Σκεφτείτε τη Σοφία Λώρεν και τη Μόνικα Μπελούτσι και θα καταλάβετε για τί είδους… συγκινήσεις μιλάμε! Αν λοιπόν είχατε την εντύπωση ότι η Ιταλική κουζίνα αποτελείται μόνο από την πίτσα και το spaghetti, ήρθε η ώρα να σας μάθουμε τα βασικά… Ιταλικά! Καλώς ορίσατε στην Ιταλία!
Ζυμαρικά σε ρόλο… «ορεκτικού»!
Φετουτσίνι (Fettuccine):
Στο ίδιο μήκος με το spaghetti, τα fettuccine αποτελούν μια πιο… «γεμάτη» εναλλακτική εκδοχή.Μια πολύ δημοφιλής επιλογή, που συνοδεύεται είτε με σάλτσα Αλφρέντο (Alfredo), είτε με μία σάλτσα λαχανικών όπως η μαρινάρα ή η πριμαβέρα. Δε θα τα συνιστούσαμε για φαγητό στο πρώτο ραντεβού, γιατί είναι ένα “κλικ” πιο… ζημιάρικα από το κλασσικό spaghetti.
Ριγκατόνι (Rigatoni):
Με σχήμα όμοιο με το σχήμα ενός κομμένου λάστιχου ποτίσματος και μήκος περίπου 2.5 εκατοστά, τα rigatoni σερβίρονται συνήθως με κόκκινη σάλτσα, και στην κορφή… όχι κανέλλα, αλλά βασιλικό και μαϊντανό.
Πέννες (Penne):
Οι πέννες μοιάζουν με μια πιο… μικροσκοπική εκδοχή των rigatoni. Δημοφιλής επιλογή και αυτή, για ευνόητους λόγους: Τρώγονται πολύ εύκολα και είναι σχετικά ελαφριές. Μπορείτε να τις συνοδεύσετε πανέμορφα με σάλτσα Αρραμπιάτα (Arrabbiatta), και να τις παραγγείλετε “al dente” για να… «κρατάνε» στα δόντια σας…! Ζυμαρικά… «γεμιστά»!
Τορτελίνια (Tortellini):
Αν σας αρέσουν τα «γεμιστά» ζυμαρικά, τα τορτελίνια είναι μία από τις επιλογές σας. Αυτό το… οβάλ ζυμαρικό, συνήθως θα το βρείτε γεμιστό με κιμά, τυρί ή σπανάκι. Αυτά που είναι γεμιστά με κιμά, δένουν αρμονικά με σάλτσα ντομάτας (ή ακόμα και με τη σάλτσα του κιμά για τους πιο…μερακλήδες!), τα γεμιστά με το τυρί κάνουν επίσης… καλό ζευγάρι με τη σάλτσα του κιμά, ενώ τα γεμιστά με το σπανάκι παίζουν… μπαλλαντέρ ανάμεσα στη σάλτσα ντομάτας και τη σάλτσα του κιμά.Ραβιόλια (Ravioli):
Παρόμοια με τα τορτελίνια, και τα ραβιόλια μπορείτε να τα βρείτε γεμιστά με τα πιο πάνω υλικά. Κι ενώ τα τορτελίνια είναι οβάλ, τα ραβιόλια έχουν σχήμα τετράγωνο. Τα τορτελίνια επίσης έχουν πιο ελαφριά υφή σα ζυμαρικά, σε αντίθεση με τα ραβιόλια που έχουν την τάση να… βαραίνουν…!Και Στην Κορφή… Τυρί!
Παρμεζάνα: Ιταλικό σκληρό τυρί, που προέρχεται από την πόλη της Πάρμα και φτιάχνεται από αγελαδινό γάλα. Συνήθως, συνοδεύει τα ζυμαρικά σε τριμμένη μορφή.
Ρομάνο: Το Ρομάνο είναι επίσης ένα Ιταλικό σκληρό τυρί, που σε αντίθεση με την παρμεζάνα φτιάχνεται από πρόβειο γάλα (σας πάμε στοίχημα ότι αν έμπαινε σαν ερώτηση σε κάποιο τηλεπαιχνίδι, δε θα έβρισκε την απάντηση κανείς!) χρησιμοποιείται και αυτό συνήθως σε τριμμένη μορφή, και είναι παρόμοιο με την παρμεζάνα, αλλά πιο αλμυρό στη γεύση.Αναδείξτε την Ιταλική γεύση:
Σάλτσες.
