το εξοπλίσεις και όσον αφορά το bar του.
Γιατί είναι βέβαιο ότι έχει πάρει shaker και σουρωτήρι για εκείνη την μία φορά το χρόνο που θα αποφασίσεις να φτιάξεις κοκτέιλ. Πού θα τα σερβίρεις όμως όταν έρθουν οι φίλοι σου να τα δοκιμάσουν;
Μπορείς επίσης να μην αποκτήσεις κανένα από αυτά τα ποτήρια και να σερβίρεις τα πάντα στο ψηλό φαρδύ ποτήρι που πήρες σε 12αδα στις εκπτώσεις.
Δεν λέμε ότι αν δεν σερβίρεις το port στο κατάλληλο ποτήρι ή αν δεν έχεις cocktail glass για daquiri, θα ξενερώσει η παρέα σου. Ούτε ότι χριεάζεται να αγοράζεις ό,τι καινούριο βγαίνει για να απολαμβάνεις το ουίσκι σου. Όταν όμως φτιάχνεις ένα σπίτι, θα ήταν καλό σιγά σιγά να το εξοπλίσεις και όσον αφορά το bar του.
Γιατί είναι βέβαιο ότι έχει πάρει shaker και σουρωτήρι για εκείνη την μία φορά το χρόνο που θα αποφασίσεις να φτιάξεις κοκτέιλ. Πού θα τα σερβίρεις όμως όταν έρθουν οι φίλοι σου να τα δοκιμάσουν;
Δες ποιά είναι τα πιο τυπικά ποτήρια ποτού και κοκτέιλ και απόκτησε αυτά που θεωρείς ότι θα χρησιμοποιείς περισσότερο.
Highball
Ψηλό και ευρύ ποτήρι που προσφέρεται για διάφορα κοκτέιλ, όπως το Bloody Mary. Ιδανικό για χορταστικά κοκτέιλ χάρη στο μέγεθός του.
Lowball ή Old Fashioned
Η κοντή έκδοση ενός Highball, στην οποία συνήθως σερβίρονται είτε σκέτα ποτά είτε κοκτέιλ με ουίσκι. Εξού και το όνομα Old Fashioned που έχει δωθεί στο διασημότερο κοκτέιλ με Bourbon.
Tom Collins
Ψηλόλιγνο ποτήρι που μπερδεύεται συχνά με το Highball αν και είναι σημαντικό πιο στενό. Αγαπημένο των Ελλήνων επιχειρηματιών της νύχτας για να σερβίρουν ποτό με αναψυκτικό μιας και ξεγελάει το μάτι αφού δεν χωράει και τόσο αλκοόλ όσο δείχνει.
Balloon ή Snifter
Ποτήρι με ευρεία βάση αλλά πιο στενό τελείωμα για να καταφέρνει να αιχμαλωτίζει τα αρώματα του ποτού. Χρησιμοποιείται κυρίως για brandy, ουίσκι, λικέρ αλλά και μερικές πολύ αρωματικές μπίρες.
Martini Glass
Το πιο συνηθισμένο ποτήρι για κοκτέιλ. Σχεδόν όλα τα κοκτέιλ μπορούν να σερβιριστούν σε αυτό το ποτήρι αν και είναι ιδανικό για martinis.
Cocktail glass
Ιδανικό για daquiri και margaritas, είναι ένα από τα πιο κλασικά ποτήρια που βλέπεις σε bar και χρησιμοποιείται αποκλειστικά και μόνο για κοκτέιλ.
Champagne flute
Λεπτό και κομψο ποτήρι, ιδανικά σχεδιασμένο για ένα υπερτιμημένο ποτό όπως η σαμπάνια. Χωράει συνήθως γύρω στα 200 ml ποτού αν και δεν πρέπει να γεμίζει ως την κορυφή.
Champagne Saucer
Το ποτήρι για να κάνεις την σαμπάνια σου πιο ενδιαφέρουσα προσθέτοντας πουρέ (οκ χυμό) ροδάκινου για να φτιάξεις ένα bellini. Αν και οι περισσότεροι χρησιμοποιούν τα flute και για τα κοκτέιλ της σαμπάνιας.
Hurricane
Μην βγάλεις αυτό το ποτήρι σε κοινή θέα αν δεν το έχεις στολίσει πρώτα με ανανάδες, ομπρελίτσες και χρωματιστά καλαμάκια. Ιδανικό για μεγάλα κοκτέιλ αλλά όχι και τόσο απαραίτητο στη συλλογή σου.
Μπορείς επίσης να μην αποκτήσεις κανένα από αυτά τα ποτήρια και να σερβίρεις τα πάντα στο ψηλό φαρδύ ποτήρι που πήρες σε 12αδα στις εκπτώσεις.
