Είναι παγκοσμίως γνωστά μέσα από τις αμερικανικές ταινίες, και δέχονται εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο προκειμένου να τα θαυμάσουν από κοντά. Αντιπροσωπεύουν το πολυπόθητο για πολλούς «Αμερικανικό όνειρο».
Ο «βίος» τής επιγραφής δεν ήταν ρόδινος, καθώς ουκ ολίγες φορές έχει βανδαλιστεί όμως ένα τέτοιο «μνημείο» δεν μπορούσε να έχει αφεθεί δίχως συντήρηση. Πλέον μία μη κερδοσκοπική οργάνωση φροντίζει για την ασφάλεια και την προώθησή της.
Όταν λοιπόν η επιγραφή «γεννήθηκε», στους λόφους αναγραφόταν η λέξη «Hollywoodland», καθώς ο σκοπός ήταν να διαφημίζει κάποιους νεόδμητους οικισμούς στους γύρω λόφους του Λος Άντζελες. Η πινακίδα σχεδιάστηκε και από τον ιδιοκτήτη της εταιρείας, Τόμας Φισκ Γκοφ.
Ο αρχικός προγραμματισμός όταν υψώθηκε στις 13 Ιουλίου του 1923, ήταν να την αφαιρέσουν μετά από ένα χρονικό διάστημα περίπου ενός χρόνου. Μέσα όμως σε λίγο καιρό η κινηματογραφική ακμή στην περιοχή, την έκανε κάτι σαν σήμα κατατεθέν του αμερικανικού κινηματογράφου.
Η πιο μακάβρια ιστορία που συνδέεται με τα διάσημα γράμματα είναι η αυτοκτονία της ηθοποιού Πεγκ Εντγουίστλ, η οποία έπεσε από το γράμμα H της επιγραφής και σκοτώθηκε ακαριαία, τον Σεπτέμβριο του 1932.
Το 1949, το εμπορικό επιμελητήριο του Hollywood ήρθε σε συμφωνία με το τμήμα της πόλης του Λος Άντζελες για τα πάρκα, ώστε να επισκευαστεί η επιγραφή. Όμως η συμφωνία προέβλεπε να φύγει το «land» από την επιγραφή, η οποία θα έλεγε πλέον μόνο «Hollywood», ώστε να δοθεί έμφαση στην περιοχή και όχι στα οικοδομικά συγκροτήματα
Όμως εξαιτίας της φθοράς τα γράμματα έφτασαν στην χειρότερη κατάστασή τους τη δεκαετία του '70. Το 1978, ο Άλις Κούπερ πρωτοστάτησε σε μία καμπάνια για να αποκατασταθεί πλήρως η επιγραφή και τα γράμματα να αντικατασταθούν με πιο σταθερά υλικά. Ο ίδιος δώρισε το ένα γράμμα «O» και ο Χιου Χέφνερ, εκδότης του «Playboy» το γράμμα «Y».
Από το 2000 η αστυνομία του Λος Άντζελες εγκατέστησε ένα σύστημα ασφαλείας με ανιχνευτές κίνησης και κάμερες κλειστού κυκλώματος, ώστε να προστατευτεί η επιγραφή από βανδαλισμούς.
Πηγή: http://www.iefimerida.gr/
Το φυτό που καλλιεργείται στην Κεντρική Αμερική για περισσότερο από 8.000 χρόνια...
Ώρα για λίγη ποτο-ιστορία. Το φυτό agave (αγαύη) έχει παίξει σημαίνοντα ρόλο στη ζωή της Κεντρικής Αμερικής εδώ και πολλούς-πολλούς αιώνες. Η γλυκιά σάρκα του φρούτου είναι βρώσιμη, ενώ από τις ίνες της υφαίνονται υφάσματα και χαλιά, πλέκονται νήματα και κλωστές και μετατρέπονται σε χαρτί. Τα φύλλα της έχουν χρησιμοποιηθεί σε στέγες και τα αγκάθια της έχουν γίνει βελόνες ραψίματος. Επίσης, έχει λειτουργήσει ως θεραπευτικό φυτό, με τον ζυμωμένο χυμό της, το pulque, να έχει παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη θρησκεία των Αζτέκων...
Έπρεπε βέβαια να έρθουν οι ισπανοί κατακτητές για να γίνει η αγαύη mezcal και αργότερα τεκίλα! Έκτοτε, και τα δύο έχουν κατοχυρωθεί ως εθνικά ποτά του Μεξικού και κομμάτι της πολιτιστικής του κληρονομιάς.
Σύμφωνα με τους θρύλους των Αζτέκων, η αγαύη οφείλει την ύπαρξη, το σχήμα, το μπλε χρώμα και την κλίση της προς τον ουρανό στα πεφταστέρια. Αλλά και το ίδιο το pulque θεωρείται θεόσταλτο: ένας κεραυνός χτύπησε μια αγαύη και έβαλε φωτιά στην καρδιά της (πυρήνα). Αυτό που απέμεινε ήταν ένα υπέροχο νέκταρ, το οποίο οι αποσβολωμένοι ιθαγενείς εξέλαβαν ως δώρο από τους θεούς! Γι' αυτό και το έπιναν με ευλάβεια, τιμώντας πάντα τη γεύση του και πιστεύοντας ότι έτσι μεταφέρονται σε μια κατάσταση που τους έφερνε πιο κοντά στους θεούς τους.
Όχι πολύ αργότερα από την κατάκτηση του Μεξικού από τον Hernando Cortes το 1521, οι Ισπανοί έφεραν το πρώτο δοχείο απόσταξης στη χώρα. Οι πρώτες προσπάθειες ωστόσο απόσταξης του pulque και παραγωγής ενός δυνατότερου ποτού απέτυχαν παταγωδώς! Το γαλακτώδες προϊόν ζύμωσης της αγαύης αποδείχτηκε ακατάλληλο για απόσταξη. Μόνο όταν έβρασαν τις καρδιές του φυτού σε φωτιά με ξύλα, πριν εκχυλίσουν τον χυμό και ζυμωθεί, πέτυχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα και το υγρό κατάφερε να περάσει από απόσταξη.
Το ποτό που παραγόταν με τη διαδικασία αυτή, με το χαρακτηριστικό του καπνιστό άρωμα, ήταν το mezcal, που στην τοπική διάλεκτο σήμαινε «καρδιά αγαύης». Η παραγωγή του «vino mezcal» γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο το Μεξικό, αλλά επικεντρώθηκε κυρίως στα δυτικά, στην πασίγνωστη σήμερα τεκιλο-περιοχή Jalisco.
Κι όταν ο don Pedro Sanches de Tagle, μαρκήσιος της Altamira, καλλιέργησε αγαύη στη χασιέντα του το 1600, καθαρά για απόσταξη, ούτε που φανταζόταν τι ξεκινούσε! Κι ο κυβερνήτης Nuno de Guzman είχε μια ακόμα καλύτερη ιδέα, όταν επέβαλε τον πρώτο φόρο στο «κρασί mezcal» το 1608. Σύντομα η απόσταξη ήταν επίσημα εγκεκριμένη, η παραγωγή ελεγχόταν καλύτερα και η φορολογία έγινε αποτελεσματικότερη.
Η απόσταξη ωστόσο οινοπνευματωδών ποτών στο Μεξικό ήταν πηγή εσόδων για το ισπανικό στέμμα, που για τους δικούς του λόγους απαγόρευσε την παραγωγή mezcal το 1785. Δεν τα υπολόγισαν βέβαια καλά τα πράγματα και το 1792 ο νέος βασιλιάς, Φερδινάνδος IV, ενέκρινε και πάλι την παραγωγή του δημοφιλούς ποτού. Και 3 μόνο χρόνια αργότερα ξεκινάει η σύγχρονη ιστορία της τεκίλας, με τον Jose (Maria Guadaloupe) Cuervo από τη μικρή πόλη Τεκίλα να παίρνει άδεια για να αποστάξει mezcal! Η πρώτη τεκιλίτσα ήταν γεγονός...
Ώρα για λίγη ποτο-ιστορία. Το φυτό agave (αγαύη) έχει παίξει σημαίνοντα ρόλο στη ζωή της Κεντρικής Αμερικής εδώ και πολλούς-πολλούς αιώνες. Η γλυκιά σάρκα του φρούτου είναι βρώσιμη, ενώ από τις ίνες της υφαίνονται υφάσματα και χαλιά, πλέκονται νήματα και κλωστές και μετατρέπονται σε χαρτί. Τα φύλλα της έχουν χρησιμοποιηθεί σε στέγες και τα αγκάθια της έχουν γίνει βελόνες ραψίματος. Επίσης, έχει λειτουργήσει ως θεραπευτικό φυτό, με τον ζυμωμένο χυμό της, το pulque, να έχει παίξει πρωτεύοντα ρόλο στη θρησκεία των Αζτέκων...
Σύμφωνα με τους θρύλους των Αζτέκων, η αγαύη οφείλει την ύπαρξη, το σχήμα, το μπλε χρώμα και την κλίση της προς τον ουρανό στα πεφταστέρια. Αλλά και το ίδιο το pulque θεωρείται θεόσταλτο: ένας κεραυνός χτύπησε μια αγαύη και έβαλε φωτιά στην καρδιά της (πυρήνα). Αυτό που απέμεινε ήταν ένα υπέροχο νέκταρ, το οποίο οι αποσβολωμένοι ιθαγενείς εξέλαβαν ως δώρο από τους θεούς! Γι' αυτό και το έπιναν με ευλάβεια, τιμώντας πάντα τη γεύση του και πιστεύοντας ότι έτσι μεταφέρονται σε μια κατάσταση που τους έφερνε πιο κοντά στους θεούς τους.
Όχι πολύ αργότερα από την κατάκτηση του Μεξικού από τον Hernando Cortes το 1521, οι Ισπανοί έφεραν το πρώτο δοχείο απόσταξης στη χώρα. Οι πρώτες προσπάθειες ωστόσο απόσταξης του pulque και παραγωγής ενός δυνατότερου ποτού απέτυχαν παταγωδώς! Το γαλακτώδες προϊόν ζύμωσης της αγαύης αποδείχτηκε ακατάλληλο για απόσταξη. Μόνο όταν έβρασαν τις καρδιές του φυτού σε φωτιά με ξύλα, πριν εκχυλίσουν τον χυμό και ζυμωθεί, πέτυχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα και το υγρό κατάφερε να περάσει από απόσταξη.
Το ποτό που παραγόταν με τη διαδικασία αυτή, με το χαρακτηριστικό του καπνιστό άρωμα, ήταν το mezcal, που στην τοπική διάλεκτο σήμαινε «καρδιά αγαύης». Η παραγωγή του «vino mezcal» γρήγορα εξαπλώθηκε σε όλο το Μεξικό, αλλά επικεντρώθηκε κυρίως στα δυτικά, στην πασίγνωστη σήμερα τεκιλο-περιοχή Jalisco.
Η απόσταξη ωστόσο οινοπνευματωδών ποτών στο Μεξικό ήταν πηγή εσόδων για το ισπανικό στέμμα, που για τους δικούς του λόγους απαγόρευσε την παραγωγή mezcal το 1785. Δεν τα υπολόγισαν βέβαια καλά τα πράγματα και το 1792 ο νέος βασιλιάς, Φερδινάνδος IV, ενέκρινε και πάλι την παραγωγή του δημοφιλούς ποτού. Και 3 μόνο χρόνια αργότερα ξεκινάει η σύγχρονη ιστορία της τεκίλας, με τον Jose (Maria Guadaloupe) Cuervo από τη μικρή πόλη Τεκίλα να παίρνει άδεια για να αποστάξει mezcal! Η πρώτη τεκιλίτσα ήταν γεγονός...
Πηγή: http://www.delamagen.gr/
Ωστόσο ελάχιστοι γνωρίζουν την ιστορία του... Πώς ξεκίνησαν οι άνθρωποι να φιλιούνται...
Σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους, το φιλί είναι η εξέλιξη της κίνησης που έκαναν οι άνθρωποι, αιώνες πριν, προσπαθώντας να μυρίσουν ο ένας τον άλλον, σε μια προσπάθεια να αντλήσουν πληροφορίες για εκείνον.
"Σε κάποιο σημείο, γλίστρησαν και κατέληξαν στα χείλη, διαπιστώνοντας ότι είναι πολύ καλύτερα", λέει ο Βον Μπράιαντ, ανθρωπολόγος στο πανεπιστήμιο Τέξας A&M και αυθεντία στο θέμα της εξέλιξης του φιλιού.
Για το μεγαλύτερο μέρος της πρώιμης ανθρώπινης ιστορίας, η όσφρηση ήταν η πιο σημαντική από τις αισθήσεις για τις διαπροσωπικές σχέσεις, εξηγεί η Σέριλ Κίρσενμπαουμ, συγγραφέας του βιβλίου "Η Επιστήμη του Φιλιού". Οι άνθρωποι χρησιμοποιούσαν την όσφρηση για να διαπιστώσουν τη διάθεση του άλλου, την υγεία του και την κοινωνική του θέση, λέει η ίδια.
"Έτριβαν τη μύτη τους στο πρόσωπο του άλλου γιατί στο πρόσωπό μας υπάρχουν οσφρητικοί αδένες. Ωστόσο με την πάροδο του χρόνου, το τρίψιμο στο πρόσωπο μεταφέρθηκε στα χείλη κι έτσι γεννήθηκε το φιλί ως κοινωνικός χαιρετισμός", λέει η Κίρσενμπαουμ.
Το φιλί ως ρομαντική έκφραση θεωρείται ότι ξεκίνησε στην Ινδία, όπου το μεγαλύτερο ινδικό έπος που γράφτηκε στα σανσκριτικά περίπου το 1.000 π.Χ. το Μαχαμπχαράτα, περιελάμβανε τις πρώτες περιγραφές ενός ρομαντικού φιλιού στην ιστορία.
"Ακούμπησε το στόμα της στο στόμα μου και έκανε έναν ήχο που μου προκάλεσε ευχαρίστηση", αναφέρει το ποίημα.
Οι ιστορικοί θεωρούν ότι την εποχή εκείνη, το ρομαντικό φιλί ήταν άγνωστο στον υπόλοιπο κόσμο και ότι στην Ευρώπη έγινε γνωστό από τον Μέγα Αλέξανδρο.
Η ίδια αναφέρει επίσης ότι στην αρχαία Ελλάδα, το φιλί ήταν ένας τρόπος για να επικοινωνήσει κάποιος την τάξη του, την κοινωνική του θέση και την πίστη του, μεταξύ ανδρών στο στρατό κυρίως.
"Ήταν ένας τρόπος να εκφράσει κάποιος ένα είδος κοινωνικής ιεραρχίας", εξηγεί.
Το φιλί αναφέρεται και στην Οδύσσεια του Ομήρου, αλλά ως μια μορφή ικεσίας, όχι ως ρομαντική έκφραση, λέει η Κίρσενμπαουμ. Για παράδειγμα, ο Οδυσσέας επιστρέφει στην πατρίδα και δέχεται το φιλί ενός από τους σκλάβους.
Για το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας, το σημείο που φιλάει κάποιος τον άλλον δείχνει τη θέση του σε μια βασιλική οικογένεια ή στο στρατό.