Αλφρέντο (Alfredo): H σάλτσα Αλφρέντο (Alfredo) συνδυάζει κρέμα γάλακτος, ελάχιστο τυρί και ελάχιστο λάδι. Είναι το τέλειο συνοδευτικό για τα φετουτσίνι.Καρμπονάρα: Η αγαπημένη σάλτσα πολλών. Σημαίνει ‘κάρβουνο’. Αυτό το ‘μαγειρικό θαύμα’ λοιπόν παρήχθη για πρώτη φορά από ανθρακωρύχους (‘καρμπονάρους’) που ανάμειξαν αυγά, πανσέττα, κρέμα γάλακτος και παρμεζάνα. Μπορείτε άνετα να αντικαταστήσετε την πανσέττα με μπέικον που είναι και πιο φτηνό σαν υλικό και προσδίδει μια πιο… καπνιστή γεύση. Αν το καλοσκεφτεί κανείς, η καρμπονάρα είναι «μια σάλτσα Αλφρέντο, που της προσθέτουμε μπέικον και (αν θέλουμε και μας αρέσουν πολύ) μανιτάρια».
Μαρινάρα: Παραδοσιακή Ιταλική σάλτσα λαχανικών που περιέχει ντομάτα, κρεμμύδι, σκόρδο και ελαιόλαδο.
Μπολωνέζ (Bolognese): Αυτή είναι βασικά μία σάλτσα με βάση τον κιμά. Μια «Μαρινάρα», αν θέλετε, που την έχουμε πάει σε άλλο επίπεδο προσθέτοντάς της κιμά. Πολύ καλή, ειδικά με ζυμαρικά που δεν είναι γεμιστά και δη με κιμά…!
Πριμαβέρα: Πρέπει να καλύψουμε και το ενδεχόμενο να υπάρχουν και χορτοφάγοι στην παρέα, οπότε η πριμαβέρα είναι μια σάλτσα με βάση τα καρότα, το σέλινο και τις πιπεριές. Τα “Fettuccine Primavera” είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα πιάτου υγιεινής διατροφής.
Αρραμπιάτα (Αrrabbiatta): Η σάλτσα «Αρραμπιάτα» (Arrabiatta), η οποία αποτελεί πολύ καλό συνοδευτικό για τις πέννες, περιέχει ντομάτα, καυτερή πιπεριά και, ναι, το μαντέψατε, σκόρδο! «Αρραμπιάτα» σημαίνει «θυμωμένη σάλτσα», «σάλτσα του θυμωμένου μάγειρα». Το καυτερό της σάλτσας εξαρτάται, λένε, από τη διάθεσή του. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι δική σας επιλογή το πόσο «αρραμπιάτα» θα είναι η μακαρονάδα που θα σερβίρετε…! Πολλές πληροφορίες, ναι, αλλά είπαμε, αν βρεθείτε σε κάποιο τηλεπαιχνίδι, θα σας φανούν πολύ χρήσιμες!
Πάντα με κρασί…!
Κάθε Ιταλικό γεύμα είναι λειψό χωρίς ένα ή δύο μπουκάλια καλό κρασί. Κι εφόσον και τα κόκκινα αλλά και τα λευκά κρασιά συνοδεύουν εξαιρετικά τις Ιταλικές συνταγές, η επιλογή εξαρτάται ουσιαστικά από τη σάλτσα με την οποία θα… «στολίσετε» τα ζυμαρικά σας (και κατ’ επέκταση από τα ζυμαρικά σας).Το κόκκινο κρασί πηγαίνει τέλεια με όποιο ζυμαρικό συνοδεύεται (ή γεμίζεται) με κιμά και είναι βουτηγμένο στη σάλτσα του. Επιπλέον, είναι καλό να επιλέγεται κόκκινο κρασί με οποιαδήποτε κόκκινη σάλτσα. Ένα εξαιρετικό παράδειγμα ιταλικού κόκκινου κρασιού είναι το «Villagiachi Chianti Classico» του 1998, από την περιοχή της Τοσκάνης.