Πηγή: http://www.oneman.gr/
Ο Άμπελος λέει ο αρχαίος μύθος ήταν ένας σάτυρος, ακόλουθος του Διονύσου, που νέος, ωραίος και δυνατός όπως ήταν, χαιρόταν να καλπάζει καβάλα σ' έναν άγριο ταύρο. Κάποτε προσπάθησε να κόψει σταφύλια, καβάλα πάντα στον ταύρο, κι αυτός τον έριξε βίαια στη γη και τον σκότωσε. Ο Δίας, με τη μεσολάβηση του Διόνυσου, τον μεταμόρφωσε στο ομώνυμο φυτό.
Στη χριστιανική τέχνη και λατρεία η παρουσία της αμπέλου είναι συνήθως αλληγορική. Ο Νώε μετά τον κατακλυσμό.. «εφύτευσε αμπελώνα, έπιεν εκ του οίνου, εμεθύσθη και εγυμνώθη εν τω οίκω αυτού.»
Στους ναούς συναντάμε αμπέλια και σταφυλοφόρα κτήματα σε μαρμάρινα ή ξυλόγλυπτα τέμπλα και παραστάσεις με πουλιά που τσιμπολογούν σταφύλια.
Στις ευχές του γάμου ξεχωρίζει η ευχή προς τη νύφη: "ως άμπελος ευκληματούσα". Στο μυστήριο της θείας κοινωνίας τα κυρίαρχα στοιχεία είναι το ψωμί-σώμα και το κρασί-αίμα του Χριστού.
Στις ευχές του γάμου ξεχωρίζει η ευχή προς τη νύφη: "ως άμπελος ευκληματούσα". Στο μυστήριο της θείας κοινωνίας τα κυρίαρχα στοιχεία είναι το ψωμί-σώμα και το κρασί-αίμα του Χριστού.
Το κρασί, κύριο προϊόν του σταφυλιού αποτελεί είδος της καθημερινής διατροφής των Ελλήνων. Αναρίθμητα νοικοκυριά, διατηρούν τα δικά τους βαρέλια με το σπιτικό κρασί. Η παροιμία θέλει πρώτα θεμέλια του σπιτιού, ψωμί, κρασί και λάδι.
Αλλά και «όλα είναι υφάδια της κοιλιάς και το ψωμί στημόνι και το καϋμένο το κρασί όλα τ' αποστομώνει» Γι' αυτό είναι αναγκαίο σε κάθε σπίτι για να γλυκαίνει τις όμορφες μέρες και να συντροφεύει τις δύσκολες.
Αλλά και «όλα είναι υφάδια της κοιλιάς και το ψωμί στημόνι και το καϋμένο το κρασί όλα τ' αποστομώνει» Γι' αυτό είναι αναγκαίο σε κάθε σπίτι για να γλυκαίνει τις όμορφες μέρες και να συντροφεύει τις δύσκολες.
Η Ελλάδα είναι χώρα στην οποία ευδοκιμεί η καλλιέργεια του αμπελιού. Από την αρχαιότητα καλλιεργήθηκαν στη χώρα μας διάφορα είδη σταφυλιών που η ονομασία τους καθορίζεται από το χρώμα, το σχήμα, τον τόπο αρχικής καταγωγής. Αυγουλάτο, ασπρούδι, κέρινο, κουμαριανό, μαντηλαριά, μοσχοστάφυλο, μοσχάτο, ροζακί, σαββατιανό, σιδερίτης, φράουλα.
Ανάλογα με την περιοχή ο τρύγος αρχίζει τον Αύγουστο, κυρίως όμως το Σεπτέμβριο. Ο τρύγος ή τρυγητός ή καμπανολόημα απαιτεί πολλά χέρια και έχει το χαρακτήρα πανηγυριού.
Ανάλογα με την περιοχή ο τρύγος αρχίζει τον Αύγουστο, κυρίως όμως το Σεπτέμβριο. Ο τρύγος ή τρυγητός ή καμπανολόημα απαιτεί πολλά χέρια και έχει το χαρακτήρα πανηγυριού.
Θέρος, τρύγος, πόλεμος λέει ο λαός θέλοντας να αποδώσει την καθολική και πυρετώδη συμμετοχή γι' αυτή τη γιορτή. Ο τρύγος είναι η πιο μεγάλη στιγμή. Τότε θα κριθεί αν οι κόποι και οι φροντίδες ενός χρόνου δεν θα πάνε χαμένοι αλλά θα μεταφρασθούν σε πλούσια συγκομιδή. Το σωστό κόψιμο των σταφυλιών, η τοποθέτηση στα κοφίνια, η μεταφορά και το άδειασμα στον ληνό θέλει μεγάλη προσοχή.
Μετά τον τρύγο, τα σταφύλια πάνε στον ληνό, δηλαδή στο πατητήρι και εκεί ο καρπός συνθλίβεται. Παλιότερα με τα πόδια, από τους «πατητάδες» , τώρα πια με μηχανικά μέσα.
Μετά τον τρύγο, τα σταφύλια πάνε στον ληνό, δηλαδή στο πατητήρι και εκεί ο καρπός συνθλίβεται. Παλιότερα με τα πόδια, από τους «πατητάδες» , τώρα πια με μηχανικά μέσα.