Κάποιος που ήταν κοινωνικά ισότιμος θα φιλούσε έναν άλλον άνδρα στο στόμα, ενώ οι υποδεέστεροι στρατιώτες, οι υπηρέτες και οι σκλάβοι φιλούσαν το μάγουλο, το χέρι, τα πόδια, τα ρούχα ή ακόμα και το έδαφος μπροστά σε κάποιον που εθεωρείτο πολύ ανώτερης καταγωγής για να δεχτεί φιλί. Αυτό συνεχίστηκε και τον 18ο αιώνα.
Αλλά την εποχή του Ιούλιου Καίσαρα, οι Ρωμαίοι έβλεπαν διαφορετικά το φιλί. Στη συλλογή του των ερωτικών ελεγειών "Amores" (Έρωτες), ο Οβίδιος αναφέρεται στο "savium", το οποίο οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν "φιλί της ψυχής" και που σήμερα, όπως εξηγεί ο Μπράιαντ, είναι το γαλλικό φιλί.
Ο ρωμαίος αυτοκράτορας Τιβέριος επιχείρησε να απαγορεύσει το φιλί γιατί θεωρούσε ότι έτσι μεταδιδόταν η λέπρα, λέει η Κίρσενμπαουμ.
"Αλλά απέτυχε, γιατί στους ανθρώπους άρεσε πραγματικά να φιλιούνται", προσθέτει.
Στη Βίβλο, το φιλί αναφέρεται εννέα φορές, αλλά μόνο στην Προς Ρωμαίους επιστολή πρόκειται για ρομαντικό φιλί. Υπάρχει το φιλί της προδοσίας (του Ιούδα), φιλιά χαιρετισμού, φιλιά υποταγής και το φιλί της ζωής στο βιβλίο της Γενέσεως.
Πολλοί Πάπες προσπάθησαν στη διάρκεια του χρόνου να απαγορεύσουν το ρομαντικό φιλί. Το 1312 ο Πάπας Κλεμέντιος Ε' διακήρυξε ότι "το φιλί που δίδεται με σκοπό τη συνουσία εκτός γάμου θα θεωρείται θανάσιμο αμάρτημα".
Την εποχή εκείνη το φιλί παρέμενε άγνωστο στο μεγαλύτερο μέρος του κόσμου. Όταν οι ευρωπαίοι ιεραπόστολοι μετέβησαν στην Αφρική, την Ασία και την Ωκεανία τον 19ο αιώνα, διέδωσαν το φιλί σε μέρη όπου το αποστρέφονταν.
"Διέδωσαν το φιλί μαζί με τον λόγο του Θεού σε πολλούς από αυτούς τους λαούς", λέει ο Μπράιαντ.
Στην Ιαπωνία, το φιλί αρχικά θεωρήθηκε προσβλητικό, όταν δηλαδή το διέδωσαν οι Αμερικανοί τον 19ο αιώνα. Όταν εκτέθηκε στο Τόκιο το γλυπτό του Ροντέν, "Το Φιλί", τη δεκαετία του 1920, το έκρυψαν πίσω από ένα παραβάν, ενώ οι σκηνές με φιλιά αφαιρούνταν προσεκτικά από τις ταινίες του Χόλιγουντ που προβάλλονταν στην υπό κατοχή Ιαπωνία μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σήμερα το φιλί λαμβάνει πολλές διαφορετικές έννοιες, σύμφωνα με τον σύμβουλο σχέσεων στο Σικάγο Τζέφρι Σάμπερ, συγγραφέα ενός βιβλίου για τη σημασία του φιλιού.
"Το φιλί είναι επικοινωνία με τα σώματα. Είναι η γέφυρα ανάμεσα στα λόγια μας και τις πράξεις μας".
Πηγή: http://www.newsit.gr/
Η προέλευση και η χρήση του παγκοσμίως γνωστού ποτού θα σε αφήσουν άφωνο...
Η προέλευση της βότκα είναι κάθε άλλο παρά σαφής! Οι Πολωνοί επιδεικνύουν τις πρώτες αναφορές στη βότκα από επίσημα έγγραφα που χρονολογούνται από το 1405, ενώ οι Ρώσοι προσέφυγαν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για αποσαφήνιση και έφυγαν δικαιωμένοι. Η χρονολογία βέβαια των γεγονότων είναι αμφιλεγόμενη, μιας και τα συστατικά ή ο αρχικός σκοπός του ποτού παραμένουν θολά ακόμα και στα έγγραφα που υπάρχουν. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι η βότκα χρησιμοποιούταν αρχικά ως λοσιόν μετά το ξύρισμα ή ως στοματικό διάλυμα...
Όπως συνέβη και με άλλα αποστάγματα, η βότκα αρχικά δεν πινόταν για ευχαρίστηση. Στο πρώτο τυπωμένο πολωνικό βιβλίο βοτανοθεραπευτικής, που δημοσιεύτηκε το 1534 στην Κρακοβία, ο συγγραφέας Stefan Falimirz προτείνει στους άντρες αναγνώστες μασάζ με βότκα και χαμομήλι για μετά το ξύρισμα! Καίει, λέει, αλλά μυρίζει υπέροχα. Αλλά και μετά το μπάνιο, μια εντριβή με βότκα δεν θα έκανε καθόλου κακό. Ο βοτανολόγος απαριθμεί μάλιστα πάνω από 70 θεραπευτικές ή θαυματουργές χρήσεις της βότκα, μαζί με τα συστατικά που μπορεί να συνδυαστεί.
Ωστόσο, κάποια στιγμή συνέβη μια αναπάντεχη αλλαγή στη στάση των ασθενών απέναντι στο φάρμακό τους. Το ποτό ήταν ήδη γνωστό στη Ρωσία από τις αρχές του 16ου αιώνα, αφού η λέξη vodka ήταν υποκοριστικό του νερού (voda στα ρωσικά και woda στα πολωνικά). Τι θα μπορούσε λοιπόν να είναι πιο κλασικό και ακίνδυνο από λίγο... νεράκι;
Το όνομα ωστόσο αποδείχτηκε στους αιώνες ότι ήταν μια έμπνευση με πολλές σημασίες, καθώς καμία αναφορά δεν υπάρχει στο περιεχόμενο της βότκα. Θα μπορούσε δηλαδή να παράγεται από οτιδήποτε έπεφτε στα χέρια τους και ήταν δυνατό να αποσταχθεί σε αλκοόλ. Και πράγματι αυτό συνέβη! Αν η σίκαλη ήταν σε πλεόνασμα, η βότκα θα αποσταζόταν από σίκαλη, αν όχι θα χρησιμοποιούνταν άλλα σιτηρά ή πατάτες ή ακόμα και μελάσα.
Ο ρώσος χημικός ωστόσο Dimitri Mendelev, στη διατριβή του «Ο συνδυασμός του νερού με το αλκοόλ», κατάφερε το 1865 να βελτιώσει και να σταντάρει την ποιότητα της βότκα. Στα επιστημονικά του επιτεύγματα προσμετράται μάλιστα και η εφεύρεση της stopka, του παραδοσιακού ρωσικού ποτηριού δηλαδή για τη βότκα!
Οι αιώνες πέρασαν και η βότκα καταναλωνόταν σε τεράστιες ποσότητες. Κι ενώ το αλκοόλ είχε αναγνωριστεί παντού ως ένα ιδανικό φορολογητέο αγαθό, ήταν στη Ρωσία που η βότκα επηρέασε πρακτικά και την καθημερινότητα και την πολιτική. Μαζικές φυγές, πόλεμοι και αστυνομικές δυνάμεις είχαν κατά καιρούς «επιδοτηθεί» από το... νεράκι. Όποιος είχε τον έλεγχο της βότκα και τις εισπράξεις από τη φορολογία της στην τσέπη του είχε τη δύναμη να κάνει τα πάντα, εκτός βέβαια από ένα πράγμα: να μειώσει την κατανάλωσή της! Τον 18ο αιώνα μάλιστα η βότκα αντιπροσώπευε το 1/3 του κρατικού εισοδήματος της Ρωσίας...
Πηγή: http://www.delamagen.gr/
Πηγή: http://www.piperies.gr/
Ήταν χαρισματικός επαγγελματίας μάντης και πνευματιστής και τράβηξε την προσοχή της συντροφιάς των Ναζί καθώς αύξανε η δύναμή της στις αρχές του 1930 στη Γερμανία. Ο Eric Jan Hanussen είχε ίσως γνήσια ψυχικά χαρίσματα, αλλά χρησιμοποίησε τη φήμη του και τις δυνάμεις της πειθούς του για να αυξήσει το δικό του κέρδος και τη θέση του στους διαδρόμους της πολιτικής εξουσίας. Ίσως και να είχε συμβάλλει άμεσα στην πρώιμη επιτυχία της ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά στο τέλος, μια από τις πιο τρομακτικές του προφητείες θα τον οδηγούσε στο θάνατό του.
Το αστέρι της σκηνής
Το 'Eric Jan Hanussen' ήταν το όνομα που χρησιμοποιούσε επί σκηνής. Γεννήθηκε ως Hermann Steinschneider στις 2 Ιουνίου του 1889 και ήταν εβραίος, ενώ ο πατέρας του ήταν ηθοποιός και φροντιστής σε μια συναγωγή. Ο Hanussen εγκατέλειψε τη σχολική του εκπαίδευση για να ενταχθεί σε ένα τσίρκο όπου και ανέπτυξε τις επιδεικτικές του ικανότητες πετώντας μαχαίρια και καταπίνοντας φωτιές.
Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου ο Hanussen ξεκίνησε να επιδεικνύει τις ψυχικές του ικανότητες. Κάποια στιγμή η συντροφιά του είχε ξεκοπεί από την παροχή νερού και τα στρατεύματα είχαν αρχίσει να απελπίζονται. Ο Hanussen, χωρίς να χρησιμοποιήσει τη ράβδο των ραβδοσκόπων ή κάποια άλλη συσκευή, βρήκε με επιτυχία νερό για τους συντρόφους του. Το υπόβαθρό του ως διασκεδαστής και η χαρισματική του προσωπικότητα τον οδήγησαν τελικά σε μια μετάθεση να δίνει παραστάσεις στο στρατό.
Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, ο Hanussen ανέπτυξε περαιτέρω τις επιδεξιότητές του ως μάγος και πνευματιστής, δίνοντας παραστάσεις σε καμπαρέ στη Γερμανία και σε γειτονικές χώρες. Ένα κατόρθωμά του που είχε κάνει σε μια παράσταση και που μεγάλωσε τη φήμη του ήταν η αποκάλυψη των λεπτομερειών σχετικά με έναν τοπικό δολοφόνο, λεπτομέρειες που ήταν άγνωστες για το κοινό μέχρις ότου δημοσιεύτηκαν σε μια εφημερίδα. Υπάρχει πλέον η υποψία πως ο Hanussen ίσως είχε ένα συνένοχο στην εφημερίδα ή στο αστυνομικό τμήμα που τον τροφοδοτούσε με πληροφορίες, αλλά εκείνη την εποχή πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν εντυπωσιαστεί από αυτήν του την 'πρόβλεψη'.
Πραγματικές ικανότητες;
Ωστόσο, ο Hanussen αντιμετώπιζε και προβλήματα με το νόμο. Αλλά μια σύλληψή του μαζί με μια δοκιμασία γύρισαν εντελώς προς όφελός του και ανέβασαν τη φήμη του στα ύψη. Έγινε στο Leitmeritz στην Τσεχοσλοβακία, όπου προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του από κατηγορίες που του είχαν γίνει σχετικά με χρήματα που είχε πάρει για ψευδείς ισχυρισμούς, συγκεκριμένα για τους ισχυρισμούς του ότι μπορούσε να προβλέψει το μέλλον. Ο Hanussen αντιπαρέβαλλε πως οι ικανότητές του ήταν γνήσιες και προσφέρθηκε να το αποδείξει λέγοντας στον εισαγγελέα το ακριβές περιεχόμενο που είχε στις τσέπες του και κατονομάζοντας με ακρίβεια τα περιεχόμενα της τσάντας του δικαστή.
Χωρίς να έχει πειστεί, ο δικαστής απέπεμψε το κατόρθωμα θεωρώντας το ως ένα από τα κόλπα που έκανε στις παραστάσεις του ο Hanussen. Έτσι ο Hanussen πρόσφερε μια πιο εντυπωσιακή παράσταση. Είπε στο δικαστήριο πως σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ένας άντρας που μόλις είχε κλέψει την Εμπορική Τράπεζα θα μπορούσε να συλληφθεί στην πλατφόρμα 2 στο σιδηροδρομικό σταθμό του Leitmeritz. Τους είπε πως τα κλεμμένα χρήματα βρισκόντουσαν στην τσάντα που κουβαλούσε. Οι αστυνομικοί έτρεξαν προς το σταθμό του τρένου και βρήκαν τον κλέφτη μαζί με τα λεφτά, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Hanussen. Το δικαστήριο δεν είχε άλλη επιλογή από το να αθωώσει τον Hanussen και το γεγονός τον έκανε διάσημο.
Φαίνεται απίθανο να είχε στήσει ο Hanussen το γεγονός για να αποδείξει την αθωότητά του. Και υπήρχε ακόμα μια σημαντική περίπτωση που υποδηλώνει πως ίσως είχε πράγματι ψυχικές ικανότητες. Ο Hanussen έδινε παράσταση στο La Scala στο Βερολίνο. Φαινομενικά μέσα από του πουθενά, είπε σε έναν τραπεζίτη στο κοινό πως επρόκειτο να ξεσπάσει φωτιά στο ασφαλισμένο του χρηματοκιβώτιο λόγω ενός ελαττώματος των καλωδίων και πως 360,000 μάρκα κινδύνευαν να καούν. Συμβούλεψε τον τραπεζίτη να καλέσει την πυροσβεστική το συντομότερο δυνατό. Τα πυροσβεστικά οχήματα έτρεξαν στην τράπεζα και οι πυροσβέστες βρήκαν το ελαττωματικό καλώδιο όπως ακριβώς το είχε δει ο Hanussen.
Χτίζοντας τη φήμη του
Το 1930, ο Hanussen βελτίωσε ακόμα περισσότερο τη φήμη και το καλό του όνομα ως πνευματιστής ξεκινώντας ένα μηνιαίο αποκρυφιστικό περιοδικό, το 'Hanussen Magazin', και μια εφημερίδα που εξέδιδε κάθε δύο βδομάδες, την 'Bunte Wochenschau', στην οποία έκανε προβλέψεις που αφορούσαν την πολιτική και την εθνική οικονομία. Σε μια εκπληκτική πρόβλεψη, είπε ότι μια από τις μεγαλύτερες γερμανικές εμπορικές τράπεζες θα κατέρρεε. Η πρόβλεψη επαληθεύτηκε μετά από τρεις βδομάδες όταν η Darmstadt & National αναγκάστηκε να κλείσει.
Το Ωροσκόπιο του Χίτλερ,
από το 11ο τεύχος της Berliner Wochenschau, 25 Μαρτίου 1932
Τον Ιούλιο του 1932 δημοσίευσε μια προφητεία στην οποία είχε δει ένα ποτάμι αίματος να ρέει δίπλα στο Αμβούργο. Μερικές μέρες αργότερα, τα στρατεύματα καταδρομέων των Ναζί πολέμησαν βίαια στην Altona, τη διπλανή πόλη του Αμβούργου, με στρατιώτες από το κομμουνιστικό 'Κόκκινο Μέτωπο'. Η τετράωρη αυτή σύγκρουση που έγινε γνωστή ως η 'ματωμένη Κυριακή της Altona' είχε ως αποτέλεσμα τα πεζοδρόμια της πόλης να βαφτούν στην κυριολεξία κόκκινα από το αίμα.