Το λευκό κρασί λοιπόν (όπως καλά καταλάβατε) είναι μια πολύ καλή επιλογή για λευκές σάλτσες, για πριμαβέρα, και ειδικότερα για μακαρονάδες με θαλασσινά. Άλλο ένα εξαιρετικό παράδειγμα ιταλικού λευκού κρασιού αυτή τη φορά είναι το «Zamo & Zamo Pinot Grigio» του 1998, από την περιοχή του Φρίουλι.
Κι αν νομίζετε ότι αισθάνεστε κιόλας ένα φούσκωμα στο στομάχι, καλά τα πάτε…!
Καλή σας όρεξη!
Πηγή: http://ministryofmen.gr/
Πρακτικά όμως, υποδηλώνει το φαγητό των φτωχών ή των χαμηλότερων κοινωνικών τάξεων: πιο εύκολα θα χαρακτηρίζαμε ως «έθνικ» την κουζίνα της Βορείου Αφρικής, Ινδίας ή Καραϊβικής από ότι την γαλλική, σκανδιναβική ή γιαπωνέζικη κουζίνα. Υπάρχει τελικά, «έθνικ» πιάτα και εάν ναι, τι χαρακτηριστικό έχουν;
Δύο είναι οι βασικές απαντήσεις στο ερώτημα αυτό. Την πρώτη εκφράζει ο Βρετανός κριτικός γαστρονομίας A. A. Gill, ο οποίος θεωρεί ότι δεν υπάρχει «έθνικ» κουζίνα. Όπως εξηγεί στην Wall Street Journal, πρόκειται για έναν «υποτιμητικό, επικριτικό και περιττό όρο που επινόησαν οι Γάλλοι για να περιγράψουν φαγητό του οδηγού Michelin που δεν είναι γαλλικό ή ιταλικό». Ο Gill εξηγεί ότι στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, δεν νοείται μια «έθνικ» κουζίνα.
Η αντίθετη άποψη εκφράζεται από την τηλεοπτική προσωπικότητα Clarissa Dickson. Η Dickson πιστεύει ότι «έθνικ» φαγητό χαρακτηρίζεται το φαγητό το οποίο μπορούμε να αποδείξουμε ότι τρώγεται σε συγκεκριμένα μέρη και πουθενά αλλού.
Από εκεί και πέρα, ανάλογα με το ποια αντίληψη ασπάζεται ο καθένας, υπάρχουν επιπρόσθετα επιχειρήματα. Ο κριτικός γαστρονομίας Jonathan Meades για παράδειγμα, θεωρεί ότι ο όρος προωθεί τον διαχωρισμό εις βάρος της έμπνευσης. Ο κωμικός και αρθρογράφος Hardeep Singh Kohli πιστεύει ότι το φαγητό μάς ορίζει ως ανθρώπους, αφού οι διατροφικές συνήθειες ανά τον κόσμο διαφέρουν.
 |
| Κοτόπουλο Tikka Masala |
Στη Μεγάλη Βρετανία αντίστοιχα, θα βρει κανείς μια τεράστια ποικιλία φαγητών από όλο τον κόσμο. Λέγεται ότι τα περισσότερα εστιατόρια της χώρας είναι ινδικά, ενώ το πιο δημοφιλές πιάτο στη χώρα είναι το Tikka Masala. Στη Γαλλία η βιετναμέζικη και κινέζικη κουζίνα είναι οι δημοφιλέστερες έθνικ κουζίνες, με κύριο ανταγωνιστή τους βέβαια, τα 860 υποκαταστήματα McDonald’s.
Η σημαντική διαφορά της Γαλλίας από την Βρετανία είναι ότι στην πρώτη υπάρχει ισχυρή παράδοση στις τοπικές κουζίνες. Ένα πιάτο από την Προβάνς και ένα από την Αλσατία θα διαφέρουν περισσότερο από ότι ένα γερμανικό και ένα βρετανικό πιάτο.
Εξίσου πλούσια γαστρονομική παράδοση έχει να επιδείξει και η Ιταλία, η διατήρηση της οποίας όμως, μπορεί να θεωρηθεί υπερβολική. Σε βόρειες περιοχές της χώρας γίνονται προσπάθειες για να κλείσουν εστιατόρια αραβικής και μεσοανατολίτικης κουζίνας, με το σκεπτικό ότι τα φαλάφελ και τα κεμπάπ απειλούν τις ιταλικές γαστρονομικές παραδόσεις!