Ο χυμός του σταφυλιού που ρεέι στο πατητήρι είναι ο μούστος ή βράσμα και αποθηκεύεται σε μεγάλα ξύλινα βαρέλια που έχουν πλυθεί με ειδικά αρωματικά φυτά και έχουν απολυμανθεί με θειάφι ή έχουν ρετσινωθεί. Μέσα εκεί «βράζει», ζυμώνεται και γίνεται κρασί.
Συνήθως το βαρέλι με το κρασί μένει ανοιχτό και σφραγίζεται ύστερα από σαράντα μέρες. Η πρώτη δοκιμή του γίνεται στις 26 Οκτωβρίου, του αγίου Δημητρίου ή στις 3 Νοεμβρίου, του Αη-Γιώργη του Μεθυστή,.
Συνήθως το βαρέλι με το κρασί μένει ανοιχτό και σφραγίζεται ύστερα από σαράντα μέρες. Η πρώτη δοκιμή του γίνεται στις 26 Οκτωβρίου, του αγίου Δημητρίου ή στις 3 Νοεμβρίου, του Αη-Γιώργη του Μεθυστή,.
Παράλληλα με το κρασί φτιάχνονται και τα παράγωγα του μούστου, πετιμέζι, μουστοκούλουρα, μουσταλευριές, σταφυλαρμιές.
Το πετιμέζι έθρεψε γενιές Ελλήνων. Σε περιόδους μεγάλης στέρησης ήταν το μόνο γλυκαντικό που χρησιμοποιούσαν τα αγροτικά σπίτια. Το έβαζαν σε ροφήματα, στο τσάι, αντί για μέλι στις τηγανίτες. Το χρησιμοποιούσαν και σαν φάρμακο στον πονόλαιμο.
Το πετιμέζι βραζόταν στην αυλή σε μεγάλα καζάνια, γιατί η ποσότητα που έφτιαχναν ήταν μεγάλη, αφού ήταν για όλη τη χρονιά.
Το πετιμέζι έθρεψε γενιές Ελλήνων. Σε περιόδους μεγάλης στέρησης ήταν το μόνο γλυκαντικό που χρησιμοποιούσαν τα αγροτικά σπίτια. Το έβαζαν σε ροφήματα, στο τσάι, αντί για μέλι στις τηγανίτες. Το χρησιμοποιούσαν και σαν φάρμακο στον πονόλαιμο.
Το πετιμέζι βραζόταν στην αυλή σε μεγάλα καζάνια, γιατί η ποσότητα που έφτιαχναν ήταν μεγάλη, αφού ήταν για όλη τη χρονιά.
Για να φτιάξουμε 2 λίτρα σπιτικό πετιμέζι χρειαζόμαστε 5 λίτρα δυνατό μούστο. Όσο πιο πολλούς βαθμούς έχει ο μούστος τόσο καλύτερο και γλυκύτερο είναι το πετιμέζι. Χρειαζόμαστε ακόμα μισή χούφτα καθαρή στάχτη.
Κοσκινίστε τη στάχτη, βάλτε τη σ' ένα τουλπάνι και βουτήξτε τη στο φρέσκο μούστο. Κινήστε το τουλπάνι γύρω-γύρω και αφήστε το μέσα στο μούστο για 12 ώρες. Αδειάστε το μούστο σε κατσαρόλα, με προσοχή να μην πέσει το κατακάθι. Βάλτε τον να βράσει και ξαφρίστε όσο σχηματίζεται αφρός στην επιφάνεια. Χαμηλώστε τη φωτιά και αφήστε τον να βράσει καλά μέχρι να γίνει σιρόπι. Όταν κρυώσει το αδειάζετε σε αποστειρωμένες γυάλες. Πρέπει να κρυώσει εντελώς πριν κλείσετε τις γυάλες που θα τις φυλάξετε στο ντουλάπι της κουζίνας. Το πετιμέζι διατηρείται για χρόνια και είναι υπέροχο για τις τηγανίτες, τους λουκουμάδες μα και για μουστοκούλουρα.
Κοσκινίστε τη στάχτη, βάλτε τη σ' ένα τουλπάνι και βουτήξτε τη στο φρέσκο μούστο. Κινήστε το τουλπάνι γύρω-γύρω και αφήστε το μέσα στο μούστο για 12 ώρες. Αδειάστε το μούστο σε κατσαρόλα, με προσοχή να μην πέσει το κατακάθι. Βάλτε τον να βράσει και ξαφρίστε όσο σχηματίζεται αφρός στην επιφάνεια. Χαμηλώστε τη φωτιά και αφήστε τον να βράσει καλά μέχρι να γίνει σιρόπι. Όταν κρυώσει το αδειάζετε σε αποστειρωμένες γυάλες. Πρέπει να κρυώσει εντελώς πριν κλείσετε τις γυάλες που θα τις φυλάξετε στο ντουλάπι της κουζίνας. Το πετιμέζι διατηρείται για χρόνια και είναι υπέροχο για τις τηγανίτες, τους λουκουμάδες μα και για μουστοκούλουρα.
Πηγή: http://www.ert.gr/