Μπορούσε πράγματι ο Hanussen να γνωρίζει τι γίνεται στο μέλλον, ή είχε πληροφοριοδότες σε υψηλές θέσεις; Σε κάθε περίπτωση, ήταν πλέον περιζήτητος για τους πλούσιους, τους επιχειρηματίες και τις διασημότητες για να τους προσφέρει ιδιωτικές συμβουλές.
Η σύνδεση με τους Ναζί
Όλα αυτά έφεραν τον Hanussen στην προσοχή της ανερχόμενης ελίτ των Ναζί. Παρά την εβραϊκή του καταγωγή, έγινε φίλος με τον Karl Ernst, διοικητή των καταδρομέων του Βερολίνου, με τον Edmund Heines, τον οδηγητή των ομάδων S.A. και με τον Count von Helldorf, που ήταν επίσης αρχηγός των φαιοχιτώνων του Βερολίνου. Αναμφίβολα, οι συνδέσεις του με αυτούς τους άνδρες, όπως επίσης με άλλα μέλη της γερμανικής ελίτ και διακεκριμένους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόταν συχνά, του παρείχαν πολλές εσωτερικές πληροφορίες για τις προβλέψεις του. Για το γενικό κοινό ωστόσο, τα προγνωστικά του συνέχιζαν να προάγουν τη φήμη του ως ενός αξιοσημείωτου πνευματιστή.
Δεν είναι ξεκάθαρο πόση επίδραση είχε ο Hanussen στην επιτυχία της ναζιστικής συντροφιάς στη Γερμανία και στην άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά ίσως ήταν σημαντική.
Κάποιες πηγές λένε ότι ο Hanussen ήταν αυτός που σύστησε στους Ναζί να υιοθετήσουν τη σβάστικα ως σύμβολό τους. Ήτανε ένα 'ινδικό σύμβολο για τύχη', τους είπε, που τους υποσχόταν καλή τύχη στις φιλοδοξίες τους. Στις στήλες της εφημερίδας του όπου είχε τις αστρολογικές συμβουλές, πάντα 'προέβλεπε' πως ο Χίτλερ θα ήταν ο νικητής στις ερχόμενες εκλογές εφόσον οι πλανητικές συμπτώσεις ήταν με το μέρος του. Ψηφίστε με τα αστέρια, έλεγε στους αναγνώστες του, μια τακτική που μπορεί να ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Πιο σημαντική ήταν η απευθείας επίδραση του Hanussen στον ίδιο τον Χίτλερ. Είχε συστηθεί σ' αυτόν από τον προσωπικό φωτογράφο του Χίτλερ, τον Heinrich Hoffmann. Είχε διατυπωθεί ο ισχυρισμός από αρκετούς γερμανούς δημοσιογράφους ότι ο Hanussen προπονούσε τον Χίτλερ για τις δημόσιες ομιλίες του. Με το δεινό του υπόβαθρο στη σκηνική παρουσία είχε την ικανότητα να διδάξει στον Χίτλερ πώς να χαιρετάει, πώς να δίνει έμφαση σε φράσεις και πώς να δραματοποιεί την ομιλία του. Αποδόθηκε στον Hanussen, το ότι βοήθησε τον Χίτλερ να αναπτύξει την φαινομενικά μαγνητική του έλξη και το υπνωτιστικό ρητορικό του ταλέντο, τα οποία χρησιμοποίησε για να οδηγήσει τη χώρα του σε πόλεμο και σε απατηλά όνειρα για την κυριαρχία του κόσμου.
Το λάθος του Hanussen και η δολοφονία του
Ο Hanussen θα έπρεπε να έβλεπε τον εαυτό του ως σχεδόν απρόσβλητο και ιδιαίτερα χαρισματικό. Μέχρι το 1933 ο Χίτλερ ήταν καγκελάριος της Γερμανίας και ο Hanussen πιθανότατα έβλεπε τον εαυτό του να ανέρχεται σε θέση και δύναμη μαζί με τους Ναζί φίλους του. Αυτή η αυτοπεποίθηση οδήγησε στον αφανισμό του, ωστόσο. Χρησιμοποιώντας εσωτερικές πληροφορίες από τους Ναζί φίλους του, ο Hanussen έκανε μια 'πρόβλεψη' που δε θα έπρεπε να έχει κάνει.
Έγινε κατά τη διάρκεια ενός από τις πολλές του κοινωνικές συναθροίσεις στη βίλα του στο Charlottenburg. Όντας πάντα ένας θεατρίνος, υποκρίθηκε ότι μπήκε σε μια κατάσταση έκστασης και ξεκίνησε να μιλάει: Βλέπω ένα κτίριο, στην πόλη μας... καίγεται... φλόγες σηκώνονται ψηλά... καπνοί ανεβαίνουν προς τα πάνω... αλλά μέσα από τις λάμψεις ανέρχεται ένα πουλί... ένας μεγαλοπρεπής φοίνικας... που φέρνει νέο φως... νέα ελπίδα... από τις στάχτες!
Ναι, η πρόβλεψη πράγματι βγήκε αληθινή. Στις 27 Φλεβάρη του 1933, το γερμανικό κοινοβούλιο (το Reichstag) έπιασε φωτιά. Οι Ναζί κατηγόρησαν τους τρομοκράτες Κομμουνιστές και το κοινό είχε σοκαριστεί τόσο πολύ που επέτρεψε στον Χίτλερ να περάσει νόμους έκτακτης ανάγκης που του έδωσαν στην ουσία άνευ ορίων δύναμη. Φυσικά, σήμερα είναι πλέον γνωστό πως οι ίδιοι οι Ναζί έκαψαν το Reichstag ώστε να αποκτήσει ο Χίτλερ απόλυτο έλεγχο.
Σχεδόν σίγουρα ο Hanussen το γνώριζε αυτό, πράγμα που εξηγεί το πώς μπόρεσε να κάνει την τρομερή του και όχι και τόσο διακριτική 'πρόβλεψη'. Ο Hanussen ήξερε πάρα πολλά και έπρεπε να πληρώσει το τίμημα.
Καθώς έφευγε από ένα εστιατόριο τη νύχτα της 24ης Μαρτίου, τον σταμάτησαν στην πόρτα δύο άγνωστοι άντρες και τον συνόδεψαν έξω στο δρόμο. Δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς ζωντανό. Το σώμα του βρέθηκε μετά από δεκατρείς ημέρες σε μια δασώδη περιοχή έξω από το Βερολίνο. Τον είχαν πυροβολήσει στο κεφάλι.
Κι έτσι τελειώνει η ιστορία της ανόδου και της πτώσης του Erick Jan Hanussen, ενός θεατρίνου που ίσως είχε γνήσιες ψυχικές δυνάμεις, χρησιμοποίησε τις αξιοσημείωτες ικανότητές του για να κερδίσει χρήματα και δύναμη, ίσως να είχε επίδραση στον Χίτλερ που να άλλαξε την ιστορία, αλλά που η καταναγκαστική του μανία να κάνει εντυπωσιακές 'προβλέψεις' τελικά τον οδήγησε στο θάνατό του. Η υπεροψία του, όπως συνέβη και με τον Χίτλερ και τους Ναζί, ίσως άξιζε μονάχα αυτή τη μοιραία κατάληξη.
Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr
Ο Jagger, ο Morrison και ο Hendrix ροκάριζαν επί σκηνής. Οι πραγματικοί rock star από εμφανίσεως της ανθρωπότητας είναι άλλοι. Κάποιοι Θεοί και κάποιοι διάβολοι...
Αν ρωτήσεις ένα 15χρονο κορίτσι να σου πει τι σημαίνει να είσαι ροκ σταρ, εκείνη θα δείξει προς τον τοίχο της. Εκεί που είναι κρεμασμένη η αφίσα του δικού της μοναδικού rock star. Για εμένα όμως υπάρχουν κάποιες φιγούρες που όλοι μας έχουμε γνωρίσει από βιβλία, ταινίες και αφηγήσεις που αξίζουν περισσότερο αυτόν τον τίτλο.
Εκείνες οι φιγούρες που περπάτησαν στον πλανήτη γη και πραγματικά τον ρόκαραν. Τον έπλασαν, τον μετέτρεψαν και τον σημάδεψαν όσο ελάχιστοι. Άνθρωποι που λατρεύτηκαν αλλά και δαιμονοποιήθηκαν όσο λίγοι. Που προκάλεσαν πολέμους, απέκτησαν πιστούς ακολούθους, κυνήγησαν, κηνυγήθηκαν και χάραξαν το όνομά τους στην ιστορία όπως χάραξε ο Brad Pitt το μέτωπο του Cristoph Waltz στο Inglourious Basterds.
Μην βιαστείς να αποδοκιμάσεις ή να πεις ποιός λείπει από αυτή τη λίστα. Σίγουρα λείπουν πολλοί. Και θα γεννηθούν ακόμα περισσότεροι.
Είναι σε αυτή τη λίστα γιατί: Όχι μόνο απέκτησε δισεκατομμύρια πιστών και ακολούθων αλλά κυρίως γιατί κατάφερε ο λόγος του να διδάσκεται και να υπερασπίζεται με ζήλο ακόμα και 2 χιλιάδες χρόνια μετά τον θάνατό του. Ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, οφείλεις να παραδεχτείς ότι ο Ιησούς διαμόρφωσε με τον πιο καθοριστικό τρόπο την ιστορία. Το αν ο ίδιος θα ήθελε να έχουν γίνει τόσα στο όνομά του, παραμένει άγνωστο.
Στο πικάπ παίζει: Το Personal Jesus. Τραγουδισμένο από τον Johnny Cash
Εκείνες οι φιγούρες που περπάτησαν στον πλανήτη γη και πραγματικά τον ρόκαραν. Τον έπλασαν, τον μετέτρεψαν και τον σημάδεψαν όσο ελάχιστοι. Άνθρωποι που λατρεύτηκαν αλλά και δαιμονοποιήθηκαν όσο λίγοι. Που προκάλεσαν πολέμους, απέκτησαν πιστούς ακολούθους, κυνήγησαν, κηνυγήθηκαν και χάραξαν το όνομά τους στην ιστορία όπως χάραξε ο Brad Pitt το μέτωπο του Cristoph Waltz στο Inglourious Basterds.
Μην βιαστείς να αποδοκιμάσεις ή να πεις ποιός λείπει από αυτή τη λίστα. Σίγουρα λείπουν πολλοί. Και θα γεννηθούν ακόμα περισσότεροι.
Jesus Christ
Τον αποκαλούν και: JC
Είναι σε αυτή τη λίστα γιατί: Όχι μόνο απέκτησε δισεκατομμύρια πιστών και ακολούθων αλλά κυρίως γιατί κατάφερε ο λόγος του να διδάσκεται και να υπερασπίζεται με ζήλο ακόμα και 2 χιλιάδες χρόνια μετά τον θάνατό του. Ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, οφείλεις να παραδεχτείς ότι ο Ιησούς διαμόρφωσε με τον πιο καθοριστικό τρόπο την ιστορία. Το αν ο ίδιος θα ήθελε να έχουν γίνει τόσα στο όνομά του, παραμένει άγνωστο.
Στο πικάπ παίζει: Το Personal Jesus. Τραγουδισμένο από τον Johnny Cash
Ernesto Guevara
Τον αποκαλούν και: Che, Comandante
Είναι σε αυτή τη λίστα γιατί: Στη συνείδηση του κόσμου, το όνομα Che είναι ταυτόσημο της επανάστασης. Ό,τι και αν αυτή εκφράζει και όσο διαφορετική και αν μπορεί να είναι αυτή από την θεωρητική σκέψη του Αργεντίνου Μαρξιστή. Ο αγώνας του κατά της δικτατορίας του καθεστώτος Μπατίστα και η σκέψη που τον συνόδευε τον ξεχώρισαν και τον έκαναν σύμβολο και παράδειγμα προς μίμηση στον σύγχρονο Δυτικό Κόσμο. Ακόμα κι αν οι περισσότεροι περιορίζονται στο να φορούν μπλουζάκια με το πρόσωπό του.
Στο πικάπ παίζει: Το τραγούδι που γράφτηκε για εκείνον.
Adolf Hitler
Τον αποκαλούν και: Führer
Είναι σε αυτή τη λίστα γιατί: Διαμόρφωσε τον πολιτικό χάρτη της Ευρώπης και της Αφρικής μετά τη δεκαετία του 30. Οδήγησε τον Γερμανικό σε έναν ρεαλιστικό, επεκτατικά φρενήρη πόλεμο ο οποίος έμελλε να αλλάξει τις ισορροπίες μια για πάντα. Ο αφανισμός ενός τρίτου του πληθυσμού των Εβραίων, τα εκατομμύρια των νεκρών σε όλη την Ευρώπη και ο επαναπροσδιορισμός των συνόρων εντός της Ευρώπης έμμελε να αλλάξουν καθοριστικά των σύγχρονη ιστορία. Όσο αποτρόπαια και καταδικαστέα και αν είναι τα εγκλήματά του κατά της ανθρωπότητας.
Στο πικάπ παίζει: Ο αγαπημένος του, Richard Wagner
Mohandas Karamchand Gandhi
Τον αποκαλούν και: Mahatma
Είναι σε αυτή τη λίστα γιατί: Απέδειξε ότι υπάρχει και άλλος τρόπος διεκδίκησης πέρα από την ωμή βία. Το κίνημα του “non-violence” στην Ινδία τον καιρό του Γκάντι αποτέλεσε παράδειγμα και απαρχή κάθε ειρηνικής επανάστασης έως σήμερα. Οι έννοιες της ανυπακοής και της σιωπηλής διαμαρτυρίας γεννήθηκαν από έναν άνθρωπο, ο οποίος αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην προάσπιση των συμφερόντων του Ινδικού λαού ενάντια στο Βρετανικό Στέμμα.
Στο πικάπ παίζει: Το Imagine του John Lennon.
Queen Alexandrina Victoria
Την αποκαλούν και: Γιαγιά της Ευρώπης
Είναι σε αυτή τη λίστα γιατί: Ο επεκτατισμός που επέδειξε παγκοσμίως αλλά και η ηρεμία στο εσωτερικό της Μεγάλης Βρετανίας, επηρέασαν σημαντικά τις ισορροπίες δύναμης στις αποικίες αλλά και την πνευματική ανάπτυξη της Ευρώπης. Υπήρξε η βασίλισσα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο μεγαλύτερο μέρος του 19ου αιώνα. Από το 1937 όταν και ανέβηκε στο θρόνο η Αυτοκρατορία επεκτάθηκε σημαντικά τόσο στην Ασία όσο και την Αφρική. Η επικράτηση της Βρετανίας τόσο στους πολέμους με την Κίνα όσο και σε εκείνους με την Ρωσία, απέδειξαν ποιά ήταν η ηγέτιδα δύναμη του αιώνα. Κατά τα βικτωριανά χρόνια στο εσωτερικό της Βρετανίας, η πνευματική παραγωγή ήταν χωρίς προηγούμενο. Η Pax Britannica (η καθολική επικράτηση της Βρετανίας στις εμπορικές θαλάσσιες διαδρομές σε ολόκληρη σχεδόν την υφήλιο) συντηρήθηκε καθ' όλη τη διάρκεια της δυναστείας της. Μόνο τυχαία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί η παρακμή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας τα πρώτα χρόνια μετά τον θάνατό της.