Ορισμένοι επικριτές αυτής της νοοτροπίας θεωρούν ότι πρόκειται για αντί-αραβικά αισθήματα. Η συγγραφέας Nancy Harmon Jenkins κατοικεί στην Ιταλία για πολλά χρόνια και θεωρεί ότι για τους Ιταλούς η αυθεντική και τοπική κουζίνα έχει γίνει αυτοσκοπός. «Όταν έμενα στην Ρώμη την δεκαετία του ‘70 το μόνο που έβρισκες ήταν ρωμαϊκή κουζίνα, δυσκολευόσουν να βρεις κάτι από άλλες περιοχές της Ιταλίας. Το θετικό είναι ότι έτσι έχει διατηρήσει την παράδοση της».
 |
Η «έθνικ» κουζίνα –ως όρος τουλάχιστον- θα συνεχίσει να υφίσταται και να χρησιμοποιείται υποδηλώνοντας τις «αυθεντικές» τοπικές σπεσιαλιτέ και κουζίνες. Χάρη στη φαντασία σύγχρονων σεφ όμως, είναι ένας όρος που γρήγορα χάνει το νόημά του. Επίκεντρο αυτής της προσπάθειας φαίνεται ότι είναι το Λονδίνο, όπου εστιατόρια όπως το «Dehesa» του Soho «τολμούν» να αναμίξουν ιταλικές και ισπανικές γεύσεις με στόχο να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο, μια «fusion» κουζίνα όπως λέγεται με τους όρους της γαστρονομίας. Όσοι τολμηροί, προσέλθετε…
Πηγή: http://www.clickatlife.gr/
Πολλοί άντρες υποστηρίζουν πως η μαγειρική δεν είναι ανδρική υπόθεση. Εγώ σαν μάγειρας δεν συμφωνώ με αυτό αλλά για να μην διαφωνήσω κιόλας θα πω πως τουλάχιστον η διαλογή και το σωστό ψήσιμο ενός κρέατος είναι καθαρά ανδρική υπόθεση!
Σίγουρα όλοι μας έχουμε βρεθεί πάνω από μια ψησταριά μια Κυριακή και έχουμε ψήσει κρέας για τους φίλους μας και με τους φίλους μας! Σίγουρα όλοι έχουμε κάνει bbq κάποια στιγμή, δυστυχώς όμως λίγοι ξέρουμε να διαλέγουμε και να ψήνουμε σωστά ένα κρέας! Ήρθε λοιπόν η ώρα να αγοράσεις και να μαγειρέψεις ένα κομμάτι κρέας. Ιδού τι πρέπει να προσέξεις λοιπόν.
Το σωστό κομμάτι
Ανάλογα το κρέας διαλέγεις και κομμάτι συνήθως! Πιο δύσκολο είναι να βρείς το κατάλληλο κομμάτι στο μοσχάρι παρά στο χοιρινό και το κοτόπουλο! Αν θέλεις να ψήσεις χοιρινό στη σχάρα για παράδειγμα το πιο κατάλληλο κομμάτι είναι ο λαιμός και το φιλέτο, στο κοτόπουλο περισσότερο το φιλέτο και οι φτερούγες. Όταν πρόκειται για το μοσχάρι/ βόειο, ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να ξέρει κάποιος είναι πως τα καλά κομμάτια του μοσχαριού, συνήθως προέρχονται από τις πλάτες και το πίσω μέρος του ζώου, όπως το κιλότο, σπαλομπριζόλα και κόντρα.
Συνήθως είναι πολύ πιο τρυφερά σε σχέση με τα κομμάτια που προέρχονται από το μπροστινό μέρος του ζώου, όπως η σπάλα, το μπούτι και η λάπα. Είναι σημαντικό ακόμα να ξέρεις ότι αν τα καλά κομμάτια συντελούν μονό ένα μικρό κομμάτι του ζώου θα κοστίζουν και περισσότερα χρήματα! Καλό είναι επίσης να ρωτάς τον κρεοπώλη σου για το κατάλληλο κομμάτι ανάλογα το μαγείρεμα που θα κάνεις.