Στο πικάπ παίζει: Το God save the Queen. Από τους Sex Pistols
Isaac Newton
Τον αποκαλούν και: Πατέρα της σύγχρονης επιστήμης
Είναι σε αυτή τη λίστα γιατί: Θεωρείται από πολλούς ο άνθρωπος που επηρέασε όσο κανείς την επιστήμη. Ο νόμος της βαρύτητας, οι τρεις νόμοι της κίνησης και οι υπόλοιπες θεωρίες του αποτέλεσαν την βάση της μηχανικής αλλά και ολόκληρου του οικοδομήματος της σύγχρονης επιστήμης.
Στο πικάπ παίζει: Το It's Not the Fall that hurts των Caesars. Γιατί το μήλο πόνεσε μόνο όταν προσγειώθηκε στο κεφάλι του Νεύτωνα. Όχι την ώρα που έπεφτε.
Napoleon Bonaparte
Τον αποκαλούν και: The Corsican, Ναπολέων ο 1ος
Είναι σε αυτή τη λίστα γιατί: Πέρα από τον επεκτατισμό του κατά την εντεκάχρονη παραμονή του στη θέση του Αυτοκράτορα της Γαλλίας, η φρενίτιδα και οι ιδιοτροπίες που τον συνόδευεαν μπορεί να συγκριθεί μόνο με την συμπεριφορά ενός rock star. Στις αρχές του 19ουαιώνα ανάγκασε τις ηγέτιδες δυνάμεις της τότε Ευρώπης να συνασπιστούν εναντίον του. Η ιστορία της ανθρωπότητας και του ιμπεριαλισμού των Ευρωπαίων θα ήταν πολύ διαφορετική αν οι δυνάμεις του Ναπολέοντα δεν είχαν ηττηθεί στη μάχη του Leipzig.
Στο πικάπ παίζει: Η Marseillaise του Berlioz. Αυτή που ο Ναπολέων καθιέρωσε σαν Ύμνο της Γαλλίας
Friedrich Wilhelm Nietzsche
Τον αποκαλούν και: Friedrich Wilhelm Nietzsche
Είναι σε αυτή τη λίστα γιατί: Η θεωρητική του σκέψη οδήγησε για πρώτη φορά στην αμφισβήτηση της αντικειμενικότητας της αλήθειας. Επηρεάζοντας σημαντικά τους Foucault, Lyotard, Baudrillard, Derrida και όσους ακολούθησαν τον δρόμο της αμφισβήτησης μέχρι την γέννηση των όρων existentialism, nihilism και postmodernism. Μπορεί στα χαρτιά να μην φαντάζει μεγάλο, αλλά η αμβισβήτηση όλων των μεγάλων αντικειμενικών αληθειών των προηγούμενων αιώνων (στη θρησκεία και την επιστήμη) μετέτρεψαν τον 20ο αιώνα σε αιώνα αλλαγών, καινοτομιών και ανακαλύψεων.
Στο πικάπ παίζει: Το Would από Alice in Chains. Γιατί έτσι μου είπε ότι πρέπει ο Αλέξανδρος Βραχωρίτης. Κι εγώ τον Αλέξανδρο τον ακούω σε αυτά.
Είναι συγκεντρώθηκαν, εντοπίστηκαν και θάφτηκαν τα πτώματα των 1.500 επιβατών του μοιραίου πλοίου. Πλέον η μνήμη του ιστορικού ναυαγίου συντηρείται στο Ναυτικό Μουσείο της πόλης όπου ένα ολόκληρο τμήμα του είναι αφιερωμένο στον Τιτανικό.
Φορτωμένα με φέρετρα, πάγο, και υγρά ταρίχευσης τα «πλοία του θανάτου» βρήκαν 328 πτώματα, εκ των οποίων τα 119 θάφτηκαν στη θάλασσα. «Μέχρι εκεί που τελείωνε το μάτι σου στη θάλασσα μπορούσες να δεις πτώματα και μπάζα» ανέφεραν οι κάτοικοι της πόλης σε ημερολόγια.
Σε όλη την πόλη, μπορεί ακόμα κανείς να επισκεφθεί τόπους που συνδέονται με την τραγωδία όπως το Μέιφλαουερ Κέρλινγκ, ένα παγοδρόμιο το οποίο λειτούργησε σαν αυτοσχέδιο νεκροτομείο.
Ακόμη και στην ταφή η ταξικές διαφορές ήταν έντονες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν ο Αμερικανός βιομήχανος Τζον Τζέικομπ, για τον οποίο είχαν ληφθεί ειδικά μέτρα σε σχέση με την υγιεινή κατά τη νεκροψία και τον τόπο ταφής.
Τα εθέματα περιλαμβάνουν σωσίβια, μια ξαπλώστα ακόμα και κομμάτια ξύλο από τις πρώτες θέσεις του πλοίου. Παράλληλα στην έκθεση αντικατοπτρίζεται και ο έντονα ταξικός χαρακτήρας που είχε ο μικρόκοσμος του Τιτανικού ενώ καταρρίπτει τους μύθους που θέλουν να σώζονται τα γυναικόπαιδα. Φαίνεται πως το ποσοστό επιβίωσης για τους άνδρες της Α' θέσης ήταν πολύ μεγαλύτερο από αυτό των παιδιών της Γ' θέσης.
Πηγή: http://www.iefimerida.gr/
Πότε γεννήθηκε ο Χριστός
Είπαμε θαύματα, αλλά μπορεί να γεννήθηκε πριν από τον… Εαυτό του; H Γέννηση του Χριστού στην εποχή της βασιλείας του Ηρώδη αμφισβητήθηκε έντονα από τους ιστορικούς, καθώς είναι αποδεδειγμένο ότι ο Ηρώδης βασίλευσε στην Ιουδαία από το 37 π.X. ως και το 4 π.X., δηλαδή τέσσερα χρόνια πριν από τη Γέννηση. Οι θεολόγοι θεωρούν πάντως ότι πρόκειται για λαθος που έκανε ενας μοναχός από την Αλεξάνδρεια. Πεντακόσια χρόνια μετά το γεγονός της Βηθλεέμ ο Διονύσιος προσπάθησε να ορίσει την ημερομηνία της Γεννήσεως του Χριστού, έχοντας ως βάση το 756 από κτίσεως της Ρώμης. Κατά τους θεολόγους όμως έκανε λάθος προσέγγιση στις μετρήσεις του κατά πέντε ή έξι έτη. Επομενως, τώρα θα έπρεπε να υποδεχθούμε το 2015.
Γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου; Οι περισσότεροι μελετητές συγκλίνουν ότι δεν γεννήθηκε αυτή την ημερομηνία, επικαλούμενοι μεταξύ άλλων το γεγονός ότι το χειμώνα οι βοσκοί με τα κοπάδια τους δεν μπορεί να ήταν στην ύπαιθρο, αλλά στα χειμαδιά. Το βεβαιο είναι ότι η επέτειος της Γέννησης εορταζόταν ως και τα μέσα του 4ου αιώνα στις 6 Ιανουαρίου, μαζί με τα Θεοφάνια. Υπηρχε όμως ένα πρόβλημα, που έχει να κάνει με την εξάπλωση του Χριστιανισμού. Η νεα θρησκεια έπρεπε να απαντήσει σε ειδωλολατρικές εορτές. Την ημερομηνία αυτή, την 25η Δεκεμβρίου, εορτάζονταν στην επικράτεια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας η μεγάλη εορτή του “ακατανίκητου” θεού Ήλιου (Dies Natalis Solis Invicti), αλλά και τα γενέθλια του Μίθρα. Ετσι στα μέσα του 4ου αιώνα για πρώτη φορά η Εκκλησία της Ρώμης εγείρει το ζήτημα του εορτασμού της Γέννησης. Και προφανώς επελέγη η 25η Δεκεμβρίου, προς αντικατάσταση των παγανιστικών γιορτών, όπως τα Σατουρνάλια και τα Μπρουμάλια.
Γιατι στη Βηθλεέμ: Όπως σημειώνει η διδάκτωρ Θεολογίας του ΑΠΘ, βιβλική θεολόγος Ελένη Κασσελούρη «η Γέννηση του Ιησού στη Βηθλεέμ υποδηλώνει τη σχέση με την αποστολή από τον Θεό κάποιου βασιλιά Δαβιδίδη, απογόνου του Δαβίδ, που θα ελευθερώσει το ιουδαϊκό έθνος όχι μόνον από τους Ρωμαίους αλλά και από τις αμαρτίες του, εγκαθιδρύοντας μια νέα πολιτική και θρησκευτική τάξη».
Ποιος καθιέρωσε αργία τα Χριστούγεννα; Το 529 ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο οποίος απαγόρευσε την εργασία και τα δημόσια έργα κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων και ανακήρυξε δημόσια αργία.
Τι σημαίνει η λέξη Μεσσίας :«Ο όρος μεσσίας αποτελεί ελληνική μεταφορά του εβραϊκού όρου μασιάχ , που σημαίνει «χρισμένος», Χριστός. Αρχικά σήμαινε οποιοδήποτε πρόσωπο το οποίο χριόταν με λάδι κατά την ανάληψη ενός αξιώματος μεταξύ των αρχαίων Ισραηλιτών. Η χριστήρια διαδικασία αφορούσε τον Αρχιερέα τον Βασιλιά και, μεταγενέστερα, τους προφήτες.
Οι τρεις μάγοι
Στην εποχή μας θα ήταν ο… Γιουρι Γκέλερ, ο Κοπερφιλντ και οι βοηθοί τους. Αν μάλιστα προσέφεραν χρυσάφι, θα ήταν golden boys. Πρώτος ἀναφέρεται ὀνομαστικὰ στοὺς Μάγους ο Βέδας ο αἰδέσιμος (Venerαble Bede, 672-735), επιφανὴς Αγγλος εκκλησιαστικὸς συγγραφέας, με τα ονόματα Γκαθεσπά, Μελχιὼρ και Βιθισαρεὰ
Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος δεν παρέχει λεπτομέρειες ούτε για τον αριθμό τους, ούτε για το τι ακριβώς ήταν αυτοί οι μάγοι, ίσως επειδή το θεωρούσε κάτι γνωστό και δεδομένο για τους ανθρώπους της έποχης του. H πληροφορία πάντως ότι έφτασαν από την ανατολή οδηγεί στο συμπέρασμα ότι έρχονταν από την Περσία, καθώς ανατολικά της Παλαιστίνης δεν υπήρχαν άλλες χώρες, στις οποίες να υπήρχε παράδοση για μάγους με κάποια θετική σημασία της λέξης. Πράγματι, στις περιοχές εκείνες, μάγοι ονομάζονταν σοφοί οι οποίοι ασχολούνταν με τις φυσικές επιστήμες, την αστρονομία (αστρολογία ονομαζόταν τότε), την ιατρική, αλλά και με θρησκευτικά ζητήματα ή με απόκρυφες γνώσεις (μαντεία, ερμηνεία φυσικών φαινομένων, ονειροκριτική), και κατείχαν θέση βασιλικών συμβούλων, ακολουθώντας ακόμη και το στρατό στις εκστρατείες.
Τι ήταν το άστρο της Βηθλεέμ, φυσικό φαινόμενο ή θαύμα;
Αναφορά στο άστρο κάνει μόνο ο Ευαγγελιστής Ματθαίος. Το Άστρο της Βηθλεέμ θα έπρεπε να ήταν κάτι το ασυνήθιστο, προκειμένου να τραβήξει την προσοχή των Μάγων και να έχει μεγάλη διάρκεια ζωής -εβδομάδες ή μήνες- ώστε να «οδηγήσει» τους Μάγους σε αυτό το μακρινό ταξίδι. Επίσης, δεν πρέπει να ήταν ορατό στον πολύ κόσμο, καθώς δεν υπάρχει αναφορά για αυτό από Γραμματείς, Φαρισαίους ή από τους βοσκούς.
Ποιες είναι λοιπόν οι διάφορες επιστημονικές εκδοχές:
Μετέωρο: Τα μετέωρα όμως δεν είναι καθόλου σπάνιο φαινόμενο που να αποτελεί ξεχωριστό σημάδι για τους Μάγους.
Κομήτης: Συνολικά, έχουν καταγραφεί έως και τη γέννηση του Χριστού 135 κομήτες. Όμως ήταν κομήτης, θα έπρεπε να τον έβλεπαν πολλοί. Εξάλλου, οι αρχαίοι λαοί θεωρούσαν τους κομήτες ως προάγγελους δυσάρεστων γεγονότων και καταστροφών
Νόβα ή σουπερνόβα; Όταν ένα άστρο μεταβληθεί σε σουπερνόβα μπορεί να εκπέμψει εκατομμύρια φορές περισσότερο φως και ακτινοβολία απ’ ότι ο Ήλιος μας. Αλλά, πάλι κάτι τέτοιο θα ήταν ορατό απ όλους τους ανθρώπους, ενώ θα υπήρχε και κάποια καταγραφή από αστρονόμους της εποχής.
Σύνοδος πλανητών ή συζυγία πλανητών: Η θεωρία αυτή διατυπώθηκε από τον Γιόχαν Κέπλερ, αλλά και πάλι θα είχε καταγραφεί από αστρονόμους της εποχής, αφού δεν ήταν άγνωστο φαινόμενο.
Το 1911, ο Γερμανός Alfred Jeremias υποστήριξε πως το Άστρο της Βηθλεέμ ήταν το λαμπρότερο άστρο του αστερισμού του Λέοντος, ο Βασιλίσκος, ενώ το 1913 ο A. Stenzel υποστήριξε πως «οδηγός» των Μάγων ήταν ο κομήτης του Χάλεϊ.
O Aη Βασίλης
Αν όπως λένε τα κάλαντα είναι από την Καισαρεία, γιατι τα παιδιά στέλνουν γράμματα στο χωριό του Αη Βασίλη, κάπου στη Λαπωνία, και γιατί στο πασίγνωστο τραγουδάκι είναι Santa Claus και Saint Bill; Να τα ξεκαθαρίσουμε:
Ο δικός μας Άγιος Βασίλης είναι ένας πρωτοχρονιάτικος άγιος, κάτι ανάμεσα στον πραγματικό Ιεράρχη της Καισαρείας και σ’ ένα πρόσωπο συμβολικό του Ελληνισμού, που ξεκινούσε από τα βάθη της ελληνικής Ασίας, κι έφτανε την ίδια μέρα σ’ όλα τα πλάτη, από τον Πόντο ως την Επτάνησο κι από την Ήπειρο ως την Κύπρο. Ξεκινούσε πεζοπόρος, αμέσως μετα Χριστούγεννα, με το ραβδί στο χέρι, και περνούσε απ’ τους διάφορους τόπους, καλόβολος πάντα έπιανε κουβέντα με όσους συναντούσε. Δεν ήταν φορτωμένος με δώρα, το μόνο που κουβαλούσε ήταν η ευλογία του και η «χαρά της γνώσης». Γι αυτό « βαστάει κόλλα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι».