Με το κόκαλο ή χωρίς αυτό;
Αυτό είναι καθαρά δική σου επιλογή όμως πρέπει να γνωρίζεις τα εξής: τα κόκαλα είναι πολύ καλοί αγωγοί της θερμότητας επισπεύδοντας έτσι το χρόνο μαγειρέματος. Πολλοί μάγειρες είναι που υποστηρίζουν ότι το κρέας με κόκαλο έχει καλύτερη και πιο έντονη γεύση απ' ότι ένα κομμάτι κρέας φιλέτο.
Το κρέας με κόκαλο μπορεί επίσης να αποτελέσει μία πολύ καλή αγορά. Αυτό γιατί απαιτεί λιγότερη προετοιμασία από τον κρεοπώλη, οπότε συνήθως κοστίζει λιγότερο.
Επίσης, αν έχεις διάθεση, μπορείς να βράσεις τα κόκαλα με λίγα λαχανικά και μπαχαρικά και να έχεις έτσι έναν πολύ ωραίο ζωμό.
Από την άλλη μεριά, το να καθαρίζεις το κρέας από το κόκαλο μπορεί να είναι μπελάς.
Το χρώμα του κρέατος
Πολλοί άνθρωποι εκτιμούν ότι το χρώμα είναι η σημαντικότερη ένδειξη σχετικά με τη ποιότητα ενός κομματιού κρέας, συνήθως όμως είναι και ο πλέον ακαθόριστος παράγοντας όταν αγοράζουν / διαλέγουν κρέας. Όταν πρόκειται για μοσχάρι, ψάξε για ένα κομμάτι που είναι σκούρο κόκκινο ή κόκκινο του κερασιού. Να αποφύγεις το μοσχάρι το οποίο είναι καφετί χρώμα αφού αυτό σημαίνει ότι έχει εκτεθεί κάπου κι έχει σιτέψει παραπάνω από όσο χρειάζεται. Να επιδιώκεις το κοτόπουλο και τα χοιρινά να είναι ρόζ και ν' αποφεύγεις πάντα κρέας που είναι γκρίζο.
Είναι σημαντικό λοιπόν να έχεις πολύ καλή σχέση με τον κρεοπώλη σου και να του ζητάς αυτό που ακριβώς θέλεις!
Πηγή: http://www.men24.gr/
Αν νομίζετε ότι μόνο η Ελλάδα φημίζεται για την πλούσια κουζίνα, τις νόστιμες συνταγές και τα πληθωρικά τραπέζια της, είστε γελασμένοι… Κάθε χώρα του κόσμου έχει τη δική της γευστική παράδοση και κουλτούρα, με τις δικές της μοναδικές πινελιές, που άλλοτε την κρατά αυθεντική κι άλλοτε την εμπλουτίζει με νέες μοντέρνες εκδοχές.
 |
| Γκούλας |
Αυτό βέβαια, δεν είναι προνόμιο μόνο της ελληνικής γαστρονομικής κουλτούρας. Κάθε χώρα έχει τη δική της γαστρονομική ιστορία, με μακρόχρονη παράδοση και θρύλους να την τυλίγουν και την παρουσιάζει, ίσως όχι με τόση πληθωρικότητα και υπερβολή όπως στην Ελλάδα, στους τουρίστες της.
Ποια είναι όμως, εκείνα τα πιάτα που έχουν συνδεθεί στο μυαλό των τουριστών με την κάθε χώρα ξεχωριστά και δεν θα χάναμε με τίποτα να τα δοκιμάσουμε στην αυθεντική τους εκδοχή;
 |
Ξεκινώντας από την πατρίδα μας -χωρίς να χρειάζονται πολλές εξηγήσεις- το φόρτε της ελληνικής κουζίνας είναι φυσικά, οι φρέσκιες πρώτες ύλες, το αγνό ελαιόλαδο, τα ζαρζαβατικά και τα λαχανικά. Έτσι, οι no1 επιλογές των τουριστών είναι ο διάσημος και περιζήτητος μουσακάς, η φασολάδα (αν και εφόσον την βρουν) αλλά και η αυθεντική πληθωρική χωριάτικη σαλάτα. Τα θαλασσινά και τα ψάρια έχουν πιστούς υποστηρικτές επειδή είναι φρέσκα, ενώ το σουβλάκι βρίσκεται σε περίοπτη θέση και συχνά, νικά κατά κράτος.