Στην Ευρώπη και ιδίως στην Ολλανδία υπήρχε ο Sinter Klaas, ο οποίος ήταν ο προστάτης των ναυτικών, των εμπόρων και των παιδιών. Τον 17ο αιώνα Ολλανδοί Καλβινιστές μεταναστεύοντας στην Αμερική πήραν μαζί τους και την εικόνα του Αγίου Νικολάου και έτσι «δημιουργήθηκε» ο Saint Nick και ο Santa Claus. Για ευνόητους λόγους, δηλαδή για εμπορικους, και εμείς ταυτίσαμε τον δικό Αγιο Βασίλειο με τον Δυτικο Αγιο του αγγλοσαξωνικού κόσμου.
Το 1931 η Κόκα Κόλα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον Σάντα Κλάους στη χειμωνιάτικη διαφημιστική της εκστρατεία και ανέθεσε σε έναν Αμερικανό καλλιτέχνη, τον Χάντον Σάνμπλομ, να τον σχεδιάσει. Εκείνος, όπως ήταν φυσικο, επέλεξε τα χρώματα της Κόκα Κόλα και έτσι μας προέκυψε ο κόκκινος Αγιος Βασίλειος.
Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο
Ποιος έφερε πρώτος το Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Αθήνα; Όχι, δεν ήταν ο Αβραμόπουλος, αλλά ο Οθων το 1833. Για την ακρίβεια, πρώτα στο Ναύπλιο και μετά στην Αθήνα, όπου μάλιστα οι κάτοικοι σχημάτισαν ουρές για να το θαυμάσουν.
Ως Χριστουγεννιάτικο σύμβολο καταγράφεται περι το 750, όταν ο Άγιος Βονιφάτιος θέλησε να εξαλείψει την βελανιδιά των “ειδωλολατρών” στην βελανιδιά, αντικαθιστώντας την με το έλατο . Το πρώτο στολισμένο δένδρο εμφανίστηκε στη Γερμανία το 1539 και τα πρώτα στολίδια ήταν συσκευασμένα φαγητά ή είδη ρουχισμού ή άλλα χρήσιμα είδη, που στο πέρασμα των χρόνων και με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου εξελίχθηκαν μόνο σε διακοσμητικά αντικείμενα. Κατά την παράδοση ο πρώτος που στόλισε δέντρο ήταν ο Μαρτίνος Λούθηρος.
Βασιλοπιτα
Το έθιμο αυτό είναι πολύ παλαιό, με καταγωγή από την αρχαία εορτή των «Κρονίων», την οποία «εξέλιξαν» οι Φράγκοι, τοποθετώντας ένα νόμισμα ή ένα …φασόλι μέσα στην πίτα, προκειμένου να ανακηρύξουν τον «Βασιλιά της βραδιάς» ή τον «Φασουλοβασιλιά». Υπάρχει όμως και η χριστιανική εκδοχή του εθίμου. Κάποτε στη Καισαρεία της Καππαδοκίας, όταν επίσκοπος ήταν ο Μέγας Βασίλειος, ήλθε να καταλάβει και να λεηλατήσει την πόλη ο Έπαρχος της Καππαδοκίας. Τότε ο Μέγας Βασίλειος ζήτησε από τους πλούσιους της πόλης του να μαζέψουν ότι χρυσαφικά μπορούσαν προκειμένου να τα παραδώσει ως “λύτρα” στον κατακτητή. Πράγματι συγκεντρώθηκαν πολλά τιμαλφή. Κατά την παράδοση, όμως είτε επειδή μετάνιωσε ο έπαρχος, είτε (κατ΄ άλλους) επειδή ο Άγιος Μερκούριος με πλήθος Αγγέλων απομάκρυνε τον στρατό του, ο Έπαρχος δεν κατέκτησε την πόλη. Προκειμένου όμως ο Μέγας Βασίλειος να επιστρέψει τα τιμαλφή στους δικαιούχους και μη γνωρίζοντας σε ποιόν ανήκει τι, έδωσε εντολή να παρασκευαστούν μικροί άρτοι. Μέσα τοποθέτησε τα νομίσματα και τα τιμαλφή και την επομένη του εκκλησιασμού διένειμε τους άρτους στους κατοίκους της πόλης του.
Διαφορα γεγονότα των Χριστουγέννων
Το τραγούδι “Άγια Νύχτα”, γράφτηκε» το 1818 από τον Αυστριακό ιερέα Τζόσεφ Μορ (Joseph Mohr). Το έγραψε επειδή το μουσικό όργανο της εκκλησίας είχε χαλάσει, μία μέρα πριν από την παραμονή των Χριστουγέννων. Έτσι κάθισε και έγραψε ένα τραγούδι για να τραγουδήσουν οι πιστοί με συνοδεία κιθάρας. Λίγο αργότερα το ίδιο βράδυ, τραγουδίστηκε το Άγια Νύχτα για πρώτη φορά!
Τα μεσάνυχτα της παραμονής Χριστουγέννων του 1914, οι πυροβολισμοί από τα γερμανικά στρατεύματα του Ά παγκοσμίου πολέμου, σταμάτησαν και ξαφνικά άρχισαν να ακούγονται χριστουγεννιάτικοι ρυθμοί από την πλευρά των Γερμανών. Νωρίς το πρωί οι Γερμανοί, βγήκαν από τα χαρακώματα πηγαίνοντας προς τα χαρακώματα των συμμάχων φωνάζοντας “Καλά Χριστούγεννα”. Στην αρχή οι στρατιώτες των συμμάχων νόμισαν ότι είναι κόλπο των Γερμανών, αλλά σύντομα βγήκαν και αυτοί από τα χαρακώματα και έκαναν χειραψίες με τους αντιπάλους τους. Η εκεχειρία διήρκεσε λίγες μέρες και οι άντρες αντάλλαξαν μεταξύ τους τσιγάρα και πίτες τραγούδησαν και στο τέλος έπαιξαν ποδόσφαιρο.
Πηγή: http://www.nooz.gr/
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ είχε δηλώσει:
«Στην Ελληνική υπάρχει ένας ίλιγγος λέξεων, διότι µόνο αυτή εξερεύνησε, κατέγραψε και ανέλυσε τις ενδότατες διαδικασίες της οµιλίας και της γλώσσης, όσο καµία άλλη γλώσσα.»
Ο μεγάλος Γάλλος διαφωτιστής Βολτέρος είχε πει «Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών.»
Ο Γάλλος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Σορβόνης Κάρολος Φωριέλ είπε: «Η Ελληνική έχει ομοιογένεια σαν την Γερμανική, είναι όμως πιο πλούσια από αυτήν. Έχει την σαφήνεια της Γαλλικής, έχει όμως μεγαλύτερη ακριβολογία. Είναι πιο ευλύγιστη από την Ιταλική και πολύ πιο αρμονική από την Ισπανική. Έχει δηλαδή ότι χρειάζεται για να θεωρηθεί η ωραιότερη γλώσσα της Ευρώπης.»
Η Μαριάννα Μακ Ντόναλντ, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας και επικεφαλής του TLG δήλωσε «Η γνώση της Ελληνικής είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας.»
Theodore F. Brunner (Ιδρυτής του TLG και διευθυντής του µέχρι το 1997)
«Σε όποιον απορεί γιατί ξοδεύτηκαν τόσα εκατοµµύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής, απαντούµε: Μα πρόκειται για την γλώσσα των προγόνων µας και η επαφή µε αυτούς θα ßελτιώσει τον πολιτισµό µας.»
Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πει «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.»
Ιωάννης Γκαίτε (Ο μεγαλύτερος ποιητής της Γερμανίας, 1749-1832)
«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώµης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαµπερό µέσα στη νύχτα.»
Διάλογος του Γκαίτε µε τους µαθητές του:
-Δάσκαλε τι να διαßάσουµε για να γίνουµε σοφοί όπως εσύ;
-Τους Έλληνες κλασικούς.
-Και όταν τελειώσουµε τους Έλληνες κλασικούς τι να διαßάσουµε;
-Πάλι τους Έλληνες κλασικούς.
Μάρκος Τύλλιος Κικέρων (Ο επιφανέστερος άνδρας της αρχαίας Ρώµης, 106-43 π.Χ.)
«Εάν οι θεοί µιλούν, τότε σίγουρα χρησιµοποιούν τη γλώσσα των Ελλήνων.»
Χάµφρι Κίτο (Άγγλος καθηγητής στο πανεπιστήµιο του Μπρίστολ, 1968)
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι καθαρή, ακριßής και περίπλοκη. Η ασάφεια και η έλλειψη άµεσης ενοράσεως που χαρακτηρίζει µερικές φορές τα Αγγλικά και τα Γερµανικά, είναι εντελώς ξένες προς την Ελληνική γλώσσα.»
Ιρίνα Κοßάλεßα (Σύγχρονη Ρωσίδα καθηγήτρια στο πανεπιστήµιο Λοµονόσοφ, 1995)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όµορφη σαν τον ουρανό µε τα άστρα.»
R. H. Robins (Σύγχρονος Άγγλος γλωσσολόγος, καθηγητής στο πανεπιστήµιου του Λονδίνου)
«Φυσικά δεν είναι µόνο στη γλωσσολογία όπου οι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι για την Ευρώπη. Στο σύνολό της η πνευµατική ζωή της Ευρώπης ανάγεται στο έργο των Ελλήνων στοχαστών. Ακόµα και σήµερα επιστρέφουµε αδιάκοπα στην Ελληνική κληρονοµιά για να ßρούµε ερεθίσµατα και ενθάρρυνση.»
Φρειδερίκος Σαγκρέδο (Βάσκος καθηγητής γλωσσολογίας – Πρόεδρος της Ελληνικής Ακαδηµίας της Βασκονίας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η καλύτερη κληρονοµιά που έχει στη διάθεσή του ο άνθρωπος για την ανέλιξη του εγκεφάλου του. Απέναντι στην Ελληνική όλες, και επιµένω όλες οι γλώσσες είναι ανεπαρκείς.»
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη γλώσσα όλων των Ευρωπαίων, ειδικά των καλλιεργηµένων ατόµων.»
«Η Ελληνική γλώσσα είναι από ουσία θεϊκή.»
Ερρίκος Σλίµαν (Διάσηµος ερασιτέχνης αρχαιολόγος, 1822-1890)
«Επιθυµούσα πάντα µε πάθος να µάθω Ελληνικά. Δεν το είχα κάνει γιατί φοßόµουν πως η ßαθειά γοητεία αυτής της υπέροχης γλώσσας θα µε απορροφούσε τόσο πολύ που θα µε αποµάκρυνε από τις άλλες µου δραστηριότητες.» (Ο Σλίµαν µίλαγε άψογα 18 γλώσσες. Για 2 χρόνια δεν έκανε τίποτα άλλο από το να µελετάει τα 2 έπη του Οµήρου).
Γεώργιος Μπερνάρ Σο (Μεγάλος Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, 1856-1950) «Αν στη ßιßλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε µένετε σε ένα σπίτι δίχως φως.»
Τζέιµς Τζόις (Διάσηµος Ιρλανδός συγγραφέας, 1882-1941)
«Σχεδόν φοßάµαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η οµορφιά.»
Ίµπν Χαλντούν (Ο µεγαλύτερος Άραßας ιστορικός)
«Που είναι η γραµµατεία των Ασσυρίων, των Χαλδαίων, των Αιγυπτίων; Όλη η ανθρωπότητα έχει κληρονοµήσει την γραµµατεία των Ελλήνων µόνον.»
Will Durant (Αµερικανός ιστορικός και φιλόσοφος, καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Columbia)
«Το αλφάßητον µας προήλθε εξ Ελλάδος δια της Κύµης και της Ρώµης. Η Γλώσσα µας ßρίθει Ελληνικών λέξεων. Η επιστήµη µας σφυρηλάτησε µίαν διεθνή γλώσσα διά των Ελληνικών όρων. Η γραµµατική µας και η ρητορική µας, ακόµα και η στίξης και η διαίρεσης εις παραγράφους… είναι Ελληνικές εφευρέσεις. Τα λογοτεχνικά µας είδη είναι Ελληνικά – το λυρικόν, η ωδή, το ειδύλλιον, το µυθιστόρηµα, η πραγµατεία, η προσφώνησις, η ßιογραφία, η ιστορία και προ πάντων το όραµα. Και όλες σχεδόν αυτές οι λέξεις είναι Ελληνικές.»
Ζακλίν Ντε Ροµιγί (Σύγχρονη Γαλλίδα Ακαδηµαϊκός και συγγραφεύς)
«Η αρχαία Ελλάδα µας προσφέρει µια γλώσσα, για την οποία θα πω ότι είναι οικουµενική.»
«Όλος ο κόσµος πρέπει να µάθει Ελληνικά, επειδή η Ελληνική γλώσσα µας ßοηθάει πρώτα από όλα να καταλάßουµε την δική µας γλώσσα.»
Μπρούνο Σνελ (Διαπρεπής καθηγητής του Πανεπιστηµίου του Αµßούργου)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι το παρελθόν των Ευρωπαίων.»
Φραγκίσκος Λιγκόρα (Σύγχρονος Ιταλός καθηγητής Πανεπιστηµίου και Πρόεδρος της Διεθνούς Ακαδηµίας προς διάδοσιν του πολιτισµού)
«Έλληνες να είστε περήφανοι που µιλάτε την Ελληνική γλώσσα ζωντανή και µητέρα όλων των άλλων γλωσσών. Μην την παραµελείτε, αφού αυτή είναι ένα από τα λίγα αγαθά που µας έχουν αποµείνει και ταυτόχρονα το διαßατήριό σας για τον παγκόσµιο πολιτισµό.»
Ο. Βαντρούσκα (Καθηγητής Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήµιο της Βιέννης)
«Για έναν Ιάπωνα ή Τούρκο, όλες οι Ευρωπαϊκές γλώσσες δεν φαίνονται ως ξεχωριστές, αλλά ως διάλεκτοι µιας και της αυτής γλώσσας, της Ελληνικής.»
Peter Jones (Διδάκτωρ – καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης ο οποίος συνέταξε µαθήµατα αρχαίων Ελληνικών προς το αναγνωστικό κοινό, για δηµοσίευση στην εφηµερίδα «Daily Telegraph»)
«Οι Έλληνες της Αθήνας του 5ου και του 4ου αιώνος είχαν φθάσει την γλώσσα σε τέτοιο σηµείο, ώστε µε αυτήν να εξερευνούν ιδέες όπως η δηµοκρατία και οι απαρχές του σύµπαντος, έννοιες όπως το θείο και το δίκαιο. Είναι µιά θαυµάσια και εξαιρετική γλώσσα.»
Ντε Γρόοτ (Ολλανδός καθηγητής Οµηρικών κειµένων στο πανεπιστήµιο του Μοντρεάλ)
«Η Ελληνική γλώσσα έχει συνέχεια και σε µαθαίνει να είσαι αδέσποτος και να έχεις µιά δόξα, δηλαδή µιά γνώµη. Στην γλώσσα αυτή δεν υπάρχει ορθοδοξία. Έτσι ακόµη και αν το εκπαιδευτικό σύστηµα θέλει ανθρώπους νοµοταγείς – σε ένα καλούπι – το πνεύµα των αρχαίων κειµένων και η γλώσσα σε µαθαίνουν να είσαι αφεντικό.»
Gilbert Murray (Καθηγητής του Πανεπιστηµίου της Οξφόρδης)
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι µιά σκέψη µπορεί να διατυπωθεί µε άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και ßαρειά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερµανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα, επειδή εκφράζει τις σκέψεις τελειοτέρων ανθρώπων.»
Max Von Laye (Βραßείον Νόµπελ Φυσικής)
«Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που µε ßοήθησαν να διεισδύσω ßαθύτερα στο νόηµα των θετικών επιστηµών.»
E, Norden (Μεγάλος Γερµανός φιλόλογος)
«Εκτός από την Κινεζική και την Ιαπωνική, όλες οι άλλες γλώσσες διαµορφώθηκαν κάτω από την επίδραση της Ελληνικής, από την οποία πήραν, εκτός από πλήθος λέξεων, τους κανόνες και την γραµµατική.»
Martin Heidegger (Γερµανός φιλόσοφος, απο τους κυριότερους εκπροσώπους του υπαρξισµού του 20ου αιώνος)
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ανήκει στα πρότυπα, µέσα από τα οποία προßάλλουν οι πνευµατικές δυνάµεις της δηµιουργικής µεγαλοφυΐας, διότι αναφορικά προς τις δυνατότητες που παρέχει στην σκέψη, είναι η πιό ισχυρή και συνάµα η πιό πνευµατώδης από όλες τις γλώσσες του κόσµου.»
David Crystal (Γνωστός Άγγλος καθηγητής, συγγραφεύς της εγκυκλοπαίδειας του Cambridge για την Αγγλική)
«Είναι εκπληκτικό να ßλέπεις πόσο στηριζόµαστε ακόµη στην Ελληνική, για να µιλήσουµε για οντότητες και γεγονότα που ßρίσκονται στην καρδιά της σύγχρονης ζωής.»
Μάικλ Βέντρις (Ο άνθρωπος που αποκρυπτογράφησε την Γραµµική γραφή Β’)
«Η αρχαία Ελληνική Γλώσσα ήταν και είναι ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεοτέρων γλωσσών.»
R.H. Robins (Γλωσσολόγος και συγγραφεύς)
«Ο Ελληνικός θρίαµßος στον πνευµατικό πολιτισµό είναι ότι έδωσε τόσα πολλά σε τόσους πολλούς τοµείς [...]. Τα επιτεύγµατά τους στον τοµέα της γλωσσολογίας όπου ήταν εξαιρετικά δυνατοί, δηλαδή στην θεωρία της γραµµατικής και στην γραµµατική περιγραφή της γλώσσας, είναι τόσο ισχυρά, ώστε να αξίζει να µελετηθούν και να αντέχουν στην κριτική. Επίσης είναι τέτοια που να εµπνέουν την ευγνωµοσύνη και τον θαυµασµό µας.»
Luis José Navarro (Αντιπρόεδρος στο εκπαιδευτικό πρόγραµµα «Ευρωκλάσσικα» της Ε.Ε.)
«Η Ελληνική γλώσσα για µένα είναι σαν κοσµογονία. Δεν είναι απλώς µιά γλώσσα…»
Juan Jose Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής και πολιτικός)
«Οφείλουµε να διακηρύξουµε ότι δεν έχει υπάρξει στον κόσµο µία γλώσσα η οποία να δύναται να συγκριθεί µε την κλασσική Ελληνική.»
Ζακ Λανγκ (Γάλλος Υπουργός Παιδείας)
«Η Ελληνική γλώσσα είναι µία γλώσσα η οποία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά, όλες τις προϋποθέσεις µιας γλώσσης διεθνούς… εγγίζει αυτές τις ίδιες τις απαρχές του πολιτισµού… η οποία όχι µόνον δεν υπήρξε ξένη προς ουδεµία από τις µεγάλες εκδηλώσεις του ανθρωπίνου πνεύµατος, στην θρησκεία, στην πολιτική, στα γράµµατα, στις τέχνες, στις επιστήµες, αλλά υπήρξε και το πρώτο εργαλείο, – προς ανίχνευση όλων αυτών – τρόπον τινά η µήτρα… Γλώσσα λογική και συγχρόνως ευφωνική, ανάµεσα σε όλες τις άλλες…»
Πηγή: http://www.ellinikoarxeio.com/
ΤΙ ΕΙΝΑΙ, ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ, ΕΝΑΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ;
Του Clifton R. Fox
Καθηγητή Ιστορίας (Tomball College, USA)Κατά τη τρέχουσα ορολογία η φράση "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" αναφέρεται σε μια πολιτική πραγματικότητα που κάποτε κυριάρχησε στον κόσμο της Μεσογείου. Η πόλη που ονομάζεται Κωνσταντινούπολη ή (στους σημερινούς χάρτες) Ισταμπούλ ήταν η πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας. Η "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" γεννήθηκε με την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης τον 4ο αιώνα στη θέση του Βυζαντίου, της αρχαίας Ελληνικής αποικίας. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο 1ος (πεθ. 337) ονόμασε τη πόλη Νέα Ρώμη ή Κωνσταντινούπολη. Ο Κωνσταντίνος στην καινούργια πόλη μετέφερε την πρωτεύουσα του και αργότερα της έδωσε και το όνομα του. Οι διάδοχοι του Κωνσταντίνου του 1ου έζησαν στην Κωνσταντινούπολη χωρίς διακοπή μέχρι το 1204. Το 1204, οι Σταυροφόροι από τη Δυτική Ευρώπη, παρέκκλιναν από την πορεία τους προς τα Ιεροσόλυμα, κυρίευσαν και λεηλάτησαν την Κωνσταντινούπολη. Κράτησαν την πόλη μέχρι το 1261. Οι "Βυζαντινοί" επανίδρυσαν τη "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" στην Κωνσταντινούπολη το 1261 μετά την εκδίωξη των " Φράγκων". Το 1453, οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη. Η "Βυζαντινή Αυτοκρατορία έπαψε να υπάρχει.
Ο ρόλος της "Βυζαντινής Αυτοκρατορίας" στην Ευρωπαϊκή ιστορία δεν έχει γίνει επαρκώς κατανοητός από τη σύγχρονη ακαδημαϊκή κοινότητα. Η Κωνσταντινούπολη βρέθηκε στην οικονομική, πολιτική και πολιτιστική καρδιά της Ευρώπης από την ίδρυση της μέχρι την αδικαιολόγητη λεηλασία της από τους Σταυροφόρους. Η Νέα Ρώμη άντεξε στις επιθέσεις πολλών επιδρομέων, προστατεύοντας όλη την Ευρώπη από έναν χείμαρρο εισβολέων. Η "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" ήκμασε την εποχή που η Δυτική Ευρώπη ήταν απομονωμένη λόγω της ανέχειας και της βίας. Δεν μπορεί επίσης κανείς να παραθεωρεί το επιπρόσθετο γεγονός ότι η Κωνσταντινούπολη παραμένει ακόμη το κέντρο των Ορθοδόξων Χριστιανών, της κυρίαρχης πίστης στη Ρωσία και σε άλλες χώρες, που έχει τις ρίζες της στη Βυζαντινή εμπειρία. Στην εποχή μας, με τις τελευταίες αλλαγές στη Ρωσία, οι βυζαντινές της ρίζες είναι περισσότερο σημαντικές παρά ποτέ. Σε αντίθεση με την πλούσια κληρονομιά και τον πολυσήμαντο ρόλο τους, τα επιτεύγματα του Βυζαντινού πολιτισμού πολύ συχνά αποσιωπώνται και υποβαθμίζονται, αυτό καθ αυτό το όνομα "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" είναι στην πραγματικότητα, προσβλητικό.
Ο όρος "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" επινοήθηκε και διαδόθηκε από Γάλλους ανθρωπιστές σαν τον Montesquieu, μία σημαντική μορφή της διανόησης του 18ου αιώνα. Αυτός ήταν ο συγγραφέας του γόνιμου έργου "Το Πνεύμα των Νόμων" που τόσο πολύ ενέπνευσε τους Ιδρυτές των Ηνωμένων Πολιτειών στη σύνταξη του Αμερικανικού Συντάγματος. Όπως και άλλοι στοχαστές εκείνης της εποχής, ο Montesquieu εκτιμούσε τους αρχαίους Έλληνες και τους Ρωμαίους με υπερβολικό ενθουσιασμό ως μύστες της πολιτικής και του πολιτισμού άξιους προς μίμηση. Ακολουθώντας την Δυτικοευρωπαϊκή παράδοση που έχει τις ρίζες της στον πρώιμο Μεσαίωνα, ο Montesquieu θεωρούσε την Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης διεφθαρμένη και παρηκμασμένη. Αν και έγραψε μακροσκελή ιστορία της Αυτοκρατορίας της Κωνσταντινούπολης, ο Montesquieu σε καμιά περίπτωση δεν επέτρεψε στον εαυτό του να αναφερθεί στην Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης χρησιμοποιώντας τα ένδοξα ονόματα "Ελληνική" ή "Ρωμαϊκή". Από το αρχαίο όνομα "Βυζάντιον", ο Montesquieu χρησιμοποίησε τη λέξη "Βυζαντινή". Η λέξη "Βυζαντινή" προσδιόριζε την Αυτοκρατορία και υπονοούσε τα υποτιθέμενα χαρακτηριστικά της: δολιότητα, υποκρισία και παρακμή. Ο ’Aγγλος διαφωτιστής Edward Gibbon στο έργο του "Παρακμή και Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" παρουσιάζει την Αυτοκρατορία μετά τον 6ο αιώνα ως ένα έπος μονότονης αθλιότητας και διαφθοράς.
Οι άνθρωποι που ζούσαν στη "Βυζαντινή Αυτοκρατορία" ποτέ δεν ήξεραν ούτε και χρησιμοποίησαν τη λέξη "Βυζαντινός". Αυτοί ήξεραν για τον εαυτό τους ότι είναι Ρωμαίοι, τίποτα παραπάνω και απολύτως τίποτα λιγότερο. Με τη μεταφορά της πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη του Τίβερη στη Νέα Ρώμη του Βοσπόρου, τη μετέπειτα Κωνσταντινούπολη, ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο 1ος μετέφερε την πραγματική ταυτότητα της Ρώμης σε καινούργια τοποθεσία. Πολύ πριν τον Κωνσταντίνο τον 1ο, η ιδέα της "Ρώμης" είχε αρχίσει να διαχωρίζεται από την Αιώνια Πόλη του Τίβερη. Έτσι που το Ρωμαίος σήμαινε τον Ρωμαίο πολίτη, όπου κι αν ζούσε. Πριν την Αυτοκρατορική περίοδο (89 π.Χ.), το Ρωμαϊκό Δίκαιο χορήγησε δικαιώματα Ρωμαίου πολίτη σε όλους τους κατοίκους της Ιταλίας. Κατόπιν, το δικαίωμα του Ρωμαίου πολίτη προσφερόταν σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων παντού στην Αυτοκρατορία. Το 212, ο αυτοκράτορας Καρακάλας διακήρυξε ότι όλοι οι ελεύθεροι πολίτες της Αυτοκρατορίας μπορούσαν να γίνουν Ρωμαίοι πολίτες, δίνοντας τους τη δυνατότητα να αυτοαποκαλούνται Ρωμαίοι, και όχι απλά υποτελείς των Ρωμαίων. Σε μερικές δεκαετίες οι άνθρωποι αναφερόμενοι στην Αυτοκρατορία άρχισαν να χρησιμοποιούν σπανιότερα (το Λατινικό) "Imperium Romanorum" (Κράτος των Ρωμαίων) και συχνότερα το "Ρωμανία" (Χώρα των Ρωμαίων).
Στις επαρχίες κοντά στην Κωνσταντινούπολη, όπου επικρατούσε η Ελληνική γλώσσα επί της Λατινικής της Πρεσβυτέρας Ρώμης, η ιδέα του Ρωμαίου πολίτη και της Ρωμαϊκής ταυτότητας ασκούσε μεγάλη έλξη σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Οι ελληνόφωνοι πολίτες ήσαν υπερήφανοι να είναι Ρωμαίοι, στα Λατινικά "Romani". Η λέξη "Ρωμαίοι" έγινε περιγραφική των ελληνόφωνων πληθυσμών της Αυτοκρατορίας. Το παλιό εθνικό όνομα Έλληνες, παρέμεινε σε αχρηστία. Στα αρχαία χρόνια και βέβαια το "Έλληνας" είχε εθνική σημασία. Το Έλληνας, ως εθνικό όνομα των Ελλήνων χρησιμοποιήθηκε από τον έβδομο π.Χ. αιώνα και μετά, αν όχι και νωρίτερα. Αν και ο Όμηρος ονόμαζε τους Έλληνες με διάφορα ονόματα, ο Ηρόδοτος, ο Περικλής, ο Πλάτων και ο Αλέξανδρος όλοι ήταν "Έλληνες", όπως ήταν και οι ελληνόφωνοι κάτοικοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας τον πρώτο και τον δεύτερο αιώνα μ.Χ. Τον τέταρτο αιώνα μ.Χ., όσο η Αυτοκρατορία εκχριστιανιζόταν, ο όρος "Έλληνας" άρχισε να επαναπροσδιορίζεται και κατέληξε να σημαίνει τους ανθρώπους που ακόμη λάτρευαν τους αρχαίους θεούς και σπούδαζαν τη φιλοσοφία με την ελπίδα να μπορέσουν να αντισταθούν στη νέα Χριστιανική πίστη. Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός ο 2ος (361-363), ένας αυτοκράτορας που προσπάθησε να σταματήσει τη Χριστιανική παλίρροια, ονόμαζε τον εαυτό του "Έλληνα". Με το "Έλληνας", ο Ιουλιανός υποδήλωνε τη σχέση του με τη Νέο-Πλατωνική φιλοσοφία και τη λατρεία των θεών του Ολύμπου.
Στα τελευταία χρόνια του τέταρτου μ.Χ. αιώνα, ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο 1ος (379-39 5) έκανε τον Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους μετά την καταστολή της εξέγερσης ενός "Έλληνα" σφετεριστή του θρόνου, κάποιου δυτικού που ονομαζόταν Ευγένιος. Μετά την κρίσιμη απόφαση του Θεοδόσιου, όλο και λιγότεροι άνθρωποι επιθυμούσαν να αποκαλούν τον εαυτούς τους "Έλληνα". Για πολλούς αιώνες, η λέξη "Έλληνας" ήταν κακόφημη, ταυτισμένη με παράνομες θρησκευτικές ιδέες και απιστία προς το κράτος. Οι ελληνόφωνοι προτίμησαν τη ταυτότητα του "Ρωμαίου" αντί του "Έλληνα" ως σίγουρο καταφύγιο στους καιρούς που άλλαζαν. Ελληνόφωνοι "Ρωμαίοι" κατοικούσαν την Αυτοκρατορία μέχρι την πτώση της τον δέκατο πέμπτο αιώνα.
Η Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορούσε να ονομαστεί "Βυζαντινή Αυτοκρατορία". Αν χρειαζόταν ιδιαίτερο όνομα, καλύτερα θα μπορούσαμε να ονομάσουμε την Αυτοκρατορία της Κωνσταντινούπολης "Αυτοκρατορία Ρωμαίων" από το ελληνικό "Βασιλεία Ρωμαίων".