Ιταλία
 |
 |
Εκτός από τα tapas, που υποδηλώνουν τη μικρή μερίδα φαγητού και είναι γνωστά στην Ισπανία επειδή συνοδεύουν ιδανικά το κρασί ή προτιμώνται για ένα ελαφρύ βραδινό φαγητό, η paellia έχει την πρωτοκαθεδρία. Μοιάζει με το ριζότο αλλά είναι πιο στεγνή και με περισσότερα συστατικά. Γίνεται με κρέας, κοτόπουλο, λαχανικά ή θαλασσινά κι άλλοτε με όλα αυτά μαζί (πολύ πιο σπάνια βέβαια στα σπίτια, αφού αυτό αποτελεί μάλλον τουριστική «παραλλαγή» του πιάτου). Η ισπανική tortilla επίσης, είναι μια πολύ νόστιμη ομελέτα με κρεμμύδι, πατάτες και αυγά, στην οποία μπορεί να προσθέσει κανείς ό,τι τραβάει η όρεξή του, από μανιτάρια και πιπεριά μέχρι chorizo (είδος λουκάνικου) και jamon (ισπανικό λουκάνικο). Επίσης γνωστά, είναι το Cochinillo Asado (ψητό γουρουνάκι), βραστό χταπόδι με πάπρικα, γαρίδες στο τηγάνι με σκόρδο (Gambas Ajillo), μικρά καναπεδάκια με jamon και φυσικά, η κρύα σούπα ντομάτας γκασπάτσο.
Γαλλία
 |
Γερμανία
 |
Αυστρία
 |
Αγγλία
 |
Κίνα
 |
Ινδία
 |
Αμερική
 |
 |
Εκτός από τα διάσημα mojito, το καλύτερο μαύρο ρούμι και τα μεγάλα πούρα, οι Κουβανοί έχουν και αρκετά νόστιμα πιάτα να επιδείξουν, σαφώς επηρεασμένα από την λατινοαμερικανική κουζίνα. Τα μαύρα φασόλια (Frijoles Negros) υπάρχουν σε πολλά παραδοσιακά πιάτα, με πιο γνωστό το ρύζι με φασόλια πουρέ τα οποία ανακατεύονται κι αν και δεν προσελκύουν ιδιαίτερα εμφανισιακά, είναι πεντανόστιμα. Το ίδιο και το cuban style χοιρινό με σάλτσα papaya-mango, που είναι εξωτικό και νόστιμο.
Ιαπωνία
Ε λοιπόν όχι, η ιαπωνική κουζίνα δεν είναι μόνο το ωμό ψάρι. Μεγάλο λάθος και μεγάλη παρεξήγηση. Σίγουρα το sushi και το sashimi είναι από τα πιάτα που πρέπει να δοκιμάσετε σε ένα παραδοσιακό γιαπωνέζικο εστιατόριο, όμως δεν είναι μόνο αυτά. Το βραστό κολλώδες ρύζι συνοδεύει αρκετά πιάτα, όπως το Kare Raisu (ρύζι με σάλτσα κάρυ). Αν και δεν είναι παραδοσιακό ιαπωνικό προϊόν, το κάρυ χρησιμοποιείται για περισσότερο από έναν αιώνα στην Ιαπωνία. Επίσης, τα soba και udon noodles συναντώνται συχνά στην ιαπωνική κουζίνα και φτιάχνουν εξαιρετικές σούπες με μπόλικη δόση ginger, μπόλικο φρέσκο κρεμμύδι και θαλασσινά (βραστά ή τηγανητά κι όχι ωμά).