Νομίσματα και Συνέχεια
Οι Αυτοκράτορες των Ρωμαίων φρόντιζαν να τονίζουν τη συνέχεια και ενότητα της εξουσίας τους στην Κωνσταντινούπολη με τη παράδοση της Πρεσβυτέρας Ρώμης πριν τον Κωνσταντίνο τον 1ο. Για παράδειγμα, τα νομίσματα συνέχιζαν να φέρουν επιγραφές στα Λατινικά αιώνες μετά που οι άνθρωποι στην Κωνσταντινούπολη ούτε μιλούσαν ούτε έγραφαν πλέον αυτή τη γλώσσα. Ας παρατηρήσουμε επιγραφές νομισμάτων από διαφορετικές αυτοκρατορικές περιόδους. Για σημείο αναφοράς ας πάρουμε τα νομίσματα του τελευταίου αυτοκράτορα που βασίλευσε για πολλά χρόνια στην Ιταλία, του Βαλεντινιανού του 3ου (425-455). Μια τυπική επιγραφή σε ένα από τα νομίσματα του Βαλεντινιανού είναι κάπως έτσι:Αναπτύσσοντας τις συντμήσεις διαβάζουμε: "Dominus Noster Placidius Valentinianus Pius Felix Augustus" (Ο Κύριος μας Πλακίδας [Ειρηναίος] Βαλεντινιανός ο Ευσεβής και Μακάριος Αύγουστος [Σεβαστός]). Ας συγκρίνουμε την επιγραφή του Βαλεντινιανού με τις επιγραφές μεταγενέστερων Ρωμαϊκών νομισμάτων. Αρχίζουμε με την επιγραφή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού του 1ου (527-565), ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στην προσπάθεια ανάκτησης των χαμένων δυτικών επαρχιών, με περιορισμένη επιτυχία:
Υπάρχουν δύο μικρές αλλαγές μεταξύ του Βαλεντινιανού και του Ιουστινιανού. Πρώτον, το "Pius Felix" έχει αντικατασταθεί με το "Perpetuus" (Αιώνιος). Ο Αυτοκράτορας Λέων ο 1ος (457-474) διέταξε αυτή την αλλαγή. Θεώρησε ότι η φράση "Pius Felix" είχε πολύ μεγάλη σχέση με το ειδωλολατρικό παρελθόν για να είναι αποδεκτή στη νέα Χριστιανική Αυτοκρατορία. ’λλη διαφορά ήταν το ότι το "Αύγουστος" συμβολίζεται με τη συντομογραφία "AVC" αντί της "AUG". Αυτή η μικρή διαφορά δείχνει την επίδραση της Ελληνικής γλώσσας. Στα Ελληνικά, ο ήχος του "g" εκφράζεται με το γράμμα "γάμμα" (Γ) το οποίο είναι το τρίτο του Ελληνικού αλφαβήτου, ισοδύναμου με το Λατινικό "C". Παρά τις μικρές αυτές αλλαγές, οι επιγραφές του Ιουστινιανού διατηρούν τη συνέχεια με το Ρωμανικό παρελθόν. Τα Λατινικά παραμένουν εν χρήσει. Ο αυτοκράτορας παραμένει "Dominus Noster" και "Augustus". Έναν αιώνα μετά τον Ιουστινιανό τον 1ο, οι τίτλοι αυτοί ακόμη παρέμεναν εν χρήσει. Η τυπική επιγραφή του Κώνστα του 2ου (641-668) ήταν :
Να σημειωθεί ότι τα Ελληνικά γράμματα "δέλτα" και "ταύ" μπήκαν στην επιγραφή. Το αμφιλεγόμενο "γάμμα" χάθηκε από τη συντομογραφία του "Augustus". Παρ όλα αυτά, ο Λατινικός τίτλος παραμένει. Η ρωμανική μορφή παραμένει και είναι ακόμη σεβαστή.
Το πέρασμα σε πιο ελληνότροπο στυλ επιγραφών μετά το 700 μπορεί να έχει σχέση με την αλλαγή της δυναστείας. Η οικογένεια του Ηράκλειου (610-641) καταγόταν από τη λατινόφωνη Βόρεια Αφρική. Οι διάδοχοι του Ηράκλειου, συμπεριλαμβανομένου και του Κώνστα του 2ου, άργησαν πιθανώς να εγκαταλείψουν τους Λατινικούς τίτλους εν μέρει, τιμής ένεκεν στην οικογενειακή τους κληρονομιά. Η Λατινικότητα της οικογένειας του Ηράκλειου δεν περιορίστηκε στις μορφές και τους τίτλους. Ο Κώνστας ο 2ος είχε αποφασίσει να μεταφέρει την πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας από την Κωνσταντινούπολη στις Συρακούσες της Σικελίας. Αν και οι Συρακούσες ήταν Ελληνική πόλη όσο και η Κωνσταντινούπολη, γνωστή από την αρχαιότητα, η μεταφορά της πρωτεύουσας δυτικά από την Κωνσταντινούπολη στις Συρακούσες θα έστρεφε την Αυτοκρατορία σε νέα κατεύθυνση, σε μια κατεύθυνση βασικά λιγότερο Ελληνική. Ο Κώνστας ο 2ος πέθανε πρόωρα, και δεν ολοκλήρωσε το σχέδιο του. Δολοφονήθηκε στις Συρακούσες, πιθανώς από κάποιους που αντιδρούσαν στα σχέδια του για τη μεταφορά της πρωτεύουσας. Παρά τον χαμό του Κώνστα, η οικογένεια του Ηράκλειου παρέμεινε στην εξουσία στην Κωνσταντινούπολη για δύο γενιές ακόμη. Το τέλος της εποχής του Ηράκλειου σήμανε περαιτέρω αλλαγή στον προσανατολισμό της Αυτοκρατορίας προς τον Ελληνικό κόσμο. Η επόμενη βασιλική οικογένεια, η δυναστεία των Ισαύρων (717-802) ήταν εξ αρχής ελληνόφωνη. Κατά τη διάρκεια του όγδοου αιώνα, το "Dominus Noster" εξαφανίστηκε από τα αυτοκρατορικά νομίσματα. Την ίδια εποχή χάθηκαν και οι λέξεις "Perpetvus Augustus", και αντικαταστάθηκαν από το Ελληνικό "Βασιλεύς".
Η λέξη "Βασιλεύς" είχε τη δικιά της ιστορία. Στην κλασική αρχαιότητα το "Βασιλεύς" σήμαινε τον βασιλιά, ταυτόσημο με το Λατινικό " Rex" . Από τον καιρό του αυτοκράτορα Αυγούστου (πεθ. 14 π.Χ.), οι Έλληνες αποκαλούσαν τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα με το όνομα "Βασιλεύς". Βέβαια στη Λατινική γλώσσα ποτέ δεν ονομάστηκε ο Αυτοκράτορας " Rex" , το οποίο θα ήταν προσβλητικό για τις δημοκρατικές ευαισθησίες των Ρωμαίων, ο Αυτοκράτορας ήταν, στη θεωρία, αρχηγός της δημοκρατικής κυβέρνησης. Παρά τη Ρωμαϊκή δημοκρατικότητα, ο όρος "Βασιλεύς" έγινε ο τύπος μεταξύ των ελληνόφωνων Ρωμαίων που περιγράφει τον Αυτοκράτορα. Δεν υπήρχε τρόπος να μεταφραστούν στα Ελληνικά οι τίτλοι "Imperator" ή "Augustus" και να μην ακούγονται επιτηδευμένοι ή γελοίοι. Η λέξη "Αυτοκράτωρ" φτιάχτηκε για να αποδώσει το " Imperator", "Σεβαστός" μεταφράστηκε το "Augustus", αλλά ποτέ το "Αυτοκράτωρ" ή το "Σεβαστός" δεν έγιναν δημοφιλή. Αντίθετα επικράτησε "Βασιλεύς" να σημαίνει "Emperor" αντί "Rex". Οι Ρωμαίοι άρχισαν να χρησιμοποιούν το Λατινικό "Rex" εννοώντας "Βασιλιάς" αναφερόμενοι σε μη Ρωμαίους άρχοντες υποβαθμίζοντας τους ως προς τον δικό τους Αυτοκράτορα. Η νέα χρήση του "Βασιλεύς" επικράτησε πολύ αργότερα. Τον έβδομο αιώνα, ο αυτοκράτορας Ηράκλειος χρησιμοποίησε το "Βασιλεύς" ως τον επίσημο τίτλο του στα ελληνόγλωσσα έγγραφα, αλλά η λέξη αντικατέστησε το "Augustus" στα νομίσματα της εποχής των Ισαύρων (717-802).
Ώθηση στην υιοθέτηση του νέου τίτλου δόθηκε από την Αυτοκράτειρα Ειρήνη (797-802). Ήταν η σύζυγος του Αυτοκράτορα Λέοντα Δ' (775-780). Μετά το θάνατο του Λέοντα, η Ειρήνη ανέλαβε την εξουσία ως αντιβασιλεύς του γιού τους Κωνσταντίνου ΣΤ' που ήταν νήπιο. Το 797 η Ειρήνη εκθρόνισε και τύφλωσε το γιό της για να αποτρέψει την ανάληψη της εξουσίας από αυτόν μόλις ενηλικιωνόταν. Η Ειρήνη αυτοανακηρύχθηκε μόνος ηγεμόνας, ισχυρισμός εντελώς πρωτόγνωρος για γυναίκα στην ιστορία της Αυτοκρατορίας. Η Ειρήνη αντιμετώπισε προβλήματα γραφειοκρατικής φύσεως στην προώθηση του νεόκοπου ισχυρισμού της, διότι ο Αυτοκρατορικός τίτλος "Αugustus" ήταν, βεβαίως, αρσενικού γένους. Δεν θα μπορούσε να αποκαλείται "Augustus" χωρίς να ακούγεται γελοίο. Η θηλυκή μορφή του "Augustus", η "Augusta" θα μπορούσε να παίξει τον απαιτούμενο ρόλο, αλλά στο παρελθόν η λέξη σήμαινε τη σύζυγο του Αυτοκράτορα ή άλλη σημαντική συγγενή του, και όχι το νόμιμο ηγεμόνα. Η χρήση της λέξης "Αugusta" για τον προσδιορισμό των γυναικείων μελών της Αυτοκρατορικής οικογένειας χρονολογείται από τα πρώτα χρόνια της Αυτοκρατορίας. Η χήρα του Αυτοκράτορα Αυγούστου, η Λίβια, δέχθηκε το όνομα "Julia Augusta" από τη Γερουσία το 14 μ.Χ.. Σε όλη τη διάρκεια των οκτώ αιώνων, η λέξη "Augusta" ούτε καν υπαινικτικά δεν σήμαινε μια ηγεμόνα από μόνη της: η ύπαρξη "Αυγούστας" συνεπαγόταν και την ύπαρξη ενός "Αυγούστου". Η Ειρήνη δεν επιθυμούσε να υπενθυμίζει στους Ρωμαίους το γιο της Κωνσταντίνο. έτσι, οι επιγραφές της Ειρήνης πάντα απέφευγαν τη λέξη "Augusta". Αντί γι' αυτό, η Ειρήνη επέλεξε να ονομάζεται με τη θηλυκή μορφή του "Βασιλεύς", η οποία είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από Βασίλισσες που κυβερνούσαν καθώς και από συζύγους και μητέρες των Βασιλέων. Η πλήρης μορφή της επιγραφής ήταν:
Προσέξτε την ανάμιξη λατινικών και ελληνικών χαρακτήρων.
Στα κέρματα, στις περισσότερες περιπτώσεις εμφανιζόταν η συντετμημένη μορφή. Συνταρακτικό γεγονός στη βασιλεία της Ειρήνης ήταν η στέψη στην Παλαιά Ρώμη του Φράγκου Βασιλιά Καρλομάγνου [Carolus Rex Francorum] ως Αυτοκράτορα το 800. Πολλές αρχές στο λατινόφωνο κόσμο συνέχιζαν να αναγνωρίζουν τους Αυτοκράτορες της Κωνσταντινούπολης ως τους νόμιμους Ρωμαίους Αυτοκράτορες μέχρι που η Ειρήνη εκθρόνισε το γιό της το 797. Στα μάτια της Λατινικής Δύσης, ο θρόνος έμεινε κενός μετά την αποπομπή του Κωνσταντίνου ΣΤ'. Για τρεις λόγους υπήρχε αντίδραση προς την Ειρήνη: ήταν γυναίκα, είχε προβεί στην αποτρόπαιη πράξη της τύφλωσης του γιού της και έμενε πιστή στις Ανατολικές θρησκευτικές συνήθειες τις οποίες απέρριπτε η Δύση. Αν και ο Καρλομάγνος, ένας Γερμανός φύλαρχος [είναι προτιμότερο να τον σκεφτόμαστε ως Καρλ, αντί για το Γαλλοποιημένο Καρλομάγνος), δεν ήταν Ρωμαίος, είχε φέρει την ενότητα σε μεγάλο τμήμα της Ευρώπης. Γιατί να μην ήταν αυτός, αντί για μια Ελληνίδα γυναίκα (Graeca), Αυτοκράτορας; έτσι σκέφτηκε ο Πάπας και έθεσε το Αυτοκρατορικό στέμμα στην κεφαλή του Καρλομάγνου τα Χριστούγεννα του 800. Μετά τη στέψη του, ο Καρλομάγνος αποκαλούσε τον εαυτό του "Carolus Augustus Imperator Romanorum gubernans Imperium" (Κάρολος Αύγουστος Αυτοκράτωρ κυβερνήτης της Επικράτειας των Ρωμαίων). Οι αρχές της Κωνσταντινούπολης δεν επιθυμούσαν να αναγνωρίσουν τις απαιτήσεις του νεόκοπου Φράγκου στη Δύση, αν και η πολιτική πραγματικότητα υποχρέωσε σε συμβιβασμό τον Αυτοκράτορα Μιχαήλ Α' (811-813). Ο απεσταλμένος του Μιχαήλ από την Κωνσταντινούπολη χαιρέτησε τον Καρλομάγνο στην αυλή του στο ’αχεν ως "Βασιλέα" και οι Δυτικοί το μετέφρασαν με ικανοποίηση ως Αυτοκράτωρ. Φυσικά οι Ελληνόφωνοι μπορούσαν να ανεχθούν την ασάφεια της λέξης "Βασιλεύς". Πίσω στην Κωνσταντινούπολη, ο Μιχαήλ άρχισε να αποκαλείται (σε σύντμηση):
(Μιχαήλ, Ρωμαίος Αυτοκράτωρ). Προσέξτε το ελληνικό "ύψιλον" (U), "χι" (C), και "ήτα" (H). Στα κέρματα η συνηθισμένη μορφή ήταν
Πριν από αυτή την αλλαγή, κανείς Ρωμαίος Αυτοκράτορας δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ τη λέξη "Ρωμαίος" στον επίσημο τίτλο του: ο Αυτοκράτωρ ήταν απλώς ο "Imperator Caesar Augustus". Οι διπλωμάτες στην Κωνσταντινούπολη σύντομα θα ισχυρίζονταν ότι "Βασιλεύς" και "Βασιλεύς Ρωμαίων" ήταν δυο διαφορετικά πράγματα. Κατ' αυτή την άποψη, το "Βασιλεύς Ρωμαίων" ήταν ένας ανώτερος και μοναδικός τίτλος αποκλειστικά για τον ηγεμόνα της Κωνσταντινούπολης. Σύμφωνα με αυτή την έξυπνη θεωρία, ο Μιχαήλ δεν είχε παραχωρήσει στον Καρλομάγνο τίποτα πέρα από ένα βασιλικό τίτλο, "Βασιλεύς" με την έννοια του βασιλιά ("King"), ισοδύναμο του λατινικού "Rex". Γι' αυτό άλλωστε και "Βυζαντινός" σημαίνει διπρόσωπος. Οι Δυτικοί Αυτοκράτορες άρχισαν να αυτοαποκαλούνται συστηματικά "Imperator Romanorum" (Αυτοκράτωρ Ρωμαίων) αμφισβητώντας άμεσα το "Βασιλεύς Ρωμαίων" της Κωνσταντινούπολης μόλις από την εποχή του Αυτοκράτορα Όθωνα Γ' (983-1002). Ο Όθων προχώρησε σ' αυτή την ενέργεια με την παρακίνηση της μητέρας του της Θεοφανούς, μιας πριγκίπισσας από την Κωνσταντινούπολη που καταλάβαινε τη λεπτομέρεια του προβλήματος. Ο "Βασιλεύς Ρωμαίων" της εποχής, ο Βασίλειος Β' (976-1025) δεν ήταν συγγενής της Θεοφανούς και αυτή επιθυμούσε να εξυψώσει το γιο της πάνω από τους ανταγωνιστές στην Κωνσταντινούπολη με το να αποκαλεί τον Όθωνα "Imperator Romanorum" (Αυτοκράτορα Ρωμαίων). Βεβαίως, οι καλά πληροφορημένοι μεταξύ των Δυτικών γνώριζαν ήδη ότι ο καλύτερος τρόπος για να προσβάλλουν την αυθεντία της Κωνσταντινούπολης, εάν αυτός ήταν ο σκοπός τους, ήταν να αρνούνται την ρωμαϊκή της ταυτότητα. Ονομάστε τους "Graecus" (Γραικούς): αυτό μεταφραζόταν "Έλληνες" (Hellenes), που σήμαινε ειδωλολάτρες και μη Ρωμαίοι.