Πηγή: http://www.clickatlife.gr/
Πολλές τοπικές κουζίνες
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ενιαία γερμανική κουζίνα. Κάθε περιοχή της Γερμανίας έχει τις δικές της σπεσιαλιτέ, με το ψητό χοιρινό κότσι (Schweinehaxe) να είναι το μόνο πιάτο που συναντάμε σχεδόν σε όλη τη χώρα. Για παράδειγμα, το παραδοσιακό πιάτο στην Ρηνανία είναι το “Sauerbraten”. Πρόκειται για βοδινό κρέας μαριναρισμένο στο ξίδι. Στη βόρεια Γερμανία κυριαρχεί το “Labskaus”. Είναι μια μείξη από ψιλοκομμένο βοδινό κρέας, πατάτες, ρέγκα, κρεμμύδια και παντζάρια, γαρνιρισμένα με ένα τηγανητό αβγό. Στην Κάτω Σαξονία, το παραδοσιακό πιάτο αποτελείται από βραστό πράσινο λάχανο και ένα τοπικό είδος λουκάνικου που ακούει στο όνομα “Pinkel”.Tα φημισμένα wurst
Η Θουριγγία είναι ξακουστή για το καπνιστό λουκάνικο “Rostbratwurst” και τα Klöße, που μοιάζουν με γιουβαρλάκια. Η Βαυαρία είναι η πατρίδα του “Weißwurst”, του λευκού λουκάνικου. Παραδοσιακά το Weißwurst τρώγεται πριν από τις 11 το πρωί και δεν επιτρέπεται να τεμαχιστεί κατά την κατανάλωση. Τρώγεται με μια ιδιαίτερη τεχνική που αποκαλείται “zuzeln”. Οι υποψιασμένοι “ρουφούν” επιδέξια το περιεχόμενο του λουκάνικου, αφήνοντας το εξωτερικό περίβλημα. Οι τοπικές σπεσιαλιτέ της Γερμανίας, υπάρχουν σε δεκάδες παραλλαγές.Το τραπέζι των Γερμανών
Στη Γερμανία, το πρόγευμα (Frϋhstϋck) είναι πλούσιο, σχεδόν ανάλογο με το βρετανικό breakfast, καφές με γάλα ή τσάι, ψωμί με βούτυρο και μαρμελάδα και συχνά ένα αβγό μελάτο ή scrubbed, με τυρί και σαλάμι. Η σούπα αποτελεί, συχνά, το πρώτο πιάτο στο μεσημεριανό γεύμα (Mittagessen). Πολύ ενδιαφέρουσες είναι οι γλυκές σούπες που γίνονται με βάση το άσπρο κρασί, τα κεράσια και τα μύρτα. Από τις αλμυρές σούπες, οι πιο συνηθισμένες είναι η Ochsenshwanzsuppe (Όσενσβαvτσoυπε), που δεν είναι παρά ένα πηχτό ζουμί βοδινής ουράς, η ρεβυθόσουπα, η σούπα από σπαράγγια ή από πράσα και διάφορες χορτόσουπες “βελουτέ” με γάλα. Το κυρίως πιάτο στη Γερμανία αποτελείται, συνήθως, από κρέας με λαχανικά, κυρίως πατάτες και λάχανο. Για επιδόρπιο, οι Γερμανοί προτιμούν τις κομπόστες και τις κρέμες με σιρόπι από φρούτα ή άρωμα βανίλιας. Το κολατσιό (Vesperbrot) αποτελείται από γλυκά ή βουτήματα, σε συνδυασμό με τσάι ή καφέ.Tα λουκάνικα
Στο εξωτερικό, βέβαια, είναι περισσότερο γνωστά τα γερμανικά λουκάνικα και πρώτα απ’ όλα τα Βινερβίρστχεν (Wίenerwϋrstchen), μικρά λουκάνικα βιεννέζικης καταγωγής, τα Βιρστλ (Wϋrstel), από χοιρινό κρέας, και το Βάισβουρστ (Weisswurst) του Μονάχου, ένα άσπρο σαλάμι που συνοδεύεται από γλυκιά μουστάρδα. Τα πιο εντυπωσιακά, πάντως, είναι τα γιγαντιαία ζαμπόν της Βεστφαλίας (15 κιλά το καθένα, περίπου). Στα τυπικά πιάτα των διαφόρων γερμανικών επαρχιών, το χοιρινό κρέας έχει τη μερίδα του λέοντος. Δεύτερο έρχεται το μοσχαρίσιο κρέας.Γκουρμέ Βεστφαλία