Η χώρα που ονομαζόταν Ρωμανία.
Αψηφώντας τις πολύπλοκες διπλωματικές συγκρούσεις, οι Δυτικοί του μεσαίωνα αναφέρονταν στην επικράτεια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με το όνομα "Ρωμανία" (χώρα των Ρωμαίων). Παραδείγματος χάριν: από τον έκτο μέχρι τον όγδοο αιώνα, η πόλη της Ραβέννας ήταν η πρωτεύουσα της επαρχίας των Ρωμαίων της Ιταλίας, η έδρα του Εξάρχου. Η περιοχή γύρω από τη Ραβέννα διοικούταν απευθείας από την Αυτοκρατορική εξουσία. Στη σκέψη των Λογγοβάρδων, του Γερμανικού λαού που απέσπασε μεγάλο τμήμα της Ιταλίας από τον Αυτοκρατορικό έλεγχο, η περιοχή γύρω από τη Ραβέννα ήταν Ρωμανία". Μέχρι σήμερα, αυτή η περιοχή της Ιταλίας ονομάζεται "Romagna", που προέρχεται από το "Ρωμανία". Αιώνες αργότερα, οι Φράγκοι της Τέταρτης Σταυροφορίας κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη το 1204. Στο Αυτοκρατορικό κενό που ακολούθησε, αυτοί οι τυχοδιώκτες, στην πλειοψηφία Γάλλοι, εξέλεξαν τον δικό τους Αυτοκράτορα και εγκαθίδρυσαν τη δική τους Φραγκική ή Λατινική Αυτοκρατορία. Ο Φραγκικός ή Λατινικός Αυτοκρατορικός τίτλος: "Imperator Romaniae" (Αυτοκράτωρ Ρωμανίας). Το "Αυτοκράτωρ Ρωμανίας" ήταν κάτι διαφορετικό από το "Imperator Romanorum" (Αυτοκράτωρ Ρωμαίων). Στη Δυτική Ευρώπη, ο τίτλος "Imperator Romanorum" ανήκε στους Γερμανούς διαδόχους του Καρλομάγνου και του Όθωνα Γ' όταν στεφανώνονταν από τον Πάπα στη Ρώμη. Μετά τον Όθωνα Γ', οι Γερμανοί Βασιλείς ονομάζονταν "Rex Romanorum" (Βασιλεύς Ρωμαίων) για το χρονικό διάστημα, που μπορούσε να είναι και πολλά χρόνια, που μεσολαβούσε από την στιγμή της εκλογής τους στη Γερμανία μέχρι τη στέψη τους στη Ρώμη Μετά τα μέσα του 13ου αιώνα, πολλοί Γερμανοί Βασιλείς δεν έλαβαν ποτέ το Αυτοκρατορικό στέμμα. Παρέμειναν "Rex Romanorum" σε όλη τη βασιλεία τους. Τη στιγμή κατά την οποία οι Σταυροφόροι της Τέταρτης Σταυροφορίας εξέλεξαν τον πρώτο Αυτοκράτορά τους τον Βαλδουίνο Α' (1204-1205), ο Δυτικός Αυτοκρατορικός θρόνος ήταν κενός. Ο Γερμανός Βασιλιάς Φίλιππος δεν είχε στεφανωθεί Αυτοκράτωρ από τον Πάπα και δεν επρόκειτο να στεφανωθεί ποτέ. Παρ' όλα αυτά, ο Βαλδουίνος Α' σεβάστηκε τη Δυτική παράδοση: δεν τόλμησε να προσβάλει τον Πάπα με το να διεκδικήσει τον τίτλο "Imperator Romanorum" αλλά μόνο τον τίτλο "Imperator Romaniae" (Αυτοκράτωρ Ρωμανίας). Στα μάτια των Δυτικών, μόνον ο Πάπας μπορούσε να κάνει κάποιον "Imperator Romanorum".
Στη Δύση, η ιδέα του "Imperator Romanorum" επέζησε για να περιγράφει τον εκάστοτε Ρωμαιοκαθολικό ηγεμόνα μέχρι το 19ο αιώνα. Το 1508, ο Πάπας εξουσιοδότησε τον "Rex Romanorum" (Βασιλιά) να αποκαλείται "Imperator Romanorum Electus" (Εκλεγμένος Αυτοκράτωρ Ρωμαίων) χωρίς την τελετή στέψης στη Ρώμη. Ο τελευταίος "Εκλεγμένος Αυτοκράτωρ Ρωμαίων " παραιτήθηκε το 1806. Ο Βολταίρος χλεύαζε την Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στη δύση της. Όπως σαρκαστικά έλεγε, η Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία "...δεν ήταν ούτε Αγία, ούτε Ρωμαϊκή, ούτε Αυτοκρατορία". Όπως και σε άλλα θέματα, ο Βολταίρος γελοιοποιούσε τα πράγματα στα οποία πίστευαν οι άλλοι. Μέχρι το τέλος, οι περισσότεροι Ευρωπαίοι, ειδικά οι Καθολικοί, αναφέρονταν στην "Sacrum Romanorum Imperium" (Aγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) ως μια σοβαρή και σημαντική υπόθεση. Πάντως, οι Δυτικοευρωπαίοι δεν αυτοαποκαλούνταν Ρωμαίοι ούτε ονόμαζαν την πατρίδα τους Ρωμανία. Αυτές οι λέξεις αποδίδονταν, έστω και απρόθυμα, στην Κωνσταντινούπολη.
Οι Δυτικοευρωπαίοι δεν ήταν οι μόνοι σφετεριστές της Αυτοκρατορίας των Ρωμαίων που προσέβλεπαν στο όνομα της Ρώμης. Τον 11ο αιώνα, ένας κλάδος των Σελτζούκων Τούρκων εγκαθίδρυσε ένα Σουλτανάτο στη Μικρά Ασία, αποσπώντας εδάφη της Μικράς Ασίας. Η επικράτεια του Σουλτανάτου είχε αποκοπεί από την Αυτοκρατορία μετά τη μάχη του Ματζικέρτ (1071), στην οποία ο Αυτοκράτωρ Ρωμανός Δ' (1067-1071) έπεσε αιχμάλωτος στα χέρια των Τούρκων. Αυτό το Τουρκικό κράτος ονομαζόταν "Ρουμ", από το Ρώμη. Το Σουλτανάτο του Ρουμ συνέχισε να υπάρχει μέχρι μετά το 1300 έχοντας ως πρωτεύουσα το Κόνια (Ικόνιο).
Οι μεταγενέστεροι Οθωμανοί Τούρκοι υιοθέτησαν τον όρο "Rumelia" (Ρούμελη) για να ονομάσουν τα τμήματα της Βαλκανικής χερσονήσου που κατέκτησαν από τους Ρωμαίους κατά το 14ο αιώνα. Το " Ρούμελη " ήταν μια υποδεέστερη λέξη. Αν η Ανατολία ήταν η Ρώμη (Ρουμ), τότε οι Ευρωπαϊκές κτήσεις ήταν η Μικρότερη Ρώμη (Ρούμελη). Η λέξη "Ρούμελη" επέζησε μέχρι τον 19ο αιώνα. Ύστερα από μια ήττα των Τούρκων από τους Ρώσους, οι δυο αντιμαχόμενοι υπέγραψαν τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου (1877). Η Συνθήκη περιλάμβανε μια διάταξη για τη δημιουργία του "Πριγκιπάτου της Ανατολικής Ρωμυλίας" υπό Ρωσική "προστασία" σε εδάφη που σήμερα ανήκουν στη Βουλγαρία. Η προσπάθεια για τη δημιουργία Ανατολικής Ρωμυλίας δεν απέδωσε ποτέ καρπούς. Μετά από διπλωματικές πιέσεις από άλλες δυνάμεις, η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου υπέστη σημαντικές τροποποιήσεις στο Συνέδριο του Βερολίνου το 1878. Η Ανατολική Ρωμυλία εξαφανίστηκε πριν ακόμη αποκτήσει αληθινή ύπαρξη.
Ίσως κάποιοι να απορούν γιατί το όνομα "Ρωμανία" έγινε το όνομα ενός σύγχρονου έθνους που λέγεται Ρουμανία. Η σύνδεση του ονόματος "Ρωμανία" με το σημερινό έθνος "Ρουμανία" πηγάζει από το 19ο αιώνα. Στην πρώτη τους εμφάνιση στις ιστορικές πηγές του Μεσαίωνα, οι Ρουμάνοι αποκαλούνται "Βλάχοι" από τους χρονογράφους από την Ουγγαρία και την Κωνσταντινούπολη. Ένα πριγκιπάτο με το όνομα "Βαλαχία" εμφανίζεται μεταξύ των Βλάχων πριν από το 1300. Ακολούθησαν τα ξεχωριστά Βλάχικα πριγκιπάτα της Μολδαβίας και της Τρανσυλβανίας. Αργότερα, οι ερευνητές κατάλαβαν ότι η Βλάχικη γλώσσα προερχόταν από τη Λατινική: η Βλάχικη ήταν αδελφή γλώσσα με την Ιταλική, τη Γαλλική, την Ισπανική. Πώς έφτασαν Λατινόφωνοι σ' αυτή την απόμακρη γωνιά της Ευρώπης βόρεια από τον ποταμό Δούναβη; Οι μελετητές ανέπτυξαν τη θεωρία ότι οι Βλάχοι ήταν απόγονοι Ρωμαίων αποίκων και εκλατινισμένων ντόπιων που ζούσαν στην περιοχή βόρεια του Δούναβη κατά το δεύτερο και τρίτο αιώνα μ.Χ. Σ' αυτή την περίοδο, η περιοχή αποτελούσε τη Ρωμαϊκή επαρχία της Δακίας. Ανεξάρτητα από το εάν η θεωρία είναι σωστή ή όχι, αποτέλεσε τη βάση του Ρουμανικού εθνικιστικού αισθήματος κατά το 19ο αιώνα. Η ιδέα της Ρωμαϊκής καταγωγής προσέδωσε νέα υπερηφάνεια στους Βλάχους. Μετά τη συνένωση της Βλαχίας και της Μολδαβίας σε μια οντότητα το 1859, επιλέχθηκε το 1862 το όνομα "Ρουμανία" για να περιγράψει το συνενωμένο κράτος. Εκείνη την εποχή, η Ρουμανική ενότητα και ανεξαρτησία χρειαζόταν την υποστήριξη της Γαλλίας υπό τον Αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ' (1852-1870). Ο "Λατινικός δεσμός" με τη Γαλλία βοήθησε τη Ρουμανική υπόθεση εμπνέοντας το ενδιαφέρον των Γάλλων για το "αδελφό έθνος" της Ρουμανίας.
Παίρνοντας υπόψη τη σχετικά πρόσφατη εποχή κατά την οποία απέκτησε το όνομα της η σύγχρονη Ρουμανία, φαίνεται καθαρά ότι πρωτύτερα ο όρος "Ρωμανία" αναφερόταν στην επικράτεια όπου ζούσαν οι ελληνόφωνοι "Ρωμαίοι". Για πάνω από χίλια χρόνια, το κράτος που αποκαλούμε, λανθασμένα, Βυζαντινή Αυτοκρατορία ήταν η Ρωμανία. Μετά το τέλος της Αυτοκρατορίας, οι ελληνόφωνοι κάτοικοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας συνέχισαν να αυτοαποκαλούνται "Ρωμαίοι".
Οι σύγχρονοι Έλληνες (Greeks) αυτοαποκαλούνται "Έλληνες" (Hellenes), όπως έκαμναν και οι αρχαίοι Έλληνες (Greeks). Η μεταστροφή από το "Ρωμαίοι" πίσω στο "Έλληνες", όπως και η μεταστροφή από το "Βλάχοι" στο "Ρουμάνοι", προήλθε από την πολιτική του εθνικισμού στα νεώτερα χρόνια. Οι Έλληνες (Greeks) χρειάζονταν τη Δυτικοευρωπαϊκή βοήθεια για να πετύχουν την ανεξαρτησία τους στις αρχές του 19ου αιώνα. Αυτή τη βοήθεια μάλλον δύσκολα θα την προσείλκυαν εάν οι Δυτικοί έβλεπαν τους Έλληνες (Greeks) ως Βυζαντινούς. Αν, ωστόσο, τους φαντάζονταν ως παιδιά του Πλάτωνα και του Περικλή, οι συμπάθειες των μορφωμένων Δυτικών, που είχαν εντρυφήσει στην Κλασική παράδοση, θα ήταν με την Ελλάδα. Κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1832, "αναμίχθηκαν βαθύτατα οι Φιλελληνικές συμπάθειες της Βρετανίας και άλλων Ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Η παρέμβαση υπέρ της ελληνικής ανεξαρτησίας αποδείχθηκε καθοριστική. Το όνομα "Έλλην" (Hellene) αναβίωσε με σκοπό να δημιουργήσει μια εθνική εικόνα που απέρριπτε το "Βυζαντινό" παρελθόν.