Η Βεστφαλία θεωρείται, από γαστρονομική άποψη, η “καρδιά” του γερμανικού έθνους, Το τυπικό πιάτο της περιοχής είναι οι φακές με λαρδί (frosse Bohnen mit Spech) και το πολύ πικάντικο Πφέφερποτχαστ (Pfefferpothast) που παρασκευάζεται με κομμάτια από μοσχαρίσιο βραστό κρέας και πολυάριθμα καρυκεύματα. Τα Kνέντελ (Knodel) είναι μια σπεσιαλιτέ διαδεδομένη σε όλη τη Γερμανία. Πρόκειται για ένα είδος μεγάλων πατατοκεφτέδων που γίνονται από τριμμένες πατάτες, ψίχα ψωμιού και χοιρινό λίπος και σερβίρονται συνήθως, μαζί με κάλμπσαχσε (Kalbshashse) , δηλαδή με κότσια μοσχαρίσια. Τυπικό βερολινέζικο φαγητό είναι το Άισμπαϊν μιτ Ζάουερκραουτ (Eisbein mit Sauerkraut), χοιρινά κότσια με λάχανο και το Λέφελερμπσεν μιτ Σπεκ (Loffelerbsen mit Speck), σούπα από ξερά μπιζέλια με λαρδί και μπουκίτσες από ξεροψημένο ψωμί.Τα γλυκά
Επειδή στην Γερμανία δεν υπάρχει ούτε αφθονία, ούτε ποικιλία φρέσκων φρούτων, αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η τέχνη της παρασκευής γλυκών, μαρμελάδων και ζελέδων, από τα πιο συνηθισμένα φρούτα μέχρι τα αγριoτριαvτάφυλλα και τους καρπούς της κουφοξυλιάς. Η γερμανική ζαχαροπλαστική, μάλλον πολύπλοκη, είναι από τις καλύτερες της Ευρώπης. Κυρίαρχη θέση έχουν τα παραδοσιακά Λέμπκουχεν (Lebkuchen) = γλυκά της ζωής), με διάφορα συμβολικά σχήματα που έχουν τις ρίζες τους στην αρχαία ειδωλολατρική παράδοση.Τα ποτά
Η μπίρα εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο ποτό των Γερμανών. Η επινόηση της μπίρας (κατά τη γερμανική παράδοση) οφείλεται στον Γαμβρίνο, θρυλικό βασιλιά της Φλάνδρας που, δίκαια, θεωρήθηκε προστάτης των φανατικών της μπίρας, μια και κατανάλωσε σε ένα μόνο γεύμα μέχρι 144 μισόλιτρα μπίρας μοναχός του! Η μπίρα συχνά συνοδεύεται από ένα ποτηράκι γκράπας, της οποίας υπάρχουν πολλές ποιότητες. Το Κιρς (Kirsch) είναι το γνωστό απόσταγμα από αγριοκέρασα του Μέλανος Δρυμού, ενώ εξίσου γνωστό είναι και το ΤσβέτσγKενΣναπς (Zwetschgenschnaps), απόσταγμα από δαμάσκηνα.Χίλια είδη μπύρας!
Η μέση κατανάλωση μπίρας ανά άτομο φτάνει τα 120 λίτρα, πράγμα καθόλου παράξενο. Στη Γερμανία υπάρχουν περισσότερα από χίλια είδη μπίρας και η ζυθοποιία συνιστά μια από τις παλαιότερες γερμανικές παραδόσεις. Αυτό επιβεβαιώνεται με την κήρυξη της 23ης Απριλίου ως Ημέρας της Γερμανικής Μπίρας. Πρόκειται για την επέτειο της έκδοσης του βασιλικού διατάγματος του 1516 στη Βαυαρία, με την οποία οριζόταν επακριβώς ο τρόπος ζυθοποιίας και τα συστατικά της μπίρας. Έμεινε στην ιστορία ως η “Επιταγή καθαρότητας του ζύθου” (Deutsches Reinheitsgebot) και θεωρείται ο πρώτος γερμανικός νόμος για την ασφάλεια των τροφίμων.Τα γερμανικά κρασιά
Μπορεί η μπίρα να είναι το συνώνυμο της Γερμανίας, ωστόσο, από τη χώρα δεν λείπει το καλό κρασί. Η αμπελουργία ανθεί σε πολλές περιοχές, κυρίως τον Ρήνο και το Μάιν. Πολλά από τα γερμανικά κρασιά έχουν αποκτήσει διεθνή φήμη. Από τις ποικιλίες του λευκού ξεχωρίζουν το Riessling, το Silvaner και το Müller-Thurgau. Από τα κόκκινα γερμανικά κρασιά ιδιαίτερα δημοφιλή είναι το Dornfelder και το Spätburgunder.Πηγή: http://gr.msn.com/
